Na acht weken hard doorgewerkt te hebben, brak de vakantie aan voor ons! Een weekje schiet ons nog over om nog wat op te snuiven van dit mooie land. Omdat we niet voldoende tijd hebben voor een echte trekking, stelde Narayan voor om samen met hem een stevige wandeling te doen. De wandeling leidde ons naar het mooiste uitzicht over de witte toppen van de Annapurna. Om zes uur ’s ochtends stonden we klaar om te vertrekken naar Dampur. Van daaruit wandelden we naar een klein dorpje waar we rustig thee dronken en genoten van het uitzicht. Vervolgens leidde onze tocht ons naar Australian Kamp en eindigden we terug in Dampur waar ons een stevige portie Dal Bath stond te wachten.
Onze laatste avond had een erg druk schema gekregen. Allereerst waren we uitgenodigd om bij Rheena, één van onze favoriete collega’s, te gaan eten. Ze is trotse moeder van de zes maand oude Rosalia. Voor haar kochten we een schattig kleedje als bedankje. Narayan wou ook persé nog met ons een biertje (of whisky) gaan drinken waardoor we tot Rheena’s grote spijt al om half 8 moesten vertrekken. Ook Narayan kreeg maar een uurtje van onze tijd want onze goede vrienden Subas, Dharma en BJ hadden het nodige afscheid verdiend. Na deze laatste uurtjes goed lachen, was het tijd om van onze vrienden afscheid te nemen. Dit verliep met de nodige tranen bij onze Nepalese vrienden, ze waren best gehecht aan ons geworden.

Om zeven uur de volgende ochtend stonden we klaar om de bus te nemen naar het national park Chitwan. Dit is het grootste park van Nepal met het hoogste aantal tijgers en neushoorns. De busrit nam zowat heel de dag in beslag en in de vroege avond konden we nog net genieten van een mooie zonsondergang aan de rivier van het national park.

De volgende ochtend startte we al vroeg met een olifant safari. Op de rug van de tientonners trokken we de jungle in voor 2 uur. We hoopten zo een neushoorn of tijger te zien maar zagen enkel een 20 tal herten. Toch een erg aparte en fantastische ervaring om op een olifant te zitten! Het tweede item op de agenda was de ‘elephant shower’, genieten van de olifanten die zich baden in de rivier. Voor twee euro konden we op de rug van de olifant mee het water in! Een kans die we niet konden laten liggen. De olifant nam je eerst mee in het water en spoot met zijn slurf water op ons. Daarna rolde hij om waardoor we gezamenlijk in het water terecht kwamen. Hier konden we de olifant echt goed bewonderen. Een gigantisch beest dat naast ons dreef en genoot van het verfrissende water.

Het laatste punt op de agenda was  te voet de jungle in. Aan de voet van de jungle vertelde de gids ons enkele vluchtregels. Bij aanvallende beren was het noodzakelijk veel lawaai te maken, bij tijgers moest je in de ogen blijven kijken, wilde olifanten werden gewoonweg vermeden en bij neushoorns moest je zigzaggend lopen en zo snel mogelijk in een boom klimmen. Bij deze mededelingen werd mijn hartje al kleiner. Het eerste half uur was er echter geen teken van een dier te bespeuren tot we plots heel erg stil naar een poeltje moesten wandelen. Daar zat een neushoorn rustig te baden. Na de nodige foto’s vertrokken we weer verder. Opeens moesten we stokstijf blijven staan. Ik wist niet goed wat er gebeurde tot ineens de gids ‘RHINO’ brulde. Één van de neushoorns vond dat we wat te dicht in zijn buurt kwamen en stormde op ons af. Ik heb nog nooit zo snel gespurt. Gelukkig wisten de drie begeleiders het enorme beest af te schrikken en bleef het op een tiental meter van ons staan. We hadden geluk. Achteraf kregen we te horen dat er in Chitwan alleen al elk jaar drie tot vier mensen gedood worden door de neushoorns. Na deze aanval liepen we nog anderhalf uur verder door de jungle en zagen we in totaal bijna 10 neushoorns. Erg uitzonderlijk en ik had liever eens een lief aapje gezien.

De laatste dag bracht een tocht met de kano over de rivier. Éen krokodil was hier de buit van! Gelukkig hadden we er al meerdere gezien bij de zonsondergang. Rond 10uur vertrok de bus die ons naar Kathmandu bracht. Waar ik nu op het dak van ons hotel verslag uitbreng van onze avontuurlijke eerste vakantie dagen!

23/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Toen ik vijf minuten voor middagpauze Jonas en Noemi ging opzoeken bij Dr. Ilia deed ik alsof ik een Nepalese patiënt was. Ik klaagde van jeukende, waterige en tranende ogen. Daar had ik voor alle duidelijkheid dus geen last van, ik deed maar alsof. Maar de dokter speelde met veel genoegen het spelletje mee en onderzocht me met de spleetlamp. Wat bleek, ik had droge ogen en als gevolg daarvan had ik trichiasis (het naar binnen groeien van enkele wimpers). Dus heeft ze die wimpers meteen verwijderd met pincet en me oogdruppels voorgeschreven tegen droge ogen.

24/03

Werkedag.

Anekdote van de dag: Ik woonde deze dag de grote operatiezaal bij. Hier had ik al eens gestaan maar deze keer zag ik een wel heel opmerkelijke operatie. Tussen het oog en de neus werd een gat tot op het bot gemaakt. En met een soort tang kraakte de dokter deeltjes van het bot af, dit was noodzakelijk daar het traankanaal volledig verstopt zat. Om het bloeden tegen te gaan werd alvorens het gat te maken een ellenlange draad in de patiënt haar neus gepropt.

25/03

Werkedag.

Voor het eerst kennis gemaakt met protese ogen.

Een nieuwe automatische topsterktemeter heeft een plaatsje gekregen in screeningslokaal 3. Daar was menig optometrist heel gelukkig mee, eindelijk niet meer die manuele topsterktemeter. Desalniettemin gebruiken enkele optometristen toch nog steeds de manuele daar ze deze betrouwbaarder vinden.

Twee gevangenen kwamen deze dag op screening, begeleid door twee zwaarbewapende cipiers.

 

26/03

Werkedag.

Ik heb voor de eerste keer het toestel om de axiale lengte van het oog te meten mogen bedienen.

We troffen de grootste spin die we tot op heden gezien hebben in Nepal aan in onze guesthouse.

27/03

Werkedag.

Na de laatste dag van de werkweek werden we uitgenodigd om bij Subaas Nepal, een optometrist, thuis te gaan eten. Zijn vrouw had voor ons gekookt. Hij is een van de weinige optometristen die goed engels spreekt en naast optometrist in het Himalaya Eye Hospital runt hij ook een apotheek. Hij heeft een zoontje Slogue, daar hebben we onze badmintonracketten en pluimen aan cadeau gedaan. Jonas speelde wat blokfluit om de menigte te bekoren, helaas was Slogue daar geen fan van. Subaas toonde ook het schema van wanneer ze in pokhara elektriciteit hebben. Gelukkig hebben ze in het hospitaal een eigen generator, zo hebben wij altijd elektriciteit.

28/03

Vrije dag.

Noemi en jonas genoten van deze mooie zonnige dag door met een bootje te gaan varen op Phewa Lake, een cocktail te drinken en een monsterlijk grote burger te gaan eten.

Ik had deze dag een scooter gehuurd om de valei van pokhara nog een laatste keer uitgebreid te bezichtigen. Dharma en Kommel vergezelden mij bij deze trip, Kommel zat achterop de motto bij Dharma. Pokhara wordt ook wel ‘land of the seven lakes’ genoemd, dus besloten we eens bij alle meren een kijkje te gaan nemen. Bij het derde meer maakten we kennis met twee vissers. De ene was zoetwatergarnalen aan het vangen terwijl de andere met een net die hij uitsmeet op grote vissen aan het azen was. Dharma probeerde dit ook en na drie worpen had hij beet. Ten slotte bezochten we nog de Mahendra Cave in het noorden van pohara.

29/03

Werkedag.

 

30/03

Werkedag.

‘S avonds vertrokken we op kamp. Daar het 5 uur rijden was, werd dit een kamp met een overnachting. Na een ellenlange rit werden we zoals gewoonte weer heel hartig ontvangen met bloemenkransen. Later op de avond was er nog een klein feestje en werd er gretig gedanst.

31/03

Kamp.

Dit was niet alleen een eye screening camp, het werd gecombineerd met algemene gezondheid door dokters en verpleegters. Dit gebeuren vond plaats in een straatje bovenop een berg waar je een adembenemend zicht in alle richtingen had. Noemi en Jonas namen terug de visus voor hun rekening terwijl ik een handje hielp met Dharma en Kommel bij de screening van de patiënten. Dilaterende oogdruppels en bloeddruk meten was ook steeds mijn taak. Noemi voelde zich geroepen om die druppels eens te proberen, dit met een brandend gevoel en oncomfortabel zicht voor een dikke twee uur tot gevolg. Na de screening en de eindeloos lange fotosessies bij het speechen en geven van de ’token of love’ keerden we eindelijk terug huiswaarts. Aangekomen om iets voor 22u gingen we nog snel eten in restaurant Moondance waar we met Mirthe en Eline, die net terug waren van hun trekking, nog een allerlaatste keer afspraken.

01/04

Werkedag.

Nabin toonde me eens al zijn materiaal voor low vision patiënten.

Wanneer we gedaan hadden met werken nam Jonas een douche, klaarblijkelijk heeft hij zich niet al te goed afgedroogd daar hij 30 seconden later uitgegleden was van de trap en hierdoor stekende pijn had in zijn rechterbeen. Dit deed geweldig veel zeer, werd al snel blauw en het zag er echt niet goed uit. Met de jeep van het hospitaal werd hij samen met directeur Narayan naar het dichtsbijzijnste hospitaal gebracht, the namaste hospital. Een uur later stond ons arm schaap terug aan onze guesthouse met zijn rechterbeen in de gips. Derdelaatste werkdag van je stage, dan kom je dit tegen.

02/04

Werkedag.

Wat een normale werkdag zou worden voor mij bleek al snel niet het geval te zijn. Dharma kwam me zeggen dat ze onverwachts toch op kamp gingen gaan en ik mocht hen hierbij vergezellen. Gelukkig was het maar een half uurtje rijden. Deze keer niet gesponserd door de lions club, maar door de rotaryclub. Ik was ditmaal verantwoordelijk voor het opmeten van de visus. Slechts 130 patiënten dus erg lang heeft het niet geduurd. Tegen 16u was ik terug in het hospitaal. Op dit eigenste moment zit ik in de tuin van de guesthouse dit blogbericht te schrijven.

03/04

Allerlaatste werkedag.

Morgen gaan we eerst nog werken van 9u tot 11u30, dan gaan we onze kleren die we niet meer zullen meenemen naar huis gaan schenken aan het weeshuis van Pokhara. ‘S middags zullen we pannekoeken bakken voor het personeel van het hospitaal. En afscheid nemen van al deze vriendelijke mensen die ons twee maanden lang veel bijgeleerd en geholpen hebben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ps: 1 april