Na acht weken hard doorgewerkt te hebben, brak de vakantie aan voor ons! Een weekje schiet ons nog over om nog wat op te snuiven van dit mooie land. Omdat we niet voldoende tijd hebben voor een echte trekking, stelde Narayan voor om samen met hem een stevige wandeling te doen. De wandeling leidde ons naar het mooiste uitzicht over de witte toppen van de Annapurna. Om zes uur ’s ochtends stonden we klaar om te vertrekken naar Dampur. Van daaruit wandelden we naar een klein dorpje waar we rustig thee dronken en genoten van het uitzicht. Vervolgens leidde onze tocht ons naar Australian Kamp en eindigden we terug in Dampur waar ons een stevige portie Dal Bath stond te wachten.
Onze laatste avond had een erg druk schema gekregen. Allereerst waren we uitgenodigd om bij Rheena, één van onze favoriete collega’s, te gaan eten. Ze is trotse moeder van de zes maand oude Rosalia. Voor haar kochten we een schattig kleedje als bedankje. Narayan wou ook persé nog met ons een biertje (of whisky) gaan drinken waardoor we tot Rheena’s grote spijt al om half 8 moesten vertrekken. Ook Narayan kreeg maar een uurtje van onze tijd want onze goede vrienden Subas, Dharma en BJ hadden het nodige afscheid verdiend. Na deze laatste uurtjes goed lachen, was het tijd om van onze vrienden afscheid te nemen. Dit verliep met de nodige tranen bij onze Nepalese vrienden, ze waren best gehecht aan ons geworden.

Om zeven uur de volgende ochtend stonden we klaar om de bus te nemen naar het national park Chitwan. Dit is het grootste park van Nepal met het hoogste aantal tijgers en neushoorns. De busrit nam zowat heel de dag in beslag en in de vroege avond konden we nog net genieten van een mooie zonsondergang aan de rivier van het national park.

De volgende ochtend startte we al vroeg met een olifant safari. Op de rug van de tientonners trokken we de jungle in voor 2 uur. We hoopten zo een neushoorn of tijger te zien maar zagen enkel een 20 tal herten. Toch een erg aparte en fantastische ervaring om op een olifant te zitten! Het tweede item op de agenda was de ‘elephant shower’, genieten van de olifanten die zich baden in de rivier. Voor twee euro konden we op de rug van de olifant mee het water in! Een kans die we niet konden laten liggen. De olifant nam je eerst mee in het water en spoot met zijn slurf water op ons. Daarna rolde hij om waardoor we gezamenlijk in het water terecht kwamen. Hier konden we de olifant echt goed bewonderen. Een gigantisch beest dat naast ons dreef en genoot van het verfrissende water.

Het laatste punt op de agenda was  te voet de jungle in. Aan de voet van de jungle vertelde de gids ons enkele vluchtregels. Bij aanvallende beren was het noodzakelijk veel lawaai te maken, bij tijgers moest je in de ogen blijven kijken, wilde olifanten werden gewoonweg vermeden en bij neushoorns moest je zigzaggend lopen en zo snel mogelijk in een boom klimmen. Bij deze mededelingen werd mijn hartje al kleiner. Het eerste half uur was er echter geen teken van een dier te bespeuren tot we plots heel erg stil naar een poeltje moesten wandelen. Daar zat een neushoorn rustig te baden. Na de nodige foto’s vertrokken we weer verder. Opeens moesten we stokstijf blijven staan. Ik wist niet goed wat er gebeurde tot ineens de gids ‘RHINO’ brulde. Één van de neushoorns vond dat we wat te dicht in zijn buurt kwamen en stormde op ons af. Ik heb nog nooit zo snel gespurt. Gelukkig wisten de drie begeleiders het enorme beest af te schrikken en bleef het op een tiental meter van ons staan. We hadden geluk. Achteraf kregen we te horen dat er in Chitwan alleen al elk jaar drie tot vier mensen gedood worden door de neushoorns. Na deze aanval liepen we nog anderhalf uur verder door de jungle en zagen we in totaal bijna 10 neushoorns. Erg uitzonderlijk en ik had liever eens een lief aapje gezien.

De laatste dag bracht een tocht met de kano over de rivier. Éen krokodil was hier de buit van! Gelukkig hadden we er al meerdere gezien bij de zonsondergang. Rond 10uur vertrok de bus die ons naar Kathmandu bracht. Waar ik nu op het dak van ons hotel verslag uitbreng van onze avontuurlijke eerste vakantie dagen!

(Geschreven door Noemi Simoens)

Onze eerste werkweek zit er bijna op. Morgen nog een laatste dagje werken en dan is het weer zaterdag, onze vrije dag. Tegenover Lander en Jonas ging mijn eerste week wel snel voorbij. Ik stond bij de pediatrie en kreeg dus heel de dag door kindjes over de vloer met verschillende oogklachten. Lander en Jonas daarintegen kregen elke dag oude mensen over de vloer waarbij meestal enkel de refractie moest gedaan worden. Ik had ook wel het voordeel dat de optometrist die bij de kindjes stond, Nabin, onze stagebegeleider was. Hij betrok mij bij elke patiënt en ik mocht sommige testen ook uitvoeren. Jonas en Lander hadden dat geluk niet. Zij stonden bij optometristen die niet wisten wat we juist studeerden en wat we juist allemaal konden. Door deze onwetendheid vertrouwden de optometristen Lander en Jonas niet en hebben zij de eerste week meestal doorgebracht op een stoeltje naast de optometrist. Als de mannen het echt beu waren niets te doen kwamen ze naar de pediatrie omdat daar toch altijd iets te beleven viel.

Gisteren vertelde Nabin ons dat we mee mochten op screening in een basisschooltje in de buurt. We sprongen alle drie een gat en de lucht en dan vooral Jonas en Lander. “Eindelijk eens wat anders dan heel der dagen stilzitten en kijken hoe oude mensen passeerden”.
Om 9uur werden we normaal gezien opgehaald, uiteindelijk was het 10.20u toen we konden vertrekken. Tja, die Nepali-time hé. Ookal mochten we zelf de kindjes niet screenen was het toch een hele leuke dag. Niet alleen voor ons maar ook voor de kindjes. Toen we wilden vertrekken werd ons toch nog gevraagd om even te blijven. Alle kindjes gingen ons nog op de lokale manier bedanken. Dit gebeurde niet alleen met een luid applaus maar we kregen ook een sjaaltje en gekleurde stippen op ons gezicht.

Na het hartelijk afscheid stelden Dharma en Tsandra, de optometristen die de screening hadden uitgevoerd, voor of we met hen naar het International Mountain Museum wilden gaan. Deze kans konden we niet laten liggen. Echt veel was er niet te zien in het museum maar Lander wist zich natuurlijk weer goed te vermaken. Al snel had hij een klimmuur gevonde waarop hij het aapke kon uithangen. Echt hoog geraakte hij niet omdat er geen beveiliging was om aan te doen. Doch heeft hij de volle 3 meter gehaald, de lefgozer.

 
P.s. Vandaag hebben we ook ontdekt dat het hier niet 2015 is maar dat we al in 2071 leven.