Het gaat goed op stage. Ik begin vooruitgang te zien met enkele kindjes en dat voelt fijn. De voorbije weken was het zoeken naar welke doelen haalbaar waren en welke therapieën te gebruiken. Je moet hier echt terug naar de basis grijpen. De kinderen hebben vaak nog weinig of geen therapie gehad. Indien ze therapie krijgen is het enkel fysiotherapie en dit vaak op onregelmatige basis. Ergotherapie is hier wel gekend maar wordt zeer weinig beoefend. Het was dus een hele zoektocht naar hoe ik deze kindjes kon helpen. Door de taalbarrière is het ook zoeken naar hoe te communiceren met elk kind. Velen onder hen zijn hun eigen taal nog niet machtig, laat staan het Engels. Ik kan meegeven dat veel herhaling echt belangrijk is. Maar zoals vermeld voelt het dus heel goed om eindelijk wat vooruitgang te maken 🙂
De voorbije twee weken heb ik ook nog leuke dingen gezien in mijn vrije tijd. Zo ben ik naar Chandragiri hills geweest met de kabelbaan. Het uitzicht was hier prachtig. Ik kan deze bergen vanuit mijn appartementje zien dus het was heel leuk om ze eens van dichtbij te zien.
Verder heb ik ook een stevige wandeling gedaan in Nagarkot. Onderweg ben ik door toeval een prachtige waterval tegen gekomen. Deze stond nergens aangeduid en was echt een verborgen pareltje. Na de waterval te zien en er even te stoppen ben ik verder gewandeld, de berg op. Ik ben een 400m gestegen tot aan Buddha Peace Park. Er stonden nergens aanduidingen in de wandelpaadjes dus ik heb veel gegokt welk pad ik moest nemen… Veel verkeerd gegokt. In het Peace Park heb ik mij dan ook lekker neer gezet. Ik heb er ook een vriendje gemaakt 🙂 (zie foto onderaan). Na het Peace Park ben ik (uiteraard met de taxi) verder gereisd door Nagarkot naar een uitkijktoren. Daar heb ik de Himalayas en de zonsondergang bewonderd.
Tot slot kan ik jullie nog meegeven dat post versturen naar Nepal geen strak plan is. Ik werd opgebeld op zondag dat er een pakketje was geleverd en dat ik dit moest ophalen in het postkantoor. Ik heb 30 minuten in de taxi gezeten naar een postkantoor dat eerder beschreven kan worden als enkele gaten in de muur met een bureau voor. De pakketjes lagen er verspreid over de vloer en werden ook wel gebruikt als opstapje. Uiteraard konden ze mijn pakketje niet vinden en werd ik tot 6 keer toe naar een ander ‘loket’ (vrijgevig uitgedrukt) gestuurd. Uiteindelijk werd het pakketje gevonden, de tranen van geluk waren moeilijk te bedwingen… althans voor ze het terug wegnamen. Ik moest eerst een verklaring afleggen, het laten controleren door ‘douane’ (opnieuw vrijgevig) en betalen. Maar eind goed al goed, het waren geen drugs dus ik mocht ermee vertrekken 🙂 .
