Hallo iedereen, Salaam Aleikum.

Ons eerste weekje Tamba zit er al op! We hebben dankzij Nick hier wat plaatselijke jongeren leren kennen en zijn nu eigenlijk bijna elke dag/avond weg. Dus daarmee het latere berichtje. Ook was het hier even stressen want de elektriciteit was in heel de quartier uitgevallen. Dus we konden eerst zelf niet onze blog updaten.

Deze maandag is de secrétaire général ons komen oppikken om ons te tonen waar onze 2 stageplaatsen waren. Al snel merkten we dat we nog wat moeten wennen aan het Senegalese uur. We hadden afgesproken om 8u en uiteindelijk is hij er doorgekomen om 8u40 wat kennelijk nog zeer vroeg was. Daarna zijn we naar het hospitaal gegaan en hebben ons moeten voorstellen aan de directeur van de verpleegkundigen. Wel hebben we 2u moeten wachten voor we hem te pakken konden krijgen. En dan erna nog naar de poste de santé geweest. En we zijn dan uiteindelijk mogen beginnen dinsdag. Het uur dat we moesten beginnen met stage was ook zeer vaag. Het was rond 8u30/9u. Bon uiteindelijk is Lino begonnen op la salle de réanimation en Nico is begonnen op chirurgie.

Lino heeft jammer genoeg nog niet al te veel kunnen doen op zijn stageplek. Hij moet vaak parameters nemen. Dan voor de rest heeft hij al bloedafnames kunnen afnemen en moet hij voornamelijk de monitor in het oog houden. Ook heeft hij al moeten sonderen bij een klein meisje maar dan wouden ze dit doen met een sonde voor een volwassen persoon. Lino heeft hun gezegd dat dit niet ging gaan maar ze wouden dit toch proberen, met als gevolg geen resultaat en een wenend meisje. Verder heeft Lino jammer genoeg niet zo veel te doen op zijn dienst dus wilt graag proberen om te regelen dat hij volgende week stage zou mogen lopen de spoeddienst.

Nico staat op chirurgie en heeft al heel impressionante dingen gezien. Jongeren die een wonde hebben waar je het bot gewoon los ziet zitten. En waar dan ijzer in hun been zit om hun botten recht te houden. Is soms wel heel vreemd om te zien. Ook een jong meisje dat het ontbijt was aan het maken en haar kleren zijn in brand gevlogen waardoor haar 2 benen gewoon helemaal verbrand zijn. Dit was een zeer pijnlijke wonde om te verzorgen. En het doet wel niet echt goed als het jong meisje dan zit te schreeuwen voor dood van de pijn.

Ook heeft Nico al mogen assisteren bij een besnijdenis van een jongetje. Wat Nico ook nog heeft mogen bijwonen is een bij een baby kwam een stuk van zijn navel los. Dit was niet goed gebeurd tijdens de keizersnede dus moesten ze dit weer vastnaaien. Het erge was doordat de familie niet genoeg geld had is dit gebeurd zonder verdoving. Dus we moesten met 2/3 man de baby zeer goed vasthouden aangezien deze was aan het stribbelen.

Wat Nico wel al heeft gemerkt is dat bijvoorbeeld windels herbruikt worden. Ze wassen deze uit met javel en herbruiken deze gewoon. Wat ook een probleem is is dat de meeste mensen de operatie of de medicatie niet kunnen betalen. En dat is dan soms zeer hard om te zien maar dan wordt er niets gedaan.

Volgende week mag Nico normaal mee operaties volgen in de bloc opératoire dus hij is wel zeer benieuwd naar wat hij allemaal gaat zien.

Ook proberen Nico & Lino op het gemak wat woordjes wolof te leren zodat ze toch kunnen communiceren met hun patiënten. Maar dan heb je soms het probleem dat er sommige mensen zelf geen wolof kunnen en alleen maar Peul/Bambaras kunnen. Dus de taalbarrière is er zeker wel en zorgt wel af en toe voor wat problemen.

Ook was het voor ons zeer erg aanpassen aangezien je veel minder materiaal tot je beschikking hebt en ze soms ook gewoon dingen helemaal anders doen. Een schaar is hier bijvoorbeeld zeer schaars. Ze hebben maar 1 schaar op heel de dienst. Dus soms gebruiken ze gewoon cuttermesjes. Ook zijn ze zeer spaarzaam met plakband enz. Wat Nico ook elke dag moet doen is kompresjes vouwen. Ze kopen dus eigenlijk zo kompressen zeer groot en dan knippen ze die in stukken en moet je ze vouwen. Nadeel is wel dat je de kompressen met je handen vouwt en dan daarna dus in een wonde gaat steken. Steriliteit is dus ver te zoeken jammer genoeg.

Voila dat was het voor deze week. We hopen jullie volgende week weer meer te kunnen vertellen over de straffe dingen die we hier allemaal meemaken.

chikanam! Tot later!

groetjes vanuit het warme Senegal,

Lino & Nico