Molwenni iedereen,
Mijn stageweken en mijn fantastische tijd hier in het prachtige Zuid-Afrika vliegen voorbij! Ik zit ondertussen in week 5 en vorige week had ik mijn tussentijdse evaluatie.
Omdat er hier ter plaatse in het project geen ergotherapeut aanwezig is, was het de eerste weken eerlijk gezegd een beetje zoeken. Maar steeds meer vind ik hier mijn plaats en ontdek ik wat ergotherapie in dit land, bij deze doelgroep en op deze stageplek kan betekenen.
Mijn volgcliëntje is 3 jaar oud en volledig blind. Desondanks is ze heel zelfstandig en bruist ze van energie. Heel interessant aan haar situatie is dat zowel haar mama als haar papa ook volledig blind zijn en het gezin in de township woont. Het feit dat de mama blind is maakt dat ze extra betrokken is in de zorg voor haar dochter. Daarnaast zien we dat T. ook heel wat technieken van haar mama leert die haar leven en participatie zoveel voordelen geven. In Zuid-Afrika is er nog veel onwetendheid over kinderen en personen met een beperking en bestaat er soms nog een zeker taboe over. Ze beschouwen dit als een straf van God. Maar via deze casus heb ik ook een heel andere kant kunnen zien en ervaren, namelijk die waar de kinderen gewoon in de community worden opgenomen en waar iedereen zijn steentje probeert bij te dragen.
Aangezien mijn volgcliëntje helemaal blind is richten mijn therapieën zich op de voorbereidende fase op braille. Hier komt heel wat bij kijken: zo moet de sensoriek en de tactiele perceptie in de vingers gestimuleerd worden, werken we aan het werken van links naar rechts en werken we op de grove motoriek. De grove motoriek is een heel belangrijk element binnen de schoolrijpheid van een kind, maar voor blinde en slechtziende kindjes is dit vaak een struikelblok.
Gedurende de eerste vier weken heb ik met mijn volcliënt voornamelijk rond sensoriek gewerkt en knutselde ik hiervoor enkele tools/ media in elkaar. De komende vier weken zullen volop in het thema staan van het werken aan de grove motoriek. Om de grove motoriek van mijn cliëntje in kaart te brengen moest ik creatief uit de hoek komen want een echt gestandaardiseerd assessment hiervoor, voor blinde kindjes, bestaat niet. De oplossing vond ik door de Movement ABC-2 een ietsje aan te passen. Dit assessment hebben we daarna ook bij een ander kindje afgenomen omdat zijn toekomstige school graag een formele screening van hem wou. Het is dus fijn om te merken dat ik hier en daar een meerwaarde kan betekenen.
Werken met deze doelgroep is een heel fijne en leerrijke ervaring maar er komen ook heel wat uitdagingen bij kijken. Denk maar eens aan hoe vanzelfsprekend we het vinden om iets te kunnen voordoen aan een kind…en dat kan hier natuurlijk niet.
Naast de therapiesessies krijg ik hier ook heel wat kansen om een beeld te vormen over ergo buiten mijn project. Zo loop ik, zoals ik in een eerdere blogpost vertelde, één dag per week mee in een zelfstandige praktijk. Daarnaast krijg ik ook vanuit Nkosinathi heel wat mogelijkheden om schooltjes te bezoeken, gesprekken te hebben met verschillende ergo’s en leerkrachten en kan ik zelfs hier en daar mijn (beperkte) kennis en ervaring te delen.
Ik zit hier allesbehalve stil en elke week zit vol nieuwe uitdagingen! Maar ik geniet en probeer alles zoveel mogelijk in me op te nemen.
Tot een volgende blogpost!
Groetjes Julie
Goed bezig Julie!