Molo iedereen,
Bij deze weer een kleine ergo-update vanuit het hete Port-Elisabeth. (Het is hier bijna 40 graden!)
Het is ondertussen mijn 6 de stage week in dit mooie land en eerlijk gezegd wil ik hier nog lang niet weg!
Omwille van omstandigheden was het deze week niet mogelijk om met de kindjes in mijn project te werken. Daarom stond deze week volop in het teken van bezoeken en het opdoen van ervaringen in andere projecten.
Zo kreeg ik dinsdag de kans om een door de overheid gesubsidieerde kleuter- en lagere school, speciaal voor blinden en slechtzienden, te gaan bezoeken. Ik kreeg een rondleiding van de directrice doorheen de school en werd er aan iedereen voorgesteld. Het was heel interessant om te zien hoe kinderen van verschillende leeftijden samenwerkten in de klassen, zich vlot verplaatsten doorheen de school, de lessen in braille volgden, met de computers leerden werken, … Ook kreeg ik tijdens de pauze de kans om in gesprek te gaan met de iets oudere leerlingen. Het was heel fijn om te horen hoe die enthousiast vertelden over hun ambities en luidop droomden over hun toekomstplannen maar toch ook met een kritische blik naar hun land Zuid-Afrika en hun school konden kijken.
Donderdag kreeg ik de kans om de projecten te bezoeken van de medestudenten die in mijn en andere gastgezinnen verblijven. Het was leuk om een beeld te kunnen plakken op de verhalen en ventileer-momentjes die we de voorbije weken hadden. Elke student genoot van het moment waarop ze de kans kreeg om het project te tonen waar zij de voorbije 
weken haar schouders onder hebben gezet en waar ze soms bloed, zweet en tranen hebben gelaten. Elk project verschilde enorm van elkaar, niet alleen omdat de verschillende studenten uit verschillende richtingen komen maar ook de mindset en het denkkader verschilden vaak sterk van elkaar. Zo waren veel projecten heel sterk gelovig of hadden ze een totaal andere visie op het onderwijzen van kinderen dan diegene die wij kennen. Dit neemt zeker niet weg dat elk project op zich, een mooie missie voor ogen had en beetje bij beetje grote verschillen maakt voor de bevolking hier.
Vandaag (vrijdag) was ik op bezoek bij een schooltje in de Moderwell township voor kinderen met een fysieke of cognitieve beperking. Ik kreeg de kans om een dagje mee te lopen met de ergo hier. Samen pasten we rolstoelen aan, mocht ik deelnemen aan therapiemomenten en wisselden we ideeën en ervaringen uit. Ondanks het feit dat de school midden in de township ligt en ook absoluut niet veel middelen en materiaal heeft, viel het me ook hier op dat alle medewerkers, met de weinige middelen die ze hebben, toch een verschil proberen maken voor deze kinderen. Ik was wel verbaasd (en mijn hartje brak toch een beetje) toen, op het einde van de dag wanneer de kinderen weer naar hun huisje werden gebracht, ze hun (net) aangepaste rolstoel op de school moesten laten.
Naast de stage is er in het weekend natuurlijk ook tijd voor ontspanning. De voorbije twee weekends stonden volledig in het thema van ‘back to the basiscs’. Zo logeerde ik twee weekends geleden in Elundini, een heel klein dorpje in het midden van de bergen waar we leefden volgens de Xhosa. We gingen eten bij een plaatselijk gezin, we leerden het Xhosa brood maken, leerden hoe we hout op ons hoofd moesten dragen, keken naar de sterren en sloten de avonden af aan het kampvuur.
Vorig weekend bezochten we dan twee dagen ‘Baviaanskloof’. Een ongelooflijk mooi natuurgebied waar we met jeeps doortrokken. De eerste nacht sliepen we in een tent en de tweede nacht lagen we tussen de apen in een grot. Doorheen de dag maakten we tochten naar de toppen van de bergen en zwommen we tussen de watervallen. (PS: we hebben ook een slang gezien)
Jullie horen het: fijne en leerrijke ergo-ervaringen, waar je voelt dat ook wij als studenten het verschil kunnen maken afgewisseld met ongelooflijk leuke, spannende en onvergetelijke weekends.
Al jaloers?
XOXO
Julie