Mijn eigen bedje, mijn eigen zetel, mijn eigen tv, mijn eigen badkamer, mijn eigen keuken, het lekkere verse eten van mijn mama… kortom, mijn eigen huisje. Het is fijn om terug comfortabel je eigen ding te kunnen doen en om op bezoek te gaan bij familie die je 9 weken hebt moeten missen, maar aan de andere kant begin je te beseffen wat zojuist afgelopen is.
Natuurlijk wist ik op voorhand dat een stage van 9 weken na 9 weken gedaan is. Maar er zijn een aantal dingen die ik voor altijd zal meenemen, die dus nooit zullen aflopen voor mij.
Om te beginnen realiseer ik me nu pas wat ik heb kunnen verwezenlijken. Ik heb stage gedaan in een beroemd centrum waarvan Oxford med-students (kotgenoten) ‘wauw, cool’ zeiden en waar zelfs iedere fabrikant/ontwerper wil langskomen om zijn product te tonen. Ik heb contacten gelegd die ik mijn leven lang zal kunnen raadplegen (zeker nu met mijn NHS-mailadres). Ik kan zo met de ergotherapeuten ginder blijven corresponderen over ontwikkelingen van Mobile Arm Supports (onderwerp van mijn bachelorproef). Ik mag de psycholoog contacteren als ik ooit veranderingen doorvoer in verband met patiëntgerichtheid en/of resilience en ik vragen of hulp nodig heb. Hij stelde zelfs zelf voor van dan langs te komen. Maar het beste van alles: ik kon het leven van een aantal patiënten beter en makkelijker maken. Ik kon mijn ergotherapeutische skills in hun leven en handelen toevoegen en dat in een centrum waar daar veel belang aan wordt gehecht. Die voldoening, mensen helpen en het effect ervan zien, geeft zo veel energie en motivatie om mezelf ervoor te blijven inzetten voor de rest van mijn leven.
Maar ik realiseer me nu ook hoe moeilijk het zal worden om hier in België stage te lopen en te werken, in een systeem dat veel minder patiëntgericht is dan wat ik gewoon geworden ben. Het zal pijn doen, iedere keer wanneer iets over het hoofd van de patiënt wordt beslist en ik zal me hierbij intens slecht voelen. Dit zal ik enkel maar kunnen oplossen door een van die dappere personen te zijn die ik op het einde van het vorige blogbericht aansprak. Door niet een van de personen te zijn die zich erbij neerlegt of die verhuist naar een patiëntgericht systeem. Maar door een van die personen te zijn die er haar missie van maakt om ons systeem te veranderen.
