Vrijdagochtend om 8 uur ging mijn wekker af. Ik stopte de laatste dingen in mijn koffers (op de Eurostar mag je 2 valiezen meenemen) en at mijn kommetje ontbijtgranen op, de laatste Loops die ik in lange tijd zou eten. M’n mama reisde met me mee en zou zondag terug naar huis keren. Op de trein naar Brussel-Zuid drong het nog niet tot me door dat mijn avontuur zou beginnen. Zelfs in de wachtrij voor de paspoortcontrole en in de Eurostar zelf besefte ik het nog steeds niet goed.

Aangekomen in het station St Pancras in Londen kregen we eerst te maken met een evacuatiealarm. Wat later werd er dan afgeroepen dat ze het evacuatiesysteem aan het testen waren en dat er iets was fout gegaan. Niemand mocht overgaan tot evacuatie. We hebben ons dan maar neergezet in Le Pain Quotidien om middag te eten terwijl het alarm en vervolgens de mededeling gedurende een uur afwisselend afgingen. Wat later bracht een taxi ons naar het Marylebone station van waaruit we de trein naar Aylesbury zouden nemen. We kochten onze tickets en gingen door de poortjes. Ja inderdaad, in Engeland moet je eerst door een poortje lopen dat je ticket scant vooraleer je op het perron kan. Helemaal achteraan in het station stond onze trein te wachten op perron 5. Eenmaal op de trein ontdekte ik twee dingen. Om te beginnen had de mevrouw aan de loketten me een ticketje voor ‘under 16’ gegeven. Klagen deed ik natuurlijk niet, want mijn ticket was veel goedkoper. Daarnaast ontdekte ik ook dat er zoiets bestaat als een ‘quiet room’ op Britse treinen. Gsm’s, tablets e.a. moeten afstaan en muziek is niet toegestaan. Na ongeveer een uurtje reizen door het Britse binnenland, kwamen we aan in het station van Aylesbury.

Voor de eerste twee avonden zouden we bij een gastvrouw in een Airbnb-kamer verblijven omdat ik pas in de loop van het weekend de sleutels van mijn studentenkamer zou krijgen. Onze gastvrouw moest werken en zou pas terug zijn om 18 uur. Eerder zouden we dus niet binnen kunnen. We besloten dan maar om ons neer te zetten in een pub in de buurt van het station om iets te drinken. Zo zou ik ook meteen mijn eerste ‘Britse pub’-ervaring hebben. En wow, wat een ervaring was dat!

Een kopje thee kostte amper £1,20. Lees het goed: een KOP kostte amper £1,20. De thee zelf was gratis. Je huurde als het ware een kop en mocht die bijvullen zonder opnieuw te betalen zoveel als je wilde, de hele dag door. Ook het bier (in een heel groot glas) was heel goedkoop, al moest je daarvoor wel bijbetalen als je wou bijvullen. Geen wonder dat die pub om 16u30(!) al vol zat met dronken mannen. Terwijl mijn mama onze thee ging halen, werd ik aangesproken door een vrouw in zwarte kledij met een lange cape, doodskopringen aan elke vinger en een zwarte cowboyhoed met daaronder een zwart sjaaltje op haar hoofd. Ze wou weten waarvan mijn ‘wired hair tie’ kwam. Ze had er namelijk ook zo een gehad, maar kon het nu niet meer vinden in de winkels. Ze had het eigenlijk ook niet meer nodig, want ze had al haar haar afgeschoren omdat het ongezond was en ze terug vanaf 0 wou beginnen. Vervolgens begon ze te vertellen over haar kinderen en haar jeugd… kortom: ze begon haar levensverhaal te vertellen. Ze leerde me echter ook de facebookpagina ‘Aylesbury Remembered’ kennen waarop oude foto’s van het dorp en een woordje uitleg worden gepost. Pas een uur(!) later stond ze recht en ging ze naar buiten. Daar klampte ze een andere persoon aan en begon ook uitbundig te vertellen. Ondertussen passeerden er tientallen taxi’s om de dronken mensen op te halen. Het was toen 17u30(!). Wij maakten dan ook maar gebruik van de aanwezigheid van de taxi’s om ons naar de Airbnb te laten rijden.

Onze gastvrouw was zeer vriendelijk en ook haar twee kindjes waren super schattig. Met een klein kamertje met een bed en een nachttafeltje, toegang tot een badkamer die gedeeld werd met drie andere gastenkamers en een keuken die we mochten gebruiken, hadden we alles wat we nodig hadden. Enkel een kapstokje in de kamer was handig geweest om onze jassen op te hangen. Het huis van de gastvrouw lag in een moderne en zeer gezellige wijk met schattige huizen op maar enkele minuutjes wandelen van het ziekenhuis.