In het weekend ben ik de sleutels van mijn studentenverblijf gaan halen. Het gebouw, “Harrington House”, is een groot huis waarin allerlei studenten verblijven die stagelopen in het “Stoke Mandeville Hospital”. Er zijn drie verdiepen met telkens 26 kamers. Per verdiep zijn er links 13 kamers en rechts 13 kamers. Per 13 kamers zijn er 3 gemeenschappelijke toiletten, 3 gemeenschappelijke douches en 1 gemeenschappelijke keuken.

In mijn kamer heb ik een bed, een nachttafeltje met een lamp, boekenplanken, een bureau met een stoel, een wastafel met een spiegel en een lamp, een kast met een spiegel erin en een kapstok aan de deur. Zelfs het bureautje kan omgetoverd worden tot make-uptafel met een spiegel. Spiegels genoeg dus in deze kamer. Ik heb ook twee prikborden. Bedlinnen en een handdoek zijn aanwezig en kunnen elke donderdag vernieuwd worden. Enkel een vuilbak ontbrak, maar die kon ik goedkoop in de supermarkt aankopen. Er zijn ook 6 stopcontacten, al heb ik er slechts twee in gebruik omdat ik maar twee adapters heb. Ik heb wel een stekkerdoos waarin 6 stekkers passen meegenomen. Hierdoor heb ik plots 7 stopcontacten. Dat noemt men dus efficiënt op reis gaan.

In de keuken zijn naast de typische keukentoestellen ook kastjes aanwezig waarin je bekers, bestek, eten… kan bewaren. Iedere kamer heeft zo zijn eigen kastje dat je op slot kan doen. Enkel een diepvriezer ontbreekt. Er zou ook een wasmachine en droogkast in het gebouw zijn, maar waar die staan, is voor mij nog een mysterie.

Het verblijf ligt in dezelfde wijk als waar mijn Airbnb-kamer gelegen was. Het duurt werkelijk maar 5 à 10 minuutjes eer ik in het ziekenhuis ben (getimed vanaf het verlaten van mijn kamer op de 2^e verdieping tot aan mijn stoel in ‘the office’ in het ziekenhuis). De supermarkt “ASDA” ligt naast het ziekenhuis en biedt etenswaren, verse bakkerij, keukengerief, tuingerief, feestgerief, schoolgerief… aan. Al heb ik toch lang moeten wachten eer de duimspijkers terug verkrijgbaar waren. Wat wel vreemd is, is dat sommige dingen niet verkocht worden aan mensen onder de 25. Ik wou bijvoorbeeld bestek kopen omdat het bestek in mijn keuken nogal versleten was. Om messen te kopen, moest ik minstens 25 jaar zijn. Gelukkig was mijn mama toen nog bij me, anders had ik dus zonder messen gezeten. Hetzelfde geldt trouwens voor alcohol. Het mag in Engeland wel gedronken worden vanaf 18 jaar, maar in ASDA moet je minstens 25 zijn om het te kopen.

Alles wat ik nodig heb, is dus op wandelafstand: de wijk met het studentenverblijf, het ziekenhuis en de supermarkt. Wil ik ergens anders naartoe (zoals het centrum en het station), moet ik op taxi of bus rekenen, alhoewel de taxi waarschijnlijk ook geen optie is. Ik kan namelijk geen taxi bellen met een niet-Brits nummer dus tenzij ik iemand voor me laat bellen, zal het met de bus te doen zijn.

Nog een oncomfortabelere situatie: mijn eerste dagen in het verblijf waren internetloos. Geen zorgen, er is wel degelijk wifi in het gebouw. Ik moest alleen eerst een account maken op het wifi-netwerk waarna mijn account geactiveerd moest worden waarvoor ik eerst moest langsgaan in het kantoor voor de studentenaccommodatie… Je voelt het al aankomen, internetloos voor de eerste dagen. En ja, het is mogelijk om te leven zonder, maar je realiseert je toch zeer snel hoe afhankelijk je van internet bent (bijvoorbeeld om mijn eerste blogberichen te uploaden of artikels op te zoeken voor m’n bachelorproef).

En ah ja, ik zit met een pottenkijker! (spot the dog)