Goeiedag!

’t Is eindelijk weekend ‘woehoeeee’, ik keek er enorm naar uit, want ik ga vanavond naar Ainsley in Nice. We voelen ons allebei een beetje eenzaam (het is moeilijk om vrienden te maken als je Erasmus Trainship doet op eigen initiatief), dus daarom besloten we om een weekend of te spreken. Ik vertrek straks om 15u met de bus naar het station van Les Arcs-Draguignan, daarna moet ik wel een uur en een kwart op de trein zitten naar Nice. Daar zal Ainsley me straks in het station opwachten. We gaan iets eten, naar de cinema… Eens iets leuks doen, want we hebben nood aan pauze 🙂 . Ik blijf een nachtje bij haar slapen, maar wat we morgen gaan doen, weten we nog niet, misschien eens naar het strand, de stad bezoeken… We hebben wel geluk met het weer, de zon schijnt hier al vanaf deze morgen, heel warm is het wel niet, jammer.

Maar dus, nu even wat meer over de afgelopen week:

Maandag begon er nog een stagiaire ergo, van Frankrijk, een 1e jaars en wow ze lieten haar deze week al veel doen, dus dit bevestigd het nog eens, de opleiding hier in Frankrijk is anders dan bij ons. Chloé (de nieuwe stagiaire) had het over assessment waar ik nog nooit van had gehoord :p . Tot nu toe is zei dus ook de eerst vriendin die ik hier heb gemaakt, ik zal haar eens uitnodigen om een Belgisch biertje te drinken 😉 . Als ik maandagmorgend toekwam in het ergolokaal, stuurde Valerie me meteen naar boven, ik mocht de bijscholing van Lise meevolgen. Ze gaf een hele dag scholing voor verpleeg- en zorgkundigen ivm rugsparend werken, technieken en hulpmiddelen die daarbij kunnen helpen (bvb: stalen verpleegster, dit is een tillift voor patiënten). In de voormiddag was het theorie, in de namiddag hebben we enkele transfers ingeoefend. Sommige kende ik van op school, andere hebben we anders geleerd of niet. Het was dus zeer interessant. Maandagavond kreeg ik eindelijk een idee van wat ik kon maken voor de opdracht die ik kreeg van de stageplaats. Ik zou een ‘breinbreker’ maken, dit zijn een soort raadsels maar met materiaal (http://www.whatdowedoallday.com/brain-teasers-for-family-gatherings/) mijn inspiratie haalde ik van deze site. Het is moeilijk uit te leggen dus dan kunnen jullie eens op de site kijken.

Dinsdag heb ik een verlengstuk gemaakt voor de matras van een van de EVC patiënten. Hij duwde heel hard met zijn voeten tegen het voeteinde van zijn bed, we hebben dat einde wat verder ingesteld, maar dat veroorzaakte een ‘gap’ waardoor zijn voeten niet meer werden ondersteund. Ik gaf weer therapie aan een dame met een linker schouderprothese. Valerie overviel me even en vroeg of ik een bilan wou maken van een  nieuwe patiënt. Wat wil dat zeggen? Awel, een nieuwe opname, dus wij moeten testen wat de persoon allemaal kan en waar de moeilijkheden liggen. Ik moest het meteen doen, zonder eerst haar dossier door te nemen, dus… het ging niet zo goed. Gelukkig bleef Valerie in de buurt. Het was de eerste keer in fysieke revalidatie ik een functioneel bilan moest opstellen. In de namiddag ben ik met Lise mee geweest op huisbezoek. (Heel interessant om mijn taak ‘woningaanpassingen’ te maken binnenkort.) De patiënt gaat binnenkort naar huis, maar hij zit in een rolstoel en is beperkt in zijn transfers. Hij kan ook niet lang rechtstaan. Dus in de douch en WC moeten bijvoorbeeld wandgrepen geplaatst worden, een ‘ramp’ voor de rolstoel omdat aan de voordeur een trapje is… De patiënt woont in Cotignac (we zijn er vroeger nog op vakantie geweest blijkbaar), het was een uur rijden en veeeeeel bochten, ik was even niet goed, ook vertelde Lise heel veel en dit alles zorgde voor een barstende koppijn tijdens de rit.

Woensdag hebben ik eindelijk het ochtendtoilet van mijn volgpatiënt kunnen volgen. Maar eerst wou hij weer niet, hij was moe, had koud dus wou zijn kleren niet uitdoen om zich te wassen. Toen kwam de ergotherapeut in me naar boven en heb ik uitgelegd dat het inderdaad niet leuk is dat iemand op de vingers staat te kijken tijdens het ochtendtoilet, maar dat ik echt een beeld moest kunnen vormen van zijn zelfredzaamheid, veiligheid, beperkingen… Omdat we anders in de ergotherapie-sessies niet verder kunnen. Uiteindelijk ging het goed, hij deed veel zelf, ik gaf hem al enkele tips hoe het makkelijker of beter kon. In de namiddag had ik mijn 3 patiënten. En wanneer deze weg waren, was ik even alleen met Stella. Ze heeft me een assessment leren kennen: bilan 400 points, zij heeft die in België tijdens haar opleiding leren kennen. Ik vertelde dan dat mijn inspiratie qua therapieën zo goed als op is. Ze zegt dat ik ook komt omdat we anders zijn opgeleid in België, zeer functioneel en cliënt-centered. In Frankrijk is het heel medisch en leren ze in de opleiding superveel tests, want resultaten zijn belangrijk bij hun. Ze heeft me ook een ergotherapeutisch model leren kennen: The Quebec Classification: Disability Creation Process (DCP).  Hier in Frankrijk leren ze ook modellen op school maar in de praktijk gebruiken ze die niet (althans niet in dit centrum). In Stella haar opleiding stond het DCP-model centraal, wij leren verschillende modellen. De modellen worden gebruikt om de mens en alles om hem heen in kaart te brengen, zo kunnen we een goed beeld vormen van hoe de patiënt in elkaar zit, de modellen zijn onze kijk op de mens. Ik kende het DCP-model dus nog niet en vind het daarom een goed plan om het te verwerken in mijn stagerapport.

Donderdag heb ik een ‘breinbreker’ gemaakt (een prototype in papier) en eens laten zien, Valerie wou het meteen uitproberen, maar het lukte niet zo goed, het is nogal moeilijk om het raadsel op te lossen, dit medium kan dus wel dienen voor personen die cognitief sterk zijn maar misschien een beperkte handfunctie, het is ook een fijnmotorische opdracht. In de voormiddag kwam er een verkoper van hulpmiddelen langs voor de persoon waar we het huisbezoek zijn gaan doen. Hij zal enkele wandgrepen aankopen en een stoeltje voor in de douche, deze moet hij zelf betalen en worden niet terugbetaald door de sociale zekerheid, de rolstoel en looprek wel. De verkoper gaf als advies om het trapje om het huis binnen te treden, uit te breken, meneer zag dit zitten en wist iemand die dat werk zou kunnen doen. Nu nog alles effectief uitvoeren en meneer kan terug naar huis, door de nodige aanpassingen. Van 15u30-16u30 had de neuropsycholoog een info-uurtje georganiseerd ivm cognitieve stoornissen. Ik verwachte dat ze ging uitleggen welke stoornissen er zijn en hoe je er mee moet omgaan, maar het was eerder: welke ziektebeelden veroorzaken een cognitieve stoornis en wordt die juist herkend door de persoon zelf, de familie en de hulpverleners. Ik heb het moeilijk om de neuropsycholoog te verstaan, ze praat zeer snel en ik weet niet, misschien ligt het aan haar articulatie of accent, geen idee maar ik begrijp soms echt niet wat ze zegt, dus het was moeilijk om me te concentreren. Ook had ik de indruk dat ze van de dokters nog eens moest uitleggen wat de doelen van het centrum zijn en dat patiënten hier niet te lang (lang= +/- langer dan 2 maand) moeten blijven want dat ze daar niet aan verdienen. Geld, geld en nog eens geld (zucht). Dit ontketende een debat waarbij de verpleeg-, zorgkundigen en paramedici aan het zelfde touw trokken, ook lieten ze vallen dat er te weinig wordt gecommuniceerd waardoor de verpleeg- en zorgkundigen niet echt bij de revalidatie horen, dat is niet de bedoeling van een centrum voor personen die daarna terug naar huis moeten kunnen gaan. Ik denk dat niet alleen dit centrum met deze problemen te kampen heeft, maar euhm misschien wel bijna alle instellingen. Communicatie is over al een werkpunt, zelf in het dagelijkse leven.

Gisterenavond heb ik ook wafels gebakken voor Ainsley, hopelijk vind ze ze lekker 😀 .

Knuffels,

Stefanie