En ik ben er blij om. Ik zou graag naar huis gaan, ik mis iedereen. Het ging beter, maar mijn vriend (Jan) is me dit weekend komen bezoeken en het afscheid vanmorgen viel me weer zeeeeeeer zwaar 🙁 . Maar ik heb wel een leuk weekend gehad, we zijn ’t zeetje gaan bezoeken, het was super mooi weer! Jammer genoeg duren mooie liedjes niet lang.

De werkweek verliep ook wel weer vlot. Lise heeft 2 weken verlof dus ik mag haar patiënten overnemen. Maandag kreeg ik het blad met de namen van de patiënten en hun doelstellingen. Ook had ik therapie met mijn volgpatiënt. In de namiddag heb ik pannenkoeken gemaakt met een dame die een elleboogfractuur heeft gehad, ze is al zeer goed hersteld dus ik vond analytische oefeningen niet meer nuttig. Het maken van het deeg vroeg zowel bewegingen in de arm als kracht. Daarna had ik nog 2 andere patiënten. Valerie vroeg me ook wel om de kookactiviteit uit te typen, niet mijn favoriete bezigheid. En het schrijven in het Frans, oei oei, dat doe ik toch niet zonder Google Translate open te zetten hoor. Als ik dan niet weet hoe een woord te schrijven, geef ik het in.

Dinsdag was het een gewone dag, jammer genoeg kwamen er 3 patiënten van Lise niet opdagen. In da namiddag kwam de familie van mijn volgpatiënt omdat voor hem een ‘reunion de synthese’ werd gepland, hierbij waren ook de arts, logopediste, neuropsycholoog, kinesitherapeut, sociaal-assistent (SA) en de patiënt zelf aanwezig. De verschillende disciplines geven dan hun informatie over de patiënt, waar er word op gewerkt, hoe dat vlot… Daarna moeten ze de zaal verlaten en blijven alleen de arts, SA, de patiënt en de familie om verder het ontslag te plannen, als er al over een ontslag wordt gesproken, in het geval van de volgpatiënt wel.

Woensdag wou ik met mijn volgpatiënt oefenen hoe hij moest rechtkomen na een val, gelukkige bleef Stella bij me in de buurt, want het verliep niet zoals ik wou. Het was mijn eerste keer dat ik dat met een patiënt deed en daarom was ik onzeker omdat ik niet goed aan wat ik me moest verwachten. In de late namiddag ben ik even gaan meevolgen met de logopediste, kei interessant!

Donderdag zat ik vol spanning want mij vriend ging toekomen, zo blij dat ik was!!! Ook was ik super blij omdat de therapieën goed gingen en ik me een echte ergotherapeut voelde: iemand zich leren aan- en uitkleden met slechts 1 hand, uitleggen hoe de nieuwe rolstoel werkt, transfers oefenen…

De tijd vliegt hier, maar ik geniet elke seconde van deze leerrijke ervaring, die me heel mijn leven zal bijblijven. Jaja ondanks dat ik het hier ook soms moeilijk heb, toch mag ik fier zijn dat ik deze uitdaging ben aangegaan.

xoxo Stefanie