‘My face above the water, My feet can’t touch the ground’ ~ Waves – Mr Probz

Het is weer even geleden, dus hier opnieuw een update!

Na enkele dagen te hebben geobserveerd in Dora hospital, waar de kakkerlakken over de grond kruipen en steriliteit dus onbestaande is, net als empathie voor de patiënten…, zoek ik ook steeds nieuwe uitdagingen om mijn stage zo rijk mogelijk te maken voor mezelf.

Ik observeer op de spoedgevallen in een ander ziekenhuis, waar er tenen afvallen door diabetes (en geloof mij, een frisse geur is anders…), waar er zaken gewoon vergeten worden door verpleegsters, waar er geen orde heerst en waar er 60 patiënten zijn voor 3 dokters, die dan ook nog elks hun ‘break’ nemen.

Ook spendeer ik een dagje in het Ultrasound center. Meekijken en vertellen aan ouders of het een jongen of een meisje is en om te kijken of alles in orde is en ze wel degelijk 10 vingers en 10 teentjes hebben. Af en toe zwaait er eens eentje enthousiast naar de camera, terwijl een ander zich dan weer verstopt achter zijn handjes. Dit was een heel fijne ervaring. Het was er super fancy qua interieur, heel groot en het waren radiologen die de echo’s uitvoerden. De radiologe waar ik bij zat, was een super leuke en een heel sociale. Komende week probeer ik er nog eens langs te gaan!

Vorig weekend deden we even een citytrip naar Tsitsikamma national park en Plettenberg bay. We huurden een auto, dat ging al niet van een leien dakje. Kom nooooit naar Zuid-Afrika met een mastercard zonder geëmbosseerde cijfers! Ze zijn hier te lui om effectief een kopie te nemen of de nummer over te schrijven. Gelukkig had Jasmien haar kaart bij en is het zo wel gelukt. We vertrekken en onderweg overschrijden we de grens van die Oostkaap naar die Westkaap. Het weer was ni zo baie lekker ni. Reën was daar in die luch. Na een half uur rijden over putten en stenen kwamen we aan in ons hotel, wat echt een geweldig uitzicht had. Het was gelegen in the middle of nowhere en we kregen een welkomstdrankje en werden naar onze privéhuisjes gebracht. Van hieruit moesten we meteen vertrekken naar ons eerste avontuur van de dag, namelijk kajak.  We vinden uiteindelijk waar we moeten zijn en enkele zwarte gidsen komen naar ons toe. Ze zeggen al kaaskoppen en wij hebben dan maar beklemtoond dat we GEEN Nederlanders zijn, maar Belgen. Hierna stapten we een kwartiertje naar onze instapplaats en klommen we in onze kajak. De gidsen brachten ons eerst een klein stukje in de zee. Omdat Jasmien en ik onze beste armpjes meebrachten, waren we ook als eerst op de zee. We zaten nu ter hoogte van de riviermond van Stormsrivier.  De wind was nogal stevig en plots zagen Jasmien en ik schuin achter ons een grote golf komen. Jasmien riep nog luid: GOOOOOLF !!!!! We probeerden nog snel in de juiste richting te peddelen, maar de golf was ons te slim af. Ze overspoelde eerst Jasmien, maar de golf kwam vooral neer op mij. Ze schepte me uit de kajak in de zee, samen met onze flesjes water die los in de boot lagen. Ik lag dus in de zee. Gelukkig hadden we allemaal zwemvesten aan. Jasmien maakte dat ze weg was van de zee, met onze boot, terwijl de gids riep: zwem naar je boot. Toen ik zei: mijn boot vaart weg, zag hij het ook en besloot om mij te komen redden. Ik moest in de boot klimmen (dat is dus echt wel makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je een reddingsvest aanhebt). Dat lukte dus initieel niet echt. Dan hing ik aan de boot en hij bracht me een beetje verder in de rivier naar rustiger water. Daar probeerde ik nogmaals. Toen ik er eindelijk opzat, kantelde de boot helemaal om, waardoor we nu allebei, de gids en ik, in het water lagen. Opnieuw een poging om er in te geraken, terwijl de andere van op een veilige afstand toekeken 😀 EINDELIJK zijn we beiden in de boot geraakt en ging de rest van de kajak vlot. We deden een stukje op lilo’s, dit zijn luchtmatrassen waar je op ligt en dan peddel je met je handen. Sommigen hebben wat cliff diving gedaan van enkele rotsen en de gids speelde wat met ons door ons van de lilo af te duwen. We waren dus lekker nat. Opeens begon het dan ook nog te regen en kwam de wind opzetten. Tegen de tijd dat we terug in onze kajak zaten om terug te keren, was de wind en regen zo stevig dat vele van de meisjes gewoon werden weggeblazen in hun boot naar de zijkant van de rotsen. Jasmien en ik gingen er meteen door, door gecoördineerd peddelgebruik en spierkracht. De golven werden weer sterker en ik denk dat de gidsen blij waren dat we opnieuw veilig op de grond stonden. Dat was een avontuurtje op zich! Die avond ging de geplande ‘braai’ niet door, omwille van het weer, maar vlees kunnen we uiteraard ook in een pan bakken. Dit met de nodige wijn en spelen en de avond kon niet meer stuk!

De dag nadien besloten we om de ‘waterfall hiking trail’ uit te proberen. Het bordje aan het begin van de tocht zei:

Ik hoorde het al donderen in Keulen …, maar we gingen ervoor. We startten met een stevig uitdagend pad, maar dat was nog geen enkel probleem. We denken dus: ‘da’s hier in de sjakosh’. Niets was minder waar. Na een half uurtje stappen komen we aan een rotsstrand met allemaal grote rotsen en stenen. Het pad bestond uit hier en daar een geel pijltje op een steen. Ek zeg het jelle, das ni voor een tweede keer ni. Uiteindelijk zijn we er geraakt en kwamen we ook goed terug aan. We waren zo slim om er niet aan te denken om eten mee te nemen, wat dus duidelijk een les geleerd is voor volgende keer! We kwamen aan en we zijn direct dan maar een ijsje gaan eten. Dat was nodig om ons suikerpeil wat op te krikken en om ons stressniveau wat te verlagen. Hierna namen we de auto en reden we nog een uurtje verder naar Plettenbergbay. Om daar in een backpackerslodge op het strand te verblijven. We aten iets lekkers en gingen dan verder de avond in. De prachtige maan over het zeewater betoverde me en ik besloot om wat naar de zee te kijken, samen met Liesbeth. Zij was samen met mij, nogal verbrand van de tocht… 😮 Gelukkig is dat al verleden tijd. Het verbranden en vervellen gaat hier redelijk snel! 😀 Op zondag deden we nog enkele winkeltjes in Plettenbergbay en daarna gingen we nog naar een ‘wilde katten reservaat’, waar je leeuwen, tijgers, jaguars, luipaarden enzovoort kon zien. Jammer genoeg zaten deze allemaal in omheinde stukken land, wat niet echt vrijheid is voor die dieren. Hierna reden we samen (ik ook aan het stuur en we rijden hier links en het stuur staat rechts, I love it!) terug naar huis toe, met enkele avonturen onderweg, zoals het zoeken naar een tankstation waar er geen was en de andere auto die een platte band had. We kwamen dan toch allemaal veilig aan na een McDo bezoek en mochten thuis nog een nieuw meisje Emily ontmoeten. In de McDo in Zuid-Afrika hebben ze geen water. Dit moest ik toch even vermelden.

Dan weer gedaan met de citytrip en op naar het serieuze werk. Vorige week had ik aan Michelle (mijn supervisor) gevraagd of het mogelijk was om zelf ook eens een stuk van de prenatale lessen te doen. Zij heeft dan een volledige sessie aan mij overgelaten. ‘Ante-natal class’ voor aanstaande mama’s die niet de financiële middelen hebben om de volledige prenatale lessenreeks te bekostigen. Ik was volledig vrij en ik moest de moeders/vaders zoveel mogelijk bijbrengen in een uur tijd. Hier had ik dus duidelijk wel wat stress voor aangezien het dus volledig in het Engels is. Ik maakte een begeleidende powerpoint met enkele filmpjes en foto’s en na mijn tussentijdse evaluatie tijdens de middag, maakte ik me klaar om de prenatale les te geven. Wat heb ik er van genoten. De moeders waren wel allemaal van plan om een keizersnede te laten uitvoeren (je kan hier gewoon kiezen voor een keizersnede als je een gewone bevalling niet echt ziet zitten, de cesarean rates zijn dan ook enorm hoog hier). Ik paste mijn uitleg dan wat aan naar een keizersnede, maar probeerde ze toch nog voor een gewone bevalling te winnen. Ze vroegen nadien enkele vragen die ik beantwoordde en we namen een mooie groepsfoto. Het Engels viel al bij al nog goed mee en ik kreeg er zelfs enkele complimentjes over nadien. Ik was dus super blij!

Voorbije vrijdag ben ik met mijn Afrikaanse papa (Gordon, a.k.a Gordie) naar Cradock gereden. Dit is een dorp helemaal landinwaarts. Ik vroeg hem of ik meemocht om dat deel van het land ook eens te zien en het was de moeite! We zaten in semi-woestijn en zagen enorme verschillen in vegetatie en klimaat. Het was daar dan ook 38 graden. Toen we terugkwamen ging ik iets eten met de meiden en keken we naar de film (Vir Altyd). Dit was zo een mooie film! Ik heb gelachen en gehuild en bovenal was deze film in het Afrikaans, wat ook echt een verrijking is van de taal.

Gisteren was het hier carnaval! We hadden allemaal een outfit voorzien en hadden ons helemaal opgemaakt om dan aan te komen op het festival aan het strand. De meeste waren niet verkleed, maar dat kon ons niet schelen. We waren dan ook de enige blanken op een volle weide van festivalgangers! We hadden zoiezo al veel beziens. We hebben daar gedanst en gelachen met enkele zwarte dames, die ons verbaasd zeiden dat ze het geweldig vonden dat wij er waren en dat het leek alsof er geen racisme bestond.

Vandaag weer even een marktje gedaan en enkele winkeltjes en oeps, ik heb weer een bikini gekocht en icici (oorbellen in het Xhosa)  😀

Zo! Jullie zijn weer helemaal mee met het verhaal en enkosi/baie dankie om mijn avonturen te volgen!

X