“I know it isn’t easy, but nothin’ worth the time ever really is” ~ Not too late – Norah Jones

Deze blog is niet geschikt voor gevoelige lezers.

W O W. Zo beschrijf ik mijn dag vandaag. Het is zelfs zó straf, dat deze dag een eigen blogbericht krijgt.

Om te starten kwam ik binnen en zag ik meteen een stuitbevalling. Het 2de kindje van een 2-ling. Eerst en vooral is steriliteit een begrip dat de vroedvrouwen hier dus absoluut niet kennen. Steriele handschoenen raken we overal aan en laten we eerst het bed nog goedleggen met die handschoenen om dan een bevalling te doen. Ach ja. Dus, om het zacht uit te drukken, werd er niet zo zacht omgegaan met de baby, die op dat moment enkel geboren was met de voetjes en beentjes. Er werd aan getrokken en gemanipuleerd en ik stond erbij en ik keek er naar. Want ik mag enkel observeren, tot er nieuws komt van mijn papieren. Wat een overheid hier… verschrikkelijk. Hoe dan ook, om niet te ver af te wijken, werd de baby gelukkig gezond geboren. Maar oooh hoe veel zin had ik niet om daar gewoon mee de bevalling te doen, op de manier die ik al verschillende keren heb moeten leren (theoretisch) en moeten toepassen op het praktische examen! Ik wou er meteen al weer invliegen. Nadien heb ik de vrouw wel geholpen bij het opstarten van de borstvoeding. Dit was dan enkel de technische kant van de zaak.Hoe de vroedvrouwen met de menselijke kant omgaan … daar heb ik niet heel veel positiefs over te zeggen. Ik durf zelfs zeggen: slachthuisgewijs. Ze behandelen de vrouwen in arbeid niet eens als mensen. Er wordt niets tegen gezegd, tenzij boze dingen als ze iets doen wat de verpleging niet wil. Er waren gelukkig ook 1 of 2 vriendelijke vroedvrouwen. Tegen mij deden ze wel allemaal heel vriendelijk.

Ik was de ene verloskamer nog niet uit of ik werd naar de andere gestuurd. Was er daar opnieuw een bevalling. Heel vlot, na een lange arbeid. De vrouw was gescheurd, voor zover ik kon zien in de 3de graad. Ik kon het niet zien, maar de vroedvrouw zelf ook niet. Ik vroeg haar: wie gaat er hechten, de dokter of jij?, waarna ze vriendelijk antwoordde dat zij de hechtingen doet als het niet te erg is (voor mij persoonlijk was het dus al té erg). Ze begon ergens, geen idee waar, met de hechting. Dan zag ze dat de ruptuur nog verder ging, dus ging ze eerst dieper en dan weer naar voor toe. Och! Wat heb ik daar toch allemaal gezien. Het was precies een peuter die een tekening aan het inkleuren was en dit bij een 20 jarige vrouw. De vroedvrouw was ook niet vriendelijk en zei niets tegen de jonge mama. Ik stond er naast en gaf haar steun tijdens het hechten, wat zo goed als zonder verdoving gebeurde, want die was ondertussen, na al dat gefoefel wel uitgewerkt. De vroedvrouw duwde tegen de vrouw haar benen en zei op een boze manier dat ze haar benen goed moest openhouden. Nadien zei de vrouw tegen mij: I love you! Omdat ik er gewoon was en liet zien dat ik met haar meevoelde. Van empathie is er hier bij vele vroedvrouwen geen sprake, maar steeds vriendelijk naar mij toe. Dat er niet meer mensen sterven aan postnatale infecties, snap ik niet, want ook bij het hechten is er geen sprake van steriliteit. Meer nog, ze hoestte er nog eens bovenop ook. Ik viel bijna achterover. Deze vrouw heb ik nadien ook weer geholpen met de borstvoeding en heb ik gevraagd of ik een foto kon nemen van haar en haar pasgeboren zoon. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zoveel dankbaarheid heb gezien in 1 blik.

Even later mocht ik 4 keizersnedes bijwonen, met daartussen nog ergens een gewone bevalling. De keizersnedes zijn nog redelijk steriel. Hoewel ik er nog mijn twijfels bij heb. Qua hechten van de baarmoeder heb ik toch ook al wel wat beter gezien in België. De gewone bevalling die ertussen kwam, was een vrouw die maar lag te brullen en schoppen. De vroedvrouw ging onderzoeken en de vrouw had volledige ontsluiting. De vroedvrouw zei: ze is volledig, maar het hoofdje zit nog hoog, ik ga eerst wat eten. Nog geen minuut later schreeuwde de vrouw opnieuw. Niemand was bij haar in de buurt. De vroedvrouw kwam dan eens kijken en ze moest snel zijn, of de baby lag gewoon op het bed, naast de moeder. Ze pakt dan maar een laken om het hoofd nog wat tegen te houden terwijl ze opnieuw onsteriel steriele handschoenen aantrekt, om dan de baby op te vangen. Wederom, helpen met de borstvoeding (getting good at this), want de vroedvrouwen daar laten ze gewoon liggen. Dieren worden niet slechter behandeld.

Babybedjes worden niet schoongemaakt. Als er een nieuw baby’tje komt, gaat die in dezelfde couveuse of transportbedje, zonder daar iets aan te poetsen of ontsmetten. Ondenkbaar in BE.

Dan liep er nog een kleine kakkerlak rond in het keukentje en waren ze banaan aan het eten terwijl ze bezig waren met een bevalling. Smakelijk.

Ik heb waarschijnlijk nog 20 andere shockerende dingen gezien, maar dit zijn toch wel de hoofdvogels. Tegen mij waren ze altijd supervriendelijk. Wat een ervaring om dat allemaal te kunnen zien. Tegelijkertijd doet het pijn om dit te moeten aanschouwen, als je weet hoe het wel kan.

Om deze dag af te sluiten in Xhosa (je klikt met je tong op de plaats van de X):

Ndifuna usela = I need a drink.