Week 3

Dit is mijn derde week in de heelkunde afdeling (3 dagen per week). Ik word beter en beter met het werken, vooral wondzorg en bloedafname. Ik ben ondertussen gewend geraakt aan de materialen hier.

In deze afdeling is het steeds heel druk. De verpleegkundigen doen eigenlijk alles en hebben een grote rol in de afdeling, soms moet de dokter zelfs luisteren naar de verpleegkundigen. Ik heb vaak gemerkt dat de verpleegkundigen niet akkoord gaan met de diagnose van de dokter en de dokter soms zelfs de les moeten spellen. Ze hebben vaak gelijk en daarna past de dokter zich hieraan aan.

In het team gebruiken ze altijd Engels voor de medische termen, maar het probleem is dat de Thaise mensen een raar accent hebben in Engels. Ik begrijp vaak niet wat ze willen zeggen. Ik probeer dan zelf te vertalen in mijn hoofd, maar als het niet lukt vraag ik het direct aan hen. Ze klagen al lachend soms dat ze steeds mooi moeten articuleren als ze met mij converseren.

Het is een heel leuke afdeling hier, met leuke collega’s. Iedereen is zo vriendelijk tegen mij. Wat ik heb gemerkt is dat de conversatie met de patiënten en hun familie niet altijd goed en sympathiek verloopt. Ze werken te hard en zijn daardoor heel moe. Daardoor hebben ze soms geen energie meer om sympathiek over te komen, denk ik. Ik voelde me slecht in de plaats van de patiënten en hun familie. Daarom ging ik na hun bespreking bij die patiënt om op een andere manier te spreken en empathisch te luisteren met als doel dat ze zich minder alleen of weggeduwd zouden voelen. Voor mij is het belangrijk dat de patiënten en familie advies krijgen op een aangename manier, want ze voelen zich al slecht genoeg door de eigen ziekte of die van familieleden.

We hebben altijd veel patiënten als gevolg van een trauma. Op Valentijn had de afdeling 3 patiënten die een zelfmoordpoging achter de rug hadden door liefdesverdriet. Er was één 15-jarig meisje dat gedronken had van een fles WC-ontstopper. Daarnaast was er een oude man die zichzelf met een pistool had verwond.  De laatste patiënt was iemand die met opzet was aangereden door haar partner omdat ze een andere man had. Er waren dus veel wonden om te verzorgen, voornamelijk chronische en postoperatieve wonden. Mijn vaardigheden worden beter en ik kan dit nu ook zelfstandig uitvoeren.

Het werk hier is wel belastend voor de rug. Geen enkel bed kan hoog of laag gezet worden, dus moeten we een goede houding voor onszelf zoeken.

Bij het opmaken van het bed gebruiken ze een houten hulpmiddel om het laken onder de matras te steken. De onderkant van het bed is immers in hout en wanneer er met de hand onder de matras zou gegaan worden bestaat het risico op kwetsuren. (zie foto)