Bij deze, met toch wat hartzeer, mijn allerlaatste blogbericht…

Ik heb tijdens mijn laatste week, zoals altijd, op een aangename manier voor school proberen werken. Met de examens en enkele deadlines in zicht, is ook dit een onoverkomelijke tijdsbesteding geweest afgelopen vier weken. Maar door de stad in te trekken, op zoek naar gezellige cafeetjes die computer-vriendelijk zijn, was dit zeker niet onaangenaam. Zo kwam ik af en toe ook onverwacht leuke wijkjes of een tof marktje tegen, en had ik toch het gevoel dat ik Parijs beter leerde kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn laatste stagedagen waren misschien wel een van de meest boeiende. Ik ben op mijn allerlaatste werkdag mogen mee afdalen naar het operatiekwartier! Daar heb ik een “rétablissement de continuité” mogen bijwonen. Met andere woorden een operatie waar ze een geplaatst stoma opheffen. Ze verbinden de onderbroken darm, in dit geval de colon, opnieuw met het rectum. Ik vond dit een ongelooflijk interessante ingreep om bij te wonen dus wil jullie zo goed mogelijk proberen uitleggen wat deze operatie inhoudt.

Bij het toekomen in het operatiekwartier, werd ik meteen verzocht gepaste kledij aan te trekken. Ook mijn schoenen kregen een zeer high fashion jasje aan.
Het team dat mij ontving was enorm vriendelijk. De anesthesist polste al wat naar mijn ervaring en liet mij zeer welkom voelen. De verpleegkundige was ondertussen druk in de weer om al het nodige materiaal op een steriele wijze klaar te leggen.
De patiënt werd eerst goed geïnstalleerd op de operatietafel, en vervolgens verdoofd. Het was logischerwijze een operatie onder volledige anesthesie. De ogen werden toegeplakt, om te voorkomen dat deze volledig zouden uitdrogen. Er werd een blaassonde geplaatst door de chirurg zelf, maar ook de anesthesist plaatste een sonde ter hoogte van de luchtpijp. Dit laatste om een goede vrije ademweg gedurende de operatie te verzekeren. Vervolgens werd de man volledig afgedekt met steriele doeken, zodanig dat enkel de plaats van de operatie nog bloot lag. Na nog wat extra ontsmetten van de huid in de zone waar geopereerd ging worden, was alles klaar om te beginnen. De chirurg begon met het openhalen van het oude litteken met een stichcutter. Ook werd een soort van pen gebruikt, waarvan het uiteinde enorm heet werd, en al het overtollig vet als het ware wegbrandde. Vandaar dat de operatiekamer ook serieus afgekoeld werd met airco. De volgende stap was het huidige stoma losmaken van de huid en opnieuw verbinden met het rectum. Klinkt simpel, maar dat was het allesbehalve. De chirurg is heel lang bezig geweest met zich een weg te banen tussen het labyrint dat ons darmstelsel is. Na veel weggebrand vet, en af en toe wat gezucht besloten ze “une juppe” te plaatsen. Dit is een soort ring met een plastieken “rokje” aan, dat er voor zorgt dat de buik nog meer wordt opengezet, waardoor de chirurg meer ruimte krijgt om te zoeken. Wanneer hij een arterie raakte, die voor bloeding zorgde, brandde hij deze ook toe. Om efficiënter te werken heeft hij na enige tijd besloten om een ander apparaat in gebruik te nemen. Dit apparaat brandt ook weefsel door, maar brandt het tegelijkertijd ook dicht. Zodat moest je een bloedvat raken, je bloedingen vermijdt. Ondertussen waren de chirurgen nog steeds bezig met een doorgang te zoeken. Wat mij misschien het meeste onder de indruk heeft gemaak is hoe ze hun koelbloedigheid steeds bewaren, ook al lukt het minder vlot dan gewenst. Ook de intensieve arbeid van deze operatie mag zeker niet onderschat worden. Noch voor de hoofdchirurg noch voor de chirurg-assistent. Wat mij ook meteen opviel is dat alle kompressen of doeken die gebruikt worden tijdens de open operatie steeds geteld worden, vooraf en achteraf, dit om te voorkomen dat er eentje zou vergeten worden en de buik weer toegenaaid zou worden. De volgende fase was het onderscheid maken tussen de blaas en het rectum. Deze lijken namelijk enorm op elkaar. Eerst bracht de chirurg een spuit met ontsmettingsmiddel (betadine) in via de anus in het rectum, om te reinigen en bovenal ook reeds te lokaliseren. Hetzelfde werd gedaan met water in de blaas via de blaassonde. Ook ging de chirurg met steriele ijzeren staven, met een soort bol op het einde, in de anus om ook zo het rectum te kunnen lokaliseren. Ik kan jullie namelijk verzekeren, dat er snel vergissingen zouden kunnen ontstaan. Dus ook al is de chirurg bij aanvang al zeker, toch gaan ze steeds dubbel checken of ze wel degelijk het rectum vast hebben en niet de blaas. Vervolgens gebruiken ze opnieuw zeer indrukwekkend materiaal om de oude stoma opnieuw aan het rectum te plaatsen. Belangrijk is om overtollig vet van het stuk darm weg te branden, aangezien er anders meer risico om het vormen van anastomoses zou zijn. Na het opnieuw aanhechten wordt de buikwand volgegoten met betadine en nadien fysiologisch water en lucht ingebracht via de anus. Als er geen belletjes tevoorschijn komen, weten we dat de darm volledig dicht is en er dus geen openingen meer zijn. Vervolgens worden er twee redons (drains die overtollig wondvocht uit de wonde aspireren) geplaatst en wordt de buik weer dicht gehecht. En zo waren we na een dikke vier uur opereren klaar.

Zie zo, kort en bondig de operatie beschreven. Het was voor mij fantastisch om dit eens te mogen meemaken. Dit geeft me een beter inzicht op wat zo een ingreep exact inhoudt en kan volgens mij dus alleen maar bijdragen aan de kwaliteit van mijn zorgen pre- en postoperatoir. Ook heb ik nu wat meer zicht op wat een job als verpleegkundige in het operatiekwartier inhoudt. Ook al besef ik goed dat elke operatie anders kan zijn.
Het was bovendien niet enkel interessant, maar ook enorm impressionant. Het was voor mij namelijk de eerste keer dat ik een zodanig invasieve operatie mocht bijwonen. Hiervoor had ik enkel al een colonoscopie en ERCP bijgewoond op voorgaande stages.
Het enige jammere was dat dit op de laatste dag van mijn stage plaats vond. Ik had het namelijk nog interessanter gevonden moest ik de patiënt zowel op voorhand als ook nadien kunnen opgevolgd hebben. Maar aangezien de patiënt in kwestie op de andere gang lag, waar ik die dag niet verantwoordelijk voor was, en hij bovendien pas laat op de avond terug op de dienst is toegekomen, heb ik de pre- en post-operatoire zorgen wat gemist. Ik had de patiënt natuurlijk graag verder opgevolgd en zijn wondzorgen uitgevoerd, aangezien ik perfect wist welke drain waar stak en hoe de wonde er uit zag. Ik mag echter absoluut niet klagen. Ik ben al ongelooflijk dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op vrijdag ben ik op de school, die mij hier ontvangen heeft, langs geweest voor mijn eindevaluatie en een klein gesprek over mijn ervaringen hier. Wegens de locatie, was ook dit vrij impressionant. De school bevond zich namelijk aan Place de la Défense, in een chic winkelcentrum. Alleen al Place de la Défense is de moeite waard om eens langs te gaan. Je voelt je even totaal niet meer in het Parijs dat je bekend is. De ene wolkenkrabber na de andere. Hoewel je kan zeggen dat het een must is om eens te bezoeken, verkies ik persoonlijk toch het Parijs met zijn romantische gevels en hun, letterlijk en figuurlijk, verbloemde terrasjes. Mijn contactpersoon hier was bovendien heel vriendelijk, en zeer geïnteresseerd naar mijn verblijf en belevenissen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo kwam ik aan mijn allerlaatste dag toe. Deze bestond vooral uit opruimen, valies maken en wachten tot mijn lief gezinnetje mij kwam ophalen. Wegens ik mijn fiets mee heb genomen, was het namelijk wat moeilijk om met de TGV te reizen, en dat gaf mijn mama, papa en zus een excuus om een dagje Parijs mee te pikken. Over mijn fiets gesproken, daar was ik zo ongelooflijk tevreden mee. Ik gebruikte hem vooral om mee naar mijn stage te fietsen. Die fietstochtjes om 7h ’s ochtends en 20h ’s avonds zijn enorm geapprecieerd geweest. Had deze voor geen geld in de wereld willen inwisselen voor een metro- of busrit. Na een shift van 12uur lang, deed het namelijk enorm deugd om mijn beentjes even los te fietsen. Bovendien zie je toch wat meer van de stad op die manier, en heb je geen last van stakingen of dergelijke.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo zijn mijn vier weken hier voorbij. De rode draad doorheen mijn blog was toch wel dat de tijd hier heel snel voorbij gevlogen is. Het was zeker en vast de moeite, ik zou het dan ook aan iedereen aanbevelen. Toch had nog wat langer hier, het volgens mij op elk vlak nog vruchtbaarder kunnen maken. Desalniettemin, ben ik iedereen die dit avontuur mogelijk heeft gemaakt, of er een deel van heeft uitgemaakt enorm dankbaar.
Ik heb ongelooflijk veel geleerd, en niet enkel op professioneel vlak.

Pour mes amis, mes collocs et collègues, j’aimerais aussi remercier, encore une fois en français, tous ceux qui ont participé à mes quatre semaines captivantes ici. J’ai vraiment apprécié, et c’est grâce à vous aussi!

Conclusie van mijn avontuur hier, het geef zeker en vast zin in meer!

Voor al de studenten (internationale) verpleegkunde die interesse zouden hebben in een gelijkaardige stage en hier nog wat vragen over hebben, laat me gerust iets weten!