13/05/18

Morgen gaat mijn laatste week hier van start, wat heb ik er al van genoten!

Afgelopen week heb ik wel kunnen spreken over een zekere “changement de décor”. Mijn dienst werd gesloten en alle patiënten en personeel werden naar het eerste verdiep overgeplaatst. Dit kwam aangezien er twee feestdagen binnen één week vielen, en hierdoor veel dokters en chirurgen vrijaf hadden genomen. Wat er voor zorgde dat het ziekenhuis besloot dat het goedkoper was om tijdelijk twee diensten te fuseren dan beiden open te houden met een gering aantal patiënten. Met als resultaat, een dienst met zowel urologie, digestieve chirurgie, orthopedie als neurologie, meer bepaald spinale chirurgie.
Hoewel ik mij vooral bezighield met de patiënten die tot mijn oorspronkelijke dienst behoorden, was het heel boeiend om op dit nieuw verdiep te werken. Inclusief de moeilijkheden die bij zo een verhuis komen kijken natuurlijk. Hier en daar wat ontevredenheid bij patiënten, niet altijd de nodige beschikbare medicatie, materialen die op andere plekken gestockeerd liggen, nieuwe collega’s, andere werkvormen,…

Veel verschillen dus, maar ook veel gelijkenissen. Interessante wondzorgen waren namelijk nog steeds aanwezig! Ik heb voor het eerst, met behulp van een collega, een wondzorg met inbegrip van een lamel mogen uitvoeren. Het ging om een patient die een partiële ureterectomie had ondergaan. Een lamel is hier dus een soort drain dat wordt geplaatst om het afvoeren van overtollig wondvocht mogelijk te maken.  Onze taak hier was om de lamel in te korten, en de wonde te verzorgen. Dit doen we voornamelijk door het draadje waarmee te drain vastgehecht is met behulp van een stitchcutter door te halen, en de lamel vervolgens enkele centimeter op te schuiven. Nadien knippen we met steriele schaar deeltje van de lamel af, en plaatsten we een steriele veiligheidsspeld om te voorkomen dat de lamel op een ongunstige manier zou verplaatsen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb deze week ook een nieuwe techniek geleerd die je, volgens mijn net afgestudeerde collega, niet op de schoolbanken leert. “Decaillotage” wordt het hier genoemd, een handmatige manier om “des caillots” uit de ureter of blaas te krijgen. “Des caillots” zijn bloedklonters die in de blaas of ureter kunnen voorkomen na een operatie, waardoor er logischerwijze hematurie optreedt. Om dit te voorkomen gaan we na bepaalde interventies continue irrigaties van de blaas uitvoeren. Via een vesicale sonde wordt er NaCl in de blaas toegediend, waarop een mengsel van urine, bloed en NaCl wederom via de blaassonde naar buiten komt. Onze taak is hier zorgen voor de continuïteit van de irrigatie en noteren hoeveel vloeistof er naar binnen gaat en weer naar buiten komt, om zo de diurese te bepalen. Ook de helderheid van de “uitgeplaste” vloeistof wordt in het oog gehouden. Bij de patiënt in kwestie waren we echter reeds gestopt met de irrigaties, aangezien de klinische tekens aangaven dat deze niet meer nodig waren. Na het verwijderen van de irrigaties, en dus ook de sonde, houden we het mictie-gedrag van de patient steeds in het oog en adviseren we om voldoende te drinken. Niet veel nadien merkten we echter dat de man toch moeite had met urineren. Het weinige dat hij uitplaste was eerder bloed dan urine. Na het uitvoeren van een bladerscan waren we zeker dat de man niet in staat was om zelfstandig zijn blaas te ledigen. We hebben dus opnieuw een blaassonde moeten plaatsen, maar ook nadien vonden we de hoeveelheid dat hij uitplaste niet voldoende. Op dit moment bracht mijn collega voor het eerst de term “decaillotage” ter sprake. We gaan met een spuit gevuld met NaCl handmatig de ureter en blaas proberen spoelen. Dit doen we door NaCl via de sonde in te brengen en vervolgens het vocht ook weer aan te zuigen. Bij het aanzuigen kregen we echter maar een kleine fractie van de ingebrachte vloeistof weer naar buiten. Na verschillende pogingen, en ook andere collega’s te laten proberen, brachten we de dokter op de hoogte. Uiteindelijk kregen we via een scan die de dokter liet nemen, te horen dat er een bloedklonter van uitzonderlijke grootte in de weg zat. Hoewel de dokter zelf ook nog eens de techniek van decaillotage is komen uitvoeren, heeft hij niet veel later beslist dat het operatief zou moeten weggehaald worden. De man is nog binnen het half uur naar het operatiekwartier gebracht geweest. Eind goed al goed, reeds enkele dagen later is hij gezond en wel naar huis mogen keren. Uit deze ervaring blijft mij niet alleen de medische opgedane kennis bij, ook het uithoudingsvermogen en continue vriendelijkheid van de patient is in deze casus noemenswaardig. Door de blaassonde en het niet in staat zijn om de blaas te ledigen had de man namelijk last van hevige episodes van pijnscheuten/spasmes. Desalniettemin bleef hij steeds heel vriendelijk en was er zelfs tot op het einde af en toe ruimte voor een mopje. Zo een attitude maakt het niet alleen makkelijker voor ons, ik ben er ook van overtuigd dat dit het ook voor de patient zelf ook helpt. Dan spreek ik nog niet eens over zijn vrouw, die hierdoor toch ook wat geruster was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naast mijn stagedagen heb ik deze week ook wat ruimte gehad om Parijs zelf te ontdekken. Ik schrijf vandaag namelijk opnieuw vanuit La Recyclerie, het gezellige én ecologische resto/café bij mij in de buurt. Maar deze keer in het zeer aangenaam gezelschap van mijn vriendje. We hadden maar enkele dagen samen, dus hebben we er ten volle van proberen profiteren. Ik heb nog eens beseft hoe groot Parijs wel niet is, en vooral hoe dichtbevolkt. Wat zowel voor wat chaos, als voor gezelligheid zorgt. En vooral keuze genoeg aan bezienswaardigheden, restaurantjes, gezellige cafeetjes, …. Een ware ontdekkingstocht doe je hier dus niet in enkele dagen tijd, maar we hebben wel zeker en vast al eens uitgebreid kunnen proeven van de stad, zowel op cultureel, gastronomisch als artistiek vlak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zou dit uitgebreide blogbericht graag willen eindigen met hoe we onze vrijdagavond zijn ingegaan. Ik heb jullie reeds verteld over mijn sociaal en dan vooral politiek geëngageerde kotgenoten. Vooral Zoë is intens bezig met hoe ze de politiek meer richting de linkerkant kan sturen. Ze hebben een klein collectief van vrienden waarmee ze allerlei evenementen organiseren, zowel op sociaal als politiek vlak. Op 1 mei maakte zij dan ook enthousiast deel uit van de manifestaties die er zich in Parijs hebben afgespeeld. Ik zou jullie hier graag uitgebreid over vertellen, want hoewel ik hier zelf niet aanwezig was, heeft Zoë het me in geuren en kleuren beschreven. Ik verwijs jullie echter graag naar een artikel van De Wereld Morgen, dat meer in staat is om jullie de situatie op een bondige maar duidelijke manier weer te geven. http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/05/03/waarom-het-er-zo-hard-aan-toe-ging-op-1-mei-in-parijs

Tijdens de manifestaties zijn er verschillende jongeren opgepakt, hoewel er louter enkelingen daadwerkelijk vastgehouden werden. Hiervan zijn er nog minder die een reëel proces aan hun been hebben. Hun proces zou als gevolg een “manifestatie verbod” hebben. Voor deze enkelingen hebben ze een solidaire avond georganiseerd met muziek eten en drank, in een van de universiteiten die ze bezet hebben. De winst die uit deze avond voorkomt, zou zijn om de dure advocatenkosten te vergoeden, en om zo deze jongeren hun proces vooruit te helpen.

Als jullie hier verder nog vragen over hebben, contacteer me gerust voor een wat meer uitgebreide uitleg over mijn ervaringen hieromtrent!

 

 

 

 

 

 

 

 

Zie zo, mijn avontuur loopt hier al bijna op z’n einde. Mijn laatste week zal vooral uit stagedagen en schoolwerk bestaan. Ik vertel er jullie graag over binnen een weekje, tot dan!