De laatste week werd er eentje gevuld met het nemen afscheid maar ook met nog steeds ruimte voor nieuwe indrukken.

Het eerste afscheid kwam op dinsdag toen Silke haar laatste shift deed in het Sint Patricks ziekenhuis, en ik in het gezondheidscentrum. Dit afscheid ging gepaard met lokale lekkernijen zoals cake en meatpie als geschenkjes, veel foto’s en uitgebreide bedankingen. Het geeft toch wel een gek gevoel om te bedenken dat, na zoveel weken samenwerken en ervaringen uitwisselen, het uiteindelijk toch tot z’n einde komt.

Afscheidsfoto’s in het gezondheidscentrum, Kpando

Ook hernamen deze week eindelijk alle scholen, die deelnamen aan ons first aid project, hun lessen na de paasvakantie. Op woensdagochtend hebben we dan ook hun certificaten en first aid boxes mogen overhandigen. We gingen langs bij de 5 verschillende scholen. Telkens spraken we de studenten junior en senior high toe, en legden we uit wat we ons project exact inhield. Vervolgens riepen we de twee studenten in kwestie naar voor om hun te feliciteren en hun certificaten te overhandigen. Op die manier hopen we dat het voor iedereen duidelijk is welke studenten er verantwoordelijk zijn voor de first aid box en dus wie ze om hulp moeten vragen indien nodig. Het was ongelooflijk leuk om onze studenten eens binnen hun schoolcontext te zien. Sommigen waren wat meer verlegen dan verwacht, anderen namen hun certificaat met trots aan. In ieder geval, heel hartverwarmend om te zien. Bij deze hebben we ons project dan ook officieel kunnen afronden. Jammer genoeg is een soort follow up door onszelf niet mogelijk. We zouden het namelijk stiekem wel leuk vinden om ze eens aan het werk te zien. We hebben er echter volop vertrouwen in dat ze hun rol goed zullen uitvoeren.

Hierdoor hadden we deze week enkel op donderdag stage in Anfoega Catholic Hospital. Silke had haar laatste dag op het operatiekwartier, en ik op spoedgevallen. Op beide diensten hebben we wederom interessante cases mogen observeren. Silke had een patiënte van 5 jaar, die jammerlijk onder enkele bakstenen terecht was gekomen. Het was niet haar eerste consultatie. Ze kwam namelijk langs voor een follow-up van haar wonden. Haar gezicht was opgezwollen en op haar voorhoofd had ze een gehechte wonde. Ook haar rechterhand was toegetakeld. Haar pink was gehecht en hetgeen wat ons het meest verbaasde was haar ringvinger. Deze was gebroken en hebben ze ook moeten hechten. Om het gebroken bot te stabiliseren hebben ze een injectienaald in de vinger ingebracht. Dit was voor Silke de eerste keer dat ze zoiets zag. Ook ik kon mijn oren moeilijk geloven toen ze mij dit vertelde. Ergens gebruiken wij deze techniek echter ook in België. In plaats van een injectienaald in te brengen in het verlengde van het bot, gebruiken orthopedische chirurgen bij ons metalen implantaten of pinnen. Doel heiligt de middelen, zegt men weleens. Silke heeft de wonden gereinigd en ontsmet en de vingers werden vervolgens opnieuw ingespalkt met een houten spateltje.

Op spoed had ik onder andere te maken met een man van maar liefst 107 jaar oud. De oudste man die ik ooit mogen ontmoeten heb. Hij had reeds een CVA doorgemaakt maar zijn meest acute diagnose was een urineretentie (hierbij wordt urine overmatig opgestapeld in de blaas mits het ledigen van de blaas om een bepaalde reden niet mogelijk is). Het probleem was dat we met een gewone urinekatheter niet in zijn blaas geraakten, vermoedelijk wegens een obstructie. De man werd dus klaargemaakt om een suprapubische katheter te laten plaatsen (een suprapubische katheter is een buisje/katheter dat niet via de plasbuis maar via een incisie in de onderbuik naar de blaas wordt gebracht, zodat urine alsnog kan geëvacueerd worden.) Voor deze ingreep moest mijn patiënt, je kan het al raden, naar het operatiekwartier. Zowel Silke als ik hebben deze ingreep dus mogen observeren. Dit op zich was al heel boeiend. Wat echter misschien het meest indrukwekkende was aan de situatie, is dat het de hoofdverpleegkundige was, sister Phillice, die de ingreep heeft uitgevoerd. Zij heeft dit leren doen door het nauw observeren van voorgaande artsen en door zich assertief op te stellen. Zelfs zodanig dat de huidige artsen minder ervaren zijn hierin dan haar. Ze laten het dus liever door haar uitvoeren, ook al dragen de artsen zelf nog steeds de verantwoordelijkheid moest er iets mislopen. Zowel Silke als ik hebben heel wat bewondering voor sister Phillice, bovendien is het een erg aardige dame die voor heel veel open staat en geen enkele van onze vragen uit de weg gaat. Zo voert ze ook zelfstandig besnijdenissen uit, hier had ik jullie al over verteld in week 9.

Op vrijdag was onze dag gevuld met lekker ontbijten, presentaties houden en het bespreken van onze eindevaluatie. We hadden voor de gelegenheid namelijk ontbijt besteld bij Wisdom, een jongen die we hier hebben leren kennen. Voor niet meer dan 15 cedi maakt hij pannenkoeken, toast met omelet en een overheerlijke smoothie. Hier hebben we dus uitgebreid van genoten. Na ons “afscheidsontbijtje” met de overige vrijwilligers, gaven Silke en ik elk een presentatie dat onze tijd hier zo goed mogelijk weergaf. Zo spraken we onder andere over alle projecten waar we deel van uitmaakten, onze ervaringen in de gezondheidscentra, wat we hebben geleerd, wat we als advies aan toekomstige studenten zouden geven en natuurlijk hadden we het ook kort over hoe we onze vrije tijd hier besteed hebben. In de namiddag bespraken we elk individueel onze eindevaluatie met onze manager. Zowel die vanuit onze school zelf, als die vanuit UNiTED.

Hoewel we enorm genoten hebben van afgelopen 12 weken, kwam er toch af en toe ook wel wat gehunker naar rust en ontspanning naar boven. En dit hopen we komende 2 weken te verkrijgen. Want ook naast onze officiële stage uren bleven we vaak bezig met het hebben van meetings, maken van opdrachten of zelfs nog wondzorgen van kinderen die langs het kantoor kwamen met wonden die ze hadden opgelopen en maar niet wouden genezen. Ook het voorbereiden van onze lessen nam tijd in beslag. Dit hebben we allemaal met enorm veel plezier gedaan, maar kijken nu ook wel uit naar een kleine twee weken reizen alvorens de terugkeer naar ons Belgen landje. We begonnen heel fanatiek aan het plannen van onze reis, maar hebben nadien al snel besloten om ons te beperken tot enkele plaatsen zodat we een gehaast gevoel vermijden. We zullen starten in Anloga, een dorpje helemaal in het zuidelijke oosten van Ghana. Gelegen tussen de zee en een natuurlijke lagoon. Nadien reizen we door naar Kokrobite, Cape Coast en uiteindelijk Accra. Daar zal ons wonderschoon avontuur na 14 weken eindigen.

We hebben er enorm van genoten en zijn heel dankbaar voor de ervaringen die we rijker zijn en fijne persoonlijkheden die we mogen hebben leren kennen. Het afscheid was niet makkelijk, maar dat is voor ons alleen maar bewijs voor hoe een mooie tijd we hier hebben gehad. Een extra grote DANKJEWEL gaat naar: De sisters (Juliette & Ester) die altijd paraat stonden met hun fantastische kookkunsten. DaMary & Peter om zo goed voor ons te zorgen en ons veilig en welkom te doen voelen binnen hun compound en last but zeker not least onze manager, Katrine, die er voor wat, hoe, wanneer dan ook altijd de volle 100% voor ons was. AKPE KA KA KA

Sister Juliette, Sister Ester en haar zoontje Akakpo

Diner bij de Afeti broers; Etse Atsu Dotse en Wisdom

Op dansles bij Saeed

Fotogenieke gezichtjes in Dafor Turnu, het dorpje waar we onze sessies rond maternal health gaven

Indien vragen of bemerkingen omtrent onze ervaringen of over wat we hier afgelopen weken hebben neergepend, contacteer ons gerust! We zijn er ons sterk van bewust dat een blog als deze maar een kleine schets geeft van wat we hier ervaren hebben, dus voor een meer genuanceerde of uitgebreide uitleg weet je ons te vinden.
Ook indien er lezers zijn met specifieke vragen mits ze interesse hebben in een stage zoals de onze, of reeds weten dat ze binnenkort naar Ghana vertrekken, zijn meer dan welkom!

Liefs,

Silke & Suzie