Onze voorlaatste stageweek in Kpando is rustig begonnen. In Anfoega echter zal Silke haar laatste twee weken op het operatiekwartier doorbrengen en ik op spoedgevallen. Zoals ik afgelopen weken, krijgt Silke nu op haar beurt de kans om allerlei wondzorgen te assisteren en uit te voeren. Bovendien is de hoofdverpleegkundige die daar tewerkgesteld is echt een fantastische dame die ons ten volle betrekt en graag in dialoog gaat.
Op spoedgevallen heb ik ondertussen al twee infusen in combinatie met bloedafname uitgevoerd, een blaassonde mogen plaatsen, allerlei medicatie mogen toevoegen, alsook een naso-gastrische sonde (maagsonde die via de neus wordt ingebracht) mogen verwijderen en dergelijke. We hebben beide dus genoeg om handen dus. Hoewel sommige procedures hier en daar wat verschillen blijft het enorm leerrijk om te mogen uitvoeren.
Verder denk ik dat er nog veel zaken zijn, waar wij nog van kunnen leren hier. Net omdat ze vaak creatief moeten zijn met de mogelijkheden die ze hebben. Zo zag ik deze week een interessante vorm van fixatie. Het ging om een vrouw die een CVA doorstaan had. Wegens haar slikreflex tijdelijk ondermaats was, werd er bij haar een maagsonde geplaatst. De vrouw verdroeg deze sonde echter moeilijk, en wegens geringe verwardheid was haar proberen uitleggen dat ze niet aan de sonde mag trekken ontoereikend. Het is namelijk levensgevaarlijk moest zij haar sonde op die manier manipuleren dat ze niet meer in de maag, maar in de longen terecht komt. Het toedienen van vloeistoffen, medicatie, voeding en dergelijke is dan makkelijk fataal. Vandaar dat ze kozen voor het fixeren van haar rechter hand (linker kant is namelijk verlamd wegens CVA). De wijze waarop ze fixeren vond ik echter heel creatief. Ze fixeren op een manier dat de vrouw haar hand nog kan bewegen en zelfs gebruiken, maar dat het toch onmogelijk is om haar neus te raken. Ik denk dat wij hier zeker nog van kunnen leren, aangezien fixeren bij ons vaak meteen heel ingrijpend is. Tuurlijk werkt deze methode niet voor iedereen, en is meer hardnekkige fixatie heel soms onvermijdbaar om de patiënt zijn veiligheid te waarborgen. Toch vinden we het mooi om te zien dat er ook alternatieven zijn.
Dit gezegd zijnde hebben we beide dus fantastische diensten om onze stage hier te eindigen.
Doordat zowel Silke als ik hier afgelopen weken meer en meer het hechten van wonden hebben mogen observeren, is onze intressen om dit zelf ook eens te leren enkel gegroeid. Aangezien Katrine, onze manager hier, een vroedkundige is, stelde zij voor om ons de basis van hechten aan te leren. Zo bestond onze wekelijkse nursing meeting deze week uit een oefensessie hechten op fruit. We hadden namelijk nog een paar hechtingsdraden liggen die ooit als donatie zijn binnengebracht, maar jammer genoeg al lang over datum waren. Of we na deze les klaar zijn om meteen het echt al eens op een patiënt uit te voeren, durf ik nog niet zeggen. Wel hebben we nu een beter idee van hoe het in zijn werk gaat.
Verder hebben we deze week ook tijd genomen om alle First Aid boxes klaar te maken, zodat we deze volgende week, samen met hun certificaten, kunnen gaan overhandigen aan onze studentjes. Door de lange paasvakantie die ze hier hebben, moesten we tot nu geduldig afwachten om ze hun eindelijk officieel te gaan overhandigen. Af en toe zijn we wel al eens een studentje tegengekomen, die ons naroept wanneer we door de straten van Kpando wandelen. We zijn echter elk heel benieuwd om ze ook eens binnen de context te zien, waar ze effectief eerste hulp gaan verlenen. Het zal fijn zijn om dit project officieel te kunnen afsluiten met een zeer voldaan gevoel.
Ook ons project rond ‘maternal health’ liep deze week tot zijn einde. We gaven onze laatste les deze vrijdag rond de postnatale fase. We vertelden over wat je kan verwachten in de periode van 6 weken na de geboorte van je kind.
Enkele dagen voor deze les, vernamen we echter het jammerlijke nieuws dat een van de dames die bij ons aanwezig was op de eerste sessie, overleden is. De exacte doodsoorzaak is niet duidelijk, maar blijkt dat ze met ademhalingsmoeilijkheden naar het ziekenhuis is gevoerd. Dit nieuws raakte ons op allerlei vlakken. Persoonlijk, maar ook als verpleegkundige. Je wil namelijk weten wat er is fout gelopen. Hebben ze zuurstof toegediend? Wat was er dan juist gaande, een long-embool? Waarom ze het kind niet meer hebben kunnen redden? En dergelijke. Bovendien is dit nefast voor het vertrouwen dat de vrouwen in dit dorpje hebben in ziekenhuizen. Meteen hoorde we al over enkele moeders, die eerder bevestigd hadden dat ze in het ziekenhuis wouden bevallen, nu aan het twijfelen waren. Wij hebben respect voor elke keuze die de mama’s maken, of het nu bevallen is in thuisomgeving of in een gezondheidsinstelling. Wat ons echter wel enorm zorgen baart, is dat moesten er zich twijfels of complicaties voordoen, ze geen professionele hulp zouden zoeken. Hier kunnen namelijk op korte tijd levens door in gevaar geraken. Het deed ons wel deugd dat deze situatie goed bespreekbaar was met de overige dames.
Ondanks deze gebeurtenis, hebben we ons les toch tot een goed einde kunnen brengen en ons laatste project hier kunnen afronden. Op het einde bedankten we elk van hun met een geprinte foto die we tijdens de eerste les genomen hadden én een pakketje dat een kleine steun kan bieden in hun moederschap.
Verder hebben we dit weekend naast schoolwerk, ook tijd genomen voor wat vrije tijd. We zijn de Tagbo Falls gaan bezichtigen, op een klein uurtje rijden van waar wij wonen. De 45 minuten wandelen naar de waterval alleen al was prachtig. Na de waterval te mogen aanschouwen, appreciëren we moeder natuur alleen nog maar meer. Hieronder wat kleine sfeerbeelden van ons avontuur.
Volgende week is onze allerlaatste stageweek aangebroken… We kunnen het zelf nog moeilijk geloven, maar gaan er alles aan doen om nog zoveel mogelijk te genieten en ons te verrijken met allerlei indrukken en ervaringen.
Tot volgende week!
Silke & Suzie