Bagage ingecheckt, het avontuur kon beginnen.. Alles ging goed, tot ze Jolien’s visum hadden gezien. Ze stuurden haar naar de ambassade in de luchthaven, waar er toch geen vuiltje aan de lucht bleek te zijn (wat een opluchting!). We konden onze tocht in Schiphol (waar het echt een doolhof is) gelukkig weer verder zetten. Na het afscheid kwamen we geëmotioneerd toe aan de passpoortcontrole. De grensbewakers leken dit op te merken en waren zeer vriendelijk (ze probeerden ons precies wat op te beuren). Gezien de situatie kon het niet anders dan mislopen. Lore versprak zich door te vermelden dat we met ons drietjes op stage vertrokken naar Paramaribo (terwijl wij enkel in het bezit zijn van een toeristenvisum). Dit akefietje bleek toch geen verder problemen te geven (buiten het verhoogde hartritme dan).

Onderweg naar de gate sprak een man Jolien aan met het verzoek een foto te nemen. Dit nam ze echter iets te letterlijk op waardoor ze bijna in staat was een selfie te trekken. Gelukkig konden we hem 5 seconden later een foto van hemzelf in de luchthaven overhandigen. Onze eerste goede daad was volbracht met een glimlach op het gelaat!

Wachtend in de gate, kregen we te horen een half uur vertraging te hebben. Aangezien dit nog niet voldoende was, deden ze er anderhalf uur bovenop eens we geïnstalleerd waren in het vliegtuig. Resultaat: 3 knorrige magen (ohja het was al 13u30 en we waren al wakker van 4u). Gelukkig kregen we een koekje ter compensatie (dachten die echt dat we daar genoeg mee hadden?). Maar er was meer: tegenwoordig wordt water geserveerd in yoghurtpotjes (je kan het vergelijken met een doorzichtige petit-gervais zonder aardbeismaak en extreem vloeibaar :-p). Eens de lucht in geschoten (oké, dit is lichtjes overdreven :-p), werd dit probleem ruimschoots aangepakt door ons negen uur lang vol te steken met eten en drank (je hoort ons dus niet klagen ;-)). We konden al kennis maken met het licht pikantige eten, gelukkig waren er de waterpotjes nog!

Negen uur lang zitten in een vliegtuig: hoe vult een mens dat op? Zo deden wij het: slapen (of noem het eerder een poging tot), eten, filmpje kijken, 4-uurtje, nog meer filmpjes kijken en nog meer pogingen tot slapen, en nog eens eten.. Tussendoor konden we ook meegenieten van de interessante verhalen rondom ons (het één wat interessanter dan het andere natuurlijk ;-)). Aan onze rechterkant bevonden zich twee Surinaamse heren. Deze leken hun sociale vaardigheden (waarvoor Surinamers gekend zijn) VOLLEDIG te ontplooien (en nee, dit is niet overdreven). Aan onze linkerkant zat een Nederlandse dame met alleszins meer ervaring dan ons over het Surinaamse land. Dit is voor haar de beslissende reis of ze al dan niet haar verdere leven in dit warme land zal vertoeven. Zij kon ons intrigeren met haar verhalen…

Na een lange reis, kuste het vliegtuig de Surinaamse gronden. Daar we eerst dachten dat de hitte afkomstig was van de nog draaiende motor, bleek dit later niet zo te zijn (jaja, het was de zwoele warmte van dit land). Kent u het gevoel als u in de zoo het gedeelte van de reptielen binnenstapt? Wel, dit kan je vergelijken met de temperatuur en vochtigheid hier ;-).

Voor we naar taxi Sid trokken, moesten we nog een lange wachtrij tegemoet. Na uiteindelijk de grenscontrole gepasseerd te zijn, rolde onze valies de band op (van een perfecte timing gesproken). Wij waren duidelijk niet de enige die stonden te popelen om naar buiten te wandelen met hun valies, we werden net niet aangereden door een familie van het Aziatische type.

De eerste contacten met Sid verliepen vlot. Hij begeleidde ons naar de auto (die gelukkige groot genoeg was om al onze bagage in te proppen). Over bagage inladen gesproken, dook er plots een onbekende man op die spontaan onze valiezen inlaadde. Kwam er ook nog een vriend mee? Toch niet, het was iemand die graag een centje bij wou verdienen.

Het was toch even wennen aan het feit dat de auto’s hier links rijden (een restantje van de Engelse kolonisatie). Al snel herkende we enkele liedjes in de auto (Sid was blijkbaar grote fan van Guus Meeus). Na anderhalf uur rijden gingen we van een meer beboste omgeving met weinig huisjes naar een dichtbevolkte stad. 21u Surinaamse tijd (voor jullie dus 1u s’nachts) kwamen we toe in de Anniestraat te Paramaribo. De huisbazin stond ons op te wachten. Na een korte en zeer beknopte rondleiding konden we alles even laten bezinken. Eens neergeploft in de zetel, kwam de vermoeidheid als een blok op ons af. Niet veel later kon je ons aantreffen in bed. Onder de klamboe (een muskietennet rond het bed, de ene wat kleurrijker dan de andere –> Glenn voelde zich meteen thuis onder het roze net :-p) gingen we onze eerste nacht in.

Slaapwel vanuit Paramaribo!

Jolien, Lore en Glenn