Vandaag zijn we op ons laatste bezoek geweest. Vandaag zijn we naar the Incorporated Orthopaedic Hospital of Ireland geweest. Dit is een ziekenhuis waar men zich uitsluitend richt op de revalidatie van orthopedische problematieken. In het ziekenhuis zelf worden geen medische ingrepen uitgevoerd en patiënten worden vanuit een ander ziekenhuis naar hier doorverwezen. Er zijn 160 bedden in het ziekenhuis aanwezig en het merendeel van de patiënten zijn boven de 65 jaar. Elke patiënt die in het ziekenhuis komt revalideren krijgt sowieso kinesitherapie maar geen ergotherapie. Hiervoor wordt een assessment afgenomen. Indien een patiënt minder als 10 scoort op deze test van 20 punten krijgt hij of zij ook ergotherapie.

De ET van het ziekenhuis vond deze test niet altijd zo valide aangezien de test de zelfstandigheid en functionaliteit van een persoon beoordeeld maar geen rekening houdt met medicatiegebruik of andere beïnvloedende factoren.

In het ziekenhuis is er een aanzienlijk tekort aan ergotherapeuten. Normaal zou er een ergotherapeut per 10 à 15 patiënten gerekend moeten worden maar aangezien er in het ziekenhuis maar 4 ergotherapeuten werkzaam zijn ligt de verhouding op één ergotherapeut per 30-40 patiënten. Hierdoor werd er een prioriteiten gesteld en werkt men hier met niveau 1&2. Niveau 1 zijn de mensen die net in het ziekenhuis verblijven en nood hebben aan aangepast materiaal en moeten leren hiermee om te gaan. Niveau 2 zijn de mensen die bijna ontslag klaar zijn, de ET gaat dan na of de persoon in staat is om zichzelf te behelpen en zelfstandig te functioneren in de thuissituatie. Indien patiënten een grote ondersteuning hebben van familie zal deze sneller ontslagen worden uit het ziekenhuis. De omgeving en het sociaal netwerk van een patiënt spelen dus een belangrijke rol.

Indien een patiënt nog niet ontslag klaar is blijft deze in het ziekenhuis. Indien er thuis aanpassingen moeten gebeuren in de woning om het voor de patiënt veilig te maken zal deze pas naar huis kunnen wanneer dit gebeurt is. Indien voor deze aanpassingen beroep moet gedaan worden op overheidsinstanties kan dit soms lang duren en verblijft een persoon soms 2 maanden in het ziekenhuis in plaats van de gemiddelde 2-3 weken. Indien een aanvraag tot financiële hulp niet goedgekeurd wordt, gaat een patiënt weer naar het ziekenhuis waar hij of zij hiervoor verbleef met als reden een mislukte ontslagplanning. De patiënt mag dus niet naar huis maar blijft gehospitaliseerd. Op deze wijze kan een persoon die slechts een kleine aanpassing van enkele honderden euro’s maanden onnodig opgenomen blijven omdat een terugbetaling niet mogelijk is of niet goedgekeurd wordt.

De ergotherapeuten in het ziekenhuis werken gericht op functionaliteit en zelfstandigheid. In het begin van een opname gaan ze gericht werken op het geven van advies en hulpmiddelen en leren ze patiënten aan hoe ze hiermee moeten werken. Op het einde van iemands verblijf naar de ontslagfase toe gaat de ET kijken of deze persoon zijn plan kan trekken in de thuissituatie en wat er gedaan moet worden om dit te bereiken. In het ziekenhuis zijn hier heel,wat materialen voor. Zo is er een keuken aanwezig, een bed om transfers te oefenen, … Ook is er ook veel materiaal aanwezig dat mensen kunnen uitproberen of er mee leren werken zoals een traplift (2 soorten), een elektrische ligzetel, eettrolley’s enz. Binnen enkele weken wordt er in het ETlokaal een halve auto geplaatst zodat de transfer in en uit de auto ook in het ziekenhuis geoefend kunnen worden.

Maf en toe worden er ook huisbezoeken gedaan. Dit werd vroeger meer gedaan maar om financiële redenen is dit nu eerder uitzonderlijk.  Als een patiënt ontslagen wordt is er wel enige vorm van opvolging maar deze is niet zo op punt gesteld. Er kan beroep worden gedaan op een mobielzorgteam maar de wachtlijsten zijn hiervan zo lang soms (tot 9mnd) dat dit in praktijk niet altijd een optie is.

De ergotherapeuten zijn hier onderbemand maar lijken zich te redden door prioriteiten te stellen, ook zijn ze creatief met materialen. Zo hebben ze samengewerkt met een lokale garage om de auto te verwezenlijken die ze binnenkort krijgen. Op dit vlak kunnen wij zeker nog iets leren. In België hebben wij deze faciliteiten raar of zelden in aanbieding.

Als we het hebben over de overgang tussen de verschillende zorginstellingen dan heeft België weer een streepje voor. Bij ons zijn de wachtlijsten niet zolang. Ook is een patiënt bij ons niet verplicht om in het ziekenhuis te blijven maar heeft meer vrije keuze. Dit heeft echter wel positieve en negatieve punten.

Het was een zeer interessant bezoek en zeker de moeite waard! Ook zei Frank, de ET die ons heeft ontvangen dat hij graag zou willen dat er studenten van ons op lange stage zouden komen. En hij vroeg ons om in contact te blijven… Het was een zeer aangename namiddag.!

Vandaag stond het bezoeken van Howth op het programma. Howth is een authentiek Iers kuststadje. Ondanks de regen en koude wind zijn we toch rond 13u30 vertrokken naar het trein station, hier konden we voor maar 6 euro per persoon met de trein heen en terug naar Howth. We hebben de pier afgewandeld en hebben een marktje bezocht. Om tussendoor eens op te warmen zijn we een lekkere koffie en thee gaan drinken in een kleine bar. In de avond hebben we het typische fish and chips gerecht geproefd. Dit viel iets minder in de smaak omdat het niet genoeg gebakken was. Over het algemeen was het dus een geslaagd maar koud en nat dagje.

Vandaag zijn we naar ons tweede bezoek geweest. De doelgroep in het ziekenhuis was psychiatrie. We hebben de bus genomen naar St Patricks, de buschauffeur heeft ons laten weten waar we er af moesten. Iedereen is hier zeer vriendelijk en behulpzaam. We waren een half uur te vroeg aan het ziekenhuis maar we zijn ons toch al gaan aanmelden. In het ziekenhuis werd ons verteld dat Enda zich ziek had gemeld, de manager van de afdeling ergotherapie heeft dan beslist om ons op te vangen. We hebben eerst een gesprek gehad in haar bureau waar we enkele vragen mochten stellen en al de algemeen uitleg kregen. Dit heeft ongeveer een uur geduurd. Daarna hebben we een rondleiding gekregen door het hele ziekenhuis. Vermits Enda ziek was heeft sherry voorgesteld dat we in de namiddag enkele klei technieken mochten uitproberen met de persoon die deze sessies normaal geeft. Dit vonden we een leuk idee dus besloten we om in de cafetaria middag te eten en daarna de kleitechnieken te gaan doen. Op het einde van de dag zijn we nog afscheid gaan nemen van sherry daar hebben we nog een paar allerlaatste vragen gesteld en dan zijn we vertrokken.

We hebben er veel van bijgeleerd.het is een privé ziekenhuis en heel welgesteld tegenover andere psychiatrische ziekenhuizen. Er zijn zowel mensen met eetstoornissen, angststoornissen, alcoholafhankelijkheid als depressies en psychosen. In het ziekenhuis zijn 11 ergotherapeuten en 1/3 van alle patiënten krijgen ergotherapie. Er zijn 247 bedden maar er zijn ook ambulante patiënten. Elke ergotherapeut heeft 2 groepen van patienten die hij of zij begeleid. In het ziekenhuis werken ze met de visie van het moho model en bijhorende assessments maar sherry zelf geeft de voorkeur aan het peo (person, environment and Occupational) model. Ze werken er multidisciplinair en gericht op het functioneren. Ze zijn sinds kort begonnen met de sensorisch gerichte therapie van het champagne model.

Patienten blijven gewoonlijk 4/5 weken in het ziekenhuis indien nodigis er nadien nog een dag programma mogelijk. Dit gaat 2x/ week door gedurende 4-5 uur. De patiënten worden aangemoedigd om in het weekend naar huis te gaan. Dit word ook met de ergotherapeut georganiseerd en er worden telkens doelen gesteld die ze moeten nastreven in het weekend. Familie bezoek is mogelijk en word ook gestimuleerd. Sinds kort is er ook een ruimte waar huisdieren op bezoek kunnen komen. Er zijn veel verschillende ruimten die allemaal anders ingericht zijn. Zo heb je de potten bakken, kunst, muziek, autosimulatie, keuken en crearuimte. Deze sessies worden niet door ergotherapeuten gegeven. De ergotherapeuten doen groepssessies en individuele therapie rond het terug invoegen in de maatschappij, organisatie, …

Het was een zeer leerrijke ervaring en hebben nu zeker meer inzicht in de psychiatrie in Ierland.

Gisteren voormiddag hebben we ons eerste bezoek gehad. We moesten naar het St James Hospital want de opleiding Ergotherapie wordt hier gegeven.

We kwamen ruim op tijd aan en melde ons aan bij de balie. Al snel kwam Mr. Stapelton ons ophalen om onze rondleiding te beginnen. We kregen enkele lokalen te zien en nadien gingen we in het kunstlokaal zitten, we zaten in een kring met vier. Er was ook een laatste jaarsstudente die speciaal voor ons bezoek was gekomen om mee onze vragen te beantwoorden.

Het gesprek verliep vlot. We hadden onze vragen voorbereid maar moesten veel vragen niet zelf stellen omdat ze zo al in ons gesprek werden beantwoordt. We zijn veel te weten gekomen door dit gesprek en sommige dingen verbaasde ons oprecht.

De voornaamste verschillen die ons versteld deden staan zullen we hier onder kort even opsommen.

Het eerste wat ons verteld is is dat het aantal plaatsen in de opleiding zeer beperkt zijn. In Ierland werken ze met een puntensysteem om te bepalen of je een studierichting mag volgen. Op het einde van de middelbare school moet elke student een staatsexamen afnemen die uit 6 delen bestaan. De score die je behaalt op deze testen bepaalt het aantal punten dat je krijgt. Elke verdere opleiding heeft een bepaald aantal punten dat je moet behaalt hebben om te kunnen deelnemen. Daarnaast zijn er in heel Ierland maar vier plaatsen die de opleiding geven en dit met een heel beperkt studentenaantal. In Trinity College kunnen elk jaar maar 40 studenten starten en op andere plaatsen bedraagt dit aantal maar 25 tot 30 studenten.

In België bestaat de opleiding Ergotherapie nog maar 25 jaar terwijl de opleiding in Ierland al reeds 50 jaar bestaat. Dit geeft toch verschillen in de manier waarop er les wordt gegeven en ook ligt de focus anders. In Ierland duur de opleiding 4 jaar en geen 3. Ook is er een sterke focus op het theoretische en EBP. Het draait bij hun meer om het waarom van dingen en het kunnen onderbouwen van keuzes. Het is voor hun belangrijk dat studenten weten waarom ze bepaalde dingen doen. Ze krijgen ook praktijk lessen maar deze zijn beperkter omdat men vindt dat je dit leert in het werkveld en op stage. Zo moeten ze geen createchnieken leren op school maar mogen ze dit wel toepassen in de therapieën die ze geven aan klasgenoten maar als ze dit als medium gebruiken is dit uit persoonlijke interesse.

Ierland is nog maar recent uit een moeilijke financiële recessie gekomen en daar zijn de sporen echter nog zichtbaar van. Een groot probleem in Ierland is dat het vinden van een job soms moeilijk is en dat vele na hun opleiding naar het buitenland trekken om te werken. Ook is er een groot probleem in de openbare sector (vanuit de overheid) met een tekort aan personeel, aangezien dat personen die uitvallen wegens ziekte of zwangerschap niet vervangen worden in de periode dat ze afwezig zijn. Ook is het niet zeker dat als een ET op pensioen gaat dat deze post opnieuw wordt ingevuld. Maar los hiervan verdient een ET in Ierland bijna het dubbele als een ET in België.

tenslotte is de positie van de ergotherapeut in Ierland al meer uitgelijnd en verduidelijkt. Bij ons in België is het voor de ergotherapeut vaak nog zoeken om uit te vinden waar zijn plaats juist is omdat er overlapping is met andere disciplines. Wij zijn dit nog aan het uitzoeken terwijl dit in Ierland al gebeurt is.

Nieuws over ons / de website