Beste blogvrienden 🙂

Morgen is het zover, onze laatste stagedag! Vandaag hebben we alvast alle administratie in orde gebracht zodat we morgenavond met een gerust hart kunnen vertrekken.

De laatste twee dagen zijn weer snel verlopen. Lien haar eet-en toilet (ADL) kindje is ziek… Maaltijdbegeleiding verliep dus niet altijd van een leien dakje. Dit in tegenstelling tot Indy haar ADL kindje. Hij wordt steeds liever voor haar en ze zijn al dikke vriendjes geworden. Ohja Indy gaat F. nog missen!

Gisteren was er opnieuw een groep studenten aanwezig, geen therapie in de voormiddag dus. Helaas is dit al meermaals gebeurt. Volgens ons zijn er veel projecten aan de gang met verschillende scholen en vrijwilligers. Gelukkig hebben we onze andere momenten goed kunnen invullen. O., Lien haar volgkindje kan ondertussen al behoorlijk goed knippen, hij wordt een echt kniptalent! A., Indy haar volgkindje bloeit steeds meer open naar Indy toe. Hierdoor zijn er veel meer therapiemogelijkheden dan in begin. Ze hebben samen veel geoefend op allerlei fijnmotorische vaardigheden, en de verschillende emoties. Met de juiste begeleiding gaan onze volgkindjes een goede ontwikkeling doorlopen.

De laatste week hebben we hier een fijne blonde dame gezien. Zij spendeert veel tijd met de kinderen in de speelruimte. Deze bouwt ze af en toe om tot creatief knutsellokaal.  Ze kleurt, knipt en knutselt met de kinderen. Dit is voor ons heel fijn om te zien! Het is namelijk heel belangrijk dat de kinderen de kans krijgen om te exploreren en te oefenen met dergelijke dingen. We kunnen dus met een gerust hart vertrekken morgen, wetende dat ons werk toch een beetje verdergezet wordt.

Morgen na onze laatste dag stage, vertrekken we opnieuw naar Wroclaw. Daar zullen we het weekend doorbrengen. Hier onze concrete planning voor het weekend;

• vrijdagnamiddag: met al onze bagage op de anitabus geraken (dat wordt nog iets)
• vrijdagavond: vettige burger eten (yummy in my tummy!!!)
• vrijdagavond/nacht: partyen in Wroclawcity en daarna dodo doen in ons hostel
• zaterdagochtend: uitslapen na partyen
• zaterdagmiddag: naar de zoo van Wroclaw, diertjes spotten!!
• zaterdagmiddag + avond: nog eens goed eten 😉
• zaterdagavond/nacht: goed dodo’ke doen zodat we zondag fris vertrekken naar ons thuisje
• zondagochtend: opstaan en met de taxi (pokkeduur want het Pasen!!) naar het vliegveld vertrekken!
• zondagmiddag: aankomst in Lennik (countryside, volgens Indy dan toch)  en Mechelen (Indy haar 2de liefde)

Ohnee dit laatste berichtje is nog niet gedaan, even een klein melig momentje…
Wat gaan we zeker missen;

• onze liefste volgkindjes (ohja alle 6!!)
• onze rust en zenmomenten (volgende week ist weer van neig werken)
• de kuchnialady (tegenwoordig iets minder goede vriendinnen weliswaar…)
• de shantalababy’s!!!!
• de mogelijkheid tot zelfstandig leren zonder steeds op de vingers gekeken te worden
• …

Toch zijn we ook blij dat we na de drie fijne weken zondag naar huis mogen keren. We hebben beide veel zin in; afwisselt eten, onze grote kleerkast, make-up (Indy) en afwisseling van schoenen en geurtjes (Lien)!

Ten slotte willen we via onze blog nog iedereen bedanken die ons geholpen heeft bij het waarmaken van deze onvergetelijke ervaring. We hebben beiden veel geleerd en zullen nog vaak terugdenken aan deze speciale ervaring!

xoxo Indy & Lien
p.s.; waarschijnlijk niet meer tot een volgende keer, alvast op deze blog toch niet 😉

Do Widzenia!

Hallo allemaal!

We schrijven dit berichtje terwijl onze gedachten vandaag nog meer bij België zijn dan anders. We vernomen deze ochtend het nieuws van de terreur en hebben tijdens onze pauzes steeds het nieuws gevolgd. We gaan dit berichtje met een positieve nood proberen te schrijven, maar onze gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en familie.

Throwback to the weekend (25, 26 & 27)

Vrijdag om 15u30 beïndigden we onze laatste therapie van de week. Daarna was het haasten geblazen om de Anitabus van 16u te halen (deze is op het piekuur van groot formaat). Om 17u zouden we onze bus van Wroclaw naar Krakau nemen, tijd zat dus. Waar we geen rekening hadden mee gehouden was dat het in Polen ook file kan zijn, met alle gevolgen van dien. Om 16u55 sprongen we uit de bus en snelwandelde (Indy doet niet aan lopen) naar de halte *dank u, Google Maps*. Even een korte opsomming van de drie en half uur durende rit:

• wifi
• stopcontacten (dat we eigenlijk pas tijdens de terugrit doorhadden)
• beide naast een onbekende man (die wel erg dicht zat bij Indy *u hand lag op mijn been, subtiel*)
• ’thuis’ voor Lien
• terrorist gevangen genomen in België
• dorst maar geen drinken (dank u verkeer in Polen)
• honger (idem)
• warm en zweterig + vuile damp aan de ramen

We moeten toch wel even vermelden dat Polskibus een erg goede busmaatschappij is. AANRADER!!!

Eenmaal aangekomen in ons hostel, waar ze heel vriendelijk waren, hadden we beide niet echt honger meer. We besloten na ons te installeren in de 10-persoonskamer iets kleins om te eten te zoeken. Op het grote plein in Krakau was er een paasmarktje bezig, hier hebben we een pannenkoek gegeten en daarna nog een starbuckske gedronken. Eerste indruk van Krakau (by night): prachtige stad, veel zatte mensen (vooral Britten, maar we willen niemand viseren natuurlijk). Eenmaal terug in het hostel waren we blij dat onze kamergenoten vroegen of het groot licht uit mocht.

Zoals gewoonlijk was Indy weer heel vroeg wakker (hoe weinig slaapt dat kind?!) en kon het niet laten om veel te bewegen waardoor Lien wakker werd (sorry Lien). Nu we toch beide wakker waren besloten we eerst te gaan ontbijten en op verkenningstocht te gaan. In het station vonden we een plek met koffiekoeken (niet zoals bij ons) en hadden we tijd om het plannetje van Krakau te bekijken. Omdat we om 14u in Auschwitz een bezoek hadden gepland hadden we niet echt veel tijd om rond te wandelen aangezien we de bus zouden nemen om 12u (rit is net geen 2 uur).

Belgen verkennen Krakau – zaterdag:

• het ondergronds museum waar we niets van snapten
• de vele mooie gebouwen
• goedkoop eten
• zonnetje dat schijnt
• Vele kerken en hun geschiedenis (die we heel snel vergeten)
• ‘nee, wij willen geen gratis tour”

AUSCHWITZ – BIRKENAU

Het is moeilijk om hier over te schrijven omdat de gruwel voor zich spreekt. Meer dan ‘neerpennen’ van onze gevoelens kunnen we niet doen. We hebben eerst Auschwitz bezocht, en dan Birkenau. Auschwitz gaf al veel gruwel weer: het begin van de Jodenhaat, de vele voorwerpen van de slachtoffers, de verschillende foto’s van hoe het er aan toe ging, de slachtoffers die een gezicht kregen en zo veel meer. Wat ons beide erg misselijk maakte, om het zo te verwoorden, was de kamer vol met haar van de slachtoffers. Je weet dat de genocide echt gebeurd is, maar als je de berg haar ziet is dit meer dan dichterbij.

We vonden persoonlijk Birkenau erger om te zien omdat dit een uitbreiding was op de Jodenhaat. Dat mensen zo een groot ‘complex’ bouwden uit haat voor een ras, en hiermee wegkwamen, is niet te begrijpen. We waren er beide stil van.

Belgen verkennen Krakau – zondag:

Onze ‘lieve’ kamergenoten waren uitgeweest op zaterdag (normaal voor Krakau) waardoor ze niet meer zo lief waren. Ze hadden tijdens de nacht veel lawaai gemaakt waardoor Lien bijna niet had geslapen. Indy was erg ziek (6 pakken zakdoeken op één dag) en sliep redelijk goed, en snurkend, door (nogmaals sorry Lien). Terug vroeg wakker besloten we onze verkenningstocht verder te zetten.

• ontbijt vinden om 8u ’s morgens, nog moeilijk precies!
• Lien die niet veel goeds te zeggen heeft over de zatte Spaanse del #gezegtnietiloveyounaeenkeerpoepen
• Joodse ghetto zoeken
• apotheek in het ghetto bezoeken
• omwegen moet nemen door loopwedstrijd door de stad
• veel kerken en synagogen bezocht
• geluisterd naar de trompet die om het uur bespeeld wordt (heel interessante geschiedenis, Google is uw vriend)

Gescheiden van de stad door water (de wisla voor de kenners) bevond zich het Joodse ghetto. De weg naar daar kenmerkte zich door steeds lelijker en onverzorgder wordende gebouwen. Ook hier zie je de gruwel die zich hier heeft afgespeeld.

Krakau is een zeer mooie stad, maar verbergt ook niet de geschiedenis die zich daar heeft afgespeeld. Hoe dieper je in de stad kijkt, hoe minder toeristisch en hoe echter de stad wordt. Zeker een aanrader!

De terugreis verliep vlotjes, en we konden naast elkaar zitten. Ook de Anitabus naar Jazskotle was op tijd, dus om kwart voor 10 lagen we in ons bedje.

Ochtendstond heeft goud in de mond! Of toch niet… De day after:

Bleek dat het maandag toch geen paasmeeting was zeker? We vonden het al vreemd dat de kindjes gekleed waren als echte pans en pannies (Poolsachtig voor mijnheertjes en mevrouwtjes). Probeer ze dan maar eens cornflakes (met veel melk of thee) te geven zonder die mooie kleertjes onder te morsen. De moeilijkste opgave was onze kleine snuitjes ervan te overtuigen de lepel niet zelf vast te nemen!

Het personeel mocht samen met de kinderen (na de misviering) genieten van een heerlijke paasbrunch. Wij mochten ook eens langsgaan maar durfden niet omdat we wat ‘underdressed’ waren (zondagskledij versus bespuwde joggingsbroek).

Deze speciale dag verliep niet van een leien dakje! We hebben amper therapie kunnen geven omdat onze therapieruimte niet vrij was. Een echte test voor ons improvisatievermogen!

We verwachten ons hier nog aan een heilige week! Jullie horen binnenkort zeker meer van ons.

Do widzenia

Dag beste blogvrienden!

Week 2 loopt bijna op zen einde en we hebben opnieuw zulke leuke en spannende dingen meegemaakt! We zullen maar direct met het meest spannende beginnen… Eerder deze week vroeg Agnieska ons of we een presentatie wouden geven aan de leerlingen ergotherapie in Wroclooooveeee (zoals ze het wel eens durven zeggen). Zonder nadenken zeiden we onmiddellijk ja! Vijf minuten laten kwamen we tot het besef dat dit toch wel een zot idee is. Een presentatie in het Engels voor Poolse studenten, we kregen er kippenvel van. De avond zelf nog begonnen we onze presentatie voor te bereiden.

Vandaag was het zo ver; onze presentatie! Na beide zeker 5x naar toilet te gaan, vertrokken we met een bang hartje naar de school. Bij onze aankomt viel onze mond open van verbazing. We zaten precies in the USA. De sportvelden en tribunes vielen ons direct op. Dit kom je bij ons niet tegen!

Angst voor niets, we begonnen onze powerpoint met een bang hartje maar de presentatie liep al snel los. De studenten stelden heel wat vragen en toonde veel interesse. Ook wij hebben veel vragen aan hun kunnen stellen. Enkele merkwaardige verschillen:

• In polen is studeren gratis (herexamens zijn wel betalend)
• Teamoverleg ligt nog moeilijk in Polen, de dokters achten zich nogal hoog
• Gevangen en daklozen behoren tot één van de doelgroepen van de Poolse ergotherapeut
• Ergotherapie bestaat in Polen nog maar een 5 tal jaar, hierdoor wordt stagelopen heel moeilijk… Er zijn namelijk geen stagementoren om de studenten op het werkveld te begeleiden

Na de presentatie hebben we nog een half uurtje kunnen babbelen met de docent in zijn kantoor. Het is leuk om met iemand te praten die zo geïnteresseerd is in ergotherapie. Vervolgens hebben we de taxi genomen naar hartje Wroc♥ (snap je hem?). Hier hebben we lekker gegeten. Alles beter dan sponsen boterhammen 😉 (ohja ze hebben hier geen krokant brood)

Voila het spannende (ook wel leuke) deel weten jullie nu. Nu het andere leuke deel! Deze week hebben we opnieuw veel productieve dingen kunnen doen met onze volgkindjes.  Onder begeleiding van uitstekende ergotherapeuten (wijzelf dus), hebben onze volgkindjes deze week voor het eerst een schaar in handen gekregen. Dit was een speciale ervaring. De kinderen hielden de schaar zo bizar vast. Na even exploreren en oefenen begon de greep te verbeteren. We kijken ernaar uit hier verder op te werken!

Gisteren was het een mooie zonnige dag. We besloten om onze beste pools boven te halen en de verpleegkundige te vragen of we de kinderen eens mee naar buiten mochten nemen. De verpleegkundige gaf haar goedkeuring en zo snel als we konden trokken we met onze kindjes naar de speeltuin. De kinderen genoten zichtbaar van ons uitje! Ook wij hebben ervan genoten om nog eens in het zonnetje te spelen. (foto’s te zien bij beeldmateriaal)

Dit weekend gaan we naar Krakau #bejealous, toedels!

xoxo Indy & Lien

Cześć! (omdat we onder vrienden zijn)

Onze nieuwe woordjes:

jeść = eet
kawałek = beetje
osłona = wacht
jaki kolor = welke kleur

szczęśliwy = blij
zły = boos
smutny = verdrietig
przestraszony = bang
oko = oog
nos = neus
usta = mond
ucho = oor

Zoals jullie misschien kunnen afleiden uit de keuze van onze woordenschat, zijn onze therapiedoelen onder andere rond het lichaamsschema en de emoties. Andere doelen zijn rond de bewegingen van het voorbereidend schrijven, de differentiatie tussen de vingers, de grepen, oog-handcoördinatie, ruimtelijk inzicht enzovoort (geen zorgen liefste leerkrachten, we hebben onze doelen mooi opgesteld hoor!).

Even ter informatie:
We hebben beide drie kindjes toegewezen gekregen, namelijk een volgkindje, een kindje waaraan we ook therapie mogen geven en een kindje die we mogen helpen met ADL (voor niet-paramedici: ADL = onder andere zelfstandig leren eten, wassen, tanden poetsen, naar de WC gaan). Onze volgkindjes zijn broer en zus, zij is een jaar jonger.

We geven onze therapieën steeds individueel omdat de kinderen anders afgeleid zijn. Zo zijn we ook telkens met twee om te observeren tijdens een therapie (en natuurlijk elkaar te helpen als het even niet lukt). In onze map met foto’s voegen we enkele foto’s van de therapieën van deze week toe, zo moeten wij deze niet allemaal uitschrijven (saai voor jullie, saai voor ons).

We hebben beide het gevoel dat we er aan het inkomen zijn. We weten al beter wat de kinderen kunnen en niet kunnen, wat ze graag doen en wat voor hun grote afleiders zijn. Het is heel fijn om hier te werken, deels door de kinderen, deels door het personeel. Het personeel is heel vriendelijk en ze proberen ons desondanks de taalbarrière toch altijd te helpen. De eerste week is gevlogen!

WEEKEND

We zijn dit weekend naar Wrocław, de stad naast ons dorp Jaszkotle, geweest. Het weer was niet geweldig, maar de stad gelukkig wel. We hadden ons een stadsplan met alle bezienswaardigheden aangeschaft zodat we goed de toerist konden uithangen.

Kaart in de hand, reisgids in de jaszak, rugzak met alle litskes vastgemaakt voor extra comfort, goede stapschoenen en een gsm voor foto’s in de hand. Ons meest stijlvol moment. (Nee, geen foto’s. Sorry, not sorry.)

Blijkt dat wij geboren toeristen zijn want we hebben bijna alles gezien! Dit kan ook lliggen aan het feit dat Wrocław op het plan groot leek, maar dat dit eigenlijk niet zo groot was. We zijn toch een paar keer dezelfde gebouwen gepasseerd, wat wil zeggen dat we de stad een paar keer zijn rondgestapt (wij zijn zo sportief). We verbleven in een hostel waar we sliepen in een gemengde kamer van 8 personen. We moeten toegeven dat we niet zo avontuurlijk zijn en toch wel wat zenuwen hadden voor onze kamergenoten. Bleek dat dit niet nodig was want het waren een groep Polen die toch al de 20 x 2 voorbij waren. Zondagnamiddag zijn we terug toegekomen in het weeshuis met pijnlijke spieren en voetjes (toch niet zooo sportief), maar wel zeer voldaan.

Trouwens, hadden we al vermeld dat we de reis naar en van Wrocław met de Anitabus hebben gedaan? Oh ja, wij zijn pro-Poolse-bus-nemers geworden!

Trouwens trouwens, volgens Wikipedia heeft Wrocław een totale oppervlakte van 292,9 km², wat nog wel veel is (Brussel-stad is 32,61 km²). Wat dus wil zeggen dat we nog veel gemist hebben of toch sportief zijn!

Goed, wij zijn moe. Tot de volgende!
Do widzenia

Dzień dobry!

Zoals je het al kan lezen, zijn wij ondertussen vloeiend in het Pools. Niet dus. De communicatie verloopt hier vooral non-verbaal, Lien haar verborgen talent! Even serieus, we proberen wel veel woordjes op te zoeken en te gebruiken. Hier een lijstje van onze uitgebreide woordenschat:

dzień dobry = hallo
dobry = goed
proszę = alsjeblieft
nie = nee
tak = ja
ty = jij
ja = ik
Dziękuje = dank u
(chiku ??? = op het potje gaan, denken we….)

Sommige woorden zijn moeilijk uit te spreken, maar door de enthousiaste reactie van de keukenvrouw elke keer als Indy pools probeert te praten, lijkt de uitspraak wel in orde. Indy en de keukenvrouw zijn al beste vriendinnen.

Over keukenvrouw gesproken, het eten is minder erg dan we dachten. Van de drie dagen dat we hier aanwezig zijn, hebben we nog maar één keer onbekend eten gekregen. Indy heeft toen dapper anderhalve knödel, een deegbal gevuld met vlees, gegeten terwijl Lien hier ook zeer dapper van heeft geproefd (Lien is een moeilijke eter, dobry!). In onze eigen eetruimte hebben we een koelkast #onzeschatkist die steeds aangevuld wordt, ook liggen er elke ochtend pistolets, en elke avond vers brood klaar. Ze zorgen hier goed voor ons.

(eten van vandaag, jummieeeee eitje, patatjes en komkommer met yoghurtdressing)

Omdat we beide nog niet zo bekend zijn met de doelgroep, uitgezonderd van de perfect gedoceerde theorie op school, is het geven van therapieën nog wat zoeken. Aan ideeën geen te kort, maar het inschatten van de mogelijkheden van de kinderen is moeilijk. De taalbarrière maakt het er zeker niet makkelijker op. We doen ons best, en de kinderen lijken toch graag bij ons te mogen komen. We geven niet op! Lien heeft vandaag ook haar eerste vuile pamper ververst, wat een spektakel. Voor Indy nog geen stinkie pampers. Ze mist haar ADL-kindje, die nog steeds ziek in bed ligt. Zo kon Indy Lien toch nog te hulp schieten. Lien had zich natuurlijk al grotendeels kunnen redden.

Nog even over ons Lidl-tripje…
De eerste keer dat we probeerden de befaamde ‘Anita-bus’ te nemen hadden we de tijden verkeerd afgelezen. Geen Lidl voor ons dus. De dag erna hadden we ook de legende onder de bustijden door ‘Google translate’ gehaald, zodat we wisten wanneer de bussen reden.

Goed voorbereidt denk je dan. Tien minuten na de oorspronkelijke tijd kwam er een bus van de lijn 527 aan, de chauffeur zei dat hij stopte aan de halte waar moesten zijn. Heel trots doen we onze boodschappen in de Lidl. MAAR DAN. We hadden, zo goed als we voorbereid waren, de bushalte voor de terugweg niet opgezocht. En die staat niet zoals in België aan de andere kant van de straat, nee hoor. Na een half uur stappen in de regen hebben we in een hotel gesmeekt of ze een taxi voor ons wouden bellen. Tien minuten later zaten we in een taxi waarvan de chauffeur eerst dacht dat we gingen trouwen en uit Frankrijk kwamen. We eindigden onze taxi-rit met 40 zloty ( ongeveer 10 euro, sneeuw en een ‘au revoir’).

Zo, dit was weer een kleine update!
Dobranoc

Hier ons eerste berichtje… Wat later dan verwacht, aangezien we gisterenavond de WiFi-code nog niet konden krijgen. We hebben onze eerste avond dan maar gevuld met een filmpje.

De reis is goed verlopen. We waren vroeger dan verwacht geland en moesten even wachten op onze taxi. Dit zorgde toch voor een beetje stress (bij Lien dan toch). Gelukkig kwam onze galante taxichauffeur (die dacht dat wij Duitse jonkvrouwen waren) aan. Hij bracht ons veilig naar onze bestemming. Btw, bedankt aan de chauffeur voor de kleine korting!

We besloten ons gebrek aan WiFi te verwerken met een kleine wandeling. Je leest het goed… kleine wandeling!! Jaszokotle is ongeveer 3 straten groot. Laat ons zeggen dat we niet echt uitgeput waren!

Na de wandeling wachtte er een heerlijk avondmaal op ons. Dit bestaande uit boterhammen met verscheidene charcuterie (vlees, kaas, choco, confituur, honing,….). Met ons buikje goed gevuld, trokken we onze pyjama’s aan om gezellig een filmpje te kijken. Zie hieronder ons gezellig etentje en homecinemahoek.

Wanneer de film gedaan was, besloten we maar te gaan slapen zodat we fris zouden zijn op onze eerste dag.

7u30… De wekker gaat af! Tijd om op te staan en te ontbijten. Na ons ontbijt ontmoetten we Justyna en het ander personeel. Ze gaf ons wat extra uitleg en dropte ons bij de overenthousiaste kinderen. Hier bleven we gedurende de voormiddag bij om de kinderen te leren kennen en het gedrag van onze volgkindjes te observeren.

Hierna was het tijd voor het middagmaal van de kinderen. Dit bestond uit soep en rijst met krieken en appelmoes. Speciale combinatie die onze angst rond onze maaltijd alleen maar groter maakte. Maar eenmaal aan ons eigen maal, bleek dit allemaal heel goed mee te vallen. De lieve keukenvrouw bracht ons soep, een slaatje, schnitzel en gebakken patatjes. Buiten de soep was dit echt een feestmaal! We werden dus al goed in de watten gelegd 🙂

Na ons middagmaal hebben we een observatie van het tekenen gedaan bij onze volgkindjes. Hierna hebben we ook nog met enkele andere kinderen (doelgericht) gespeeld. We kregen elk 3 kinderen aangewezen waarmee we tijdens deze stage mogen werken.

We zijn een beetje verbaasd door bepaalde gewoontes. Maar voor de rest is alles goed met ons! We zien onze verdere stage rooskleurig en kijken al uit naar de komende 3 weken.

Allé, op naar de Lidl!

Do widzenia, Indy & Lien