Voor dit tweede bezoek hebben we berg en aarde moeten verzetten om toch maar te mogen langskomen. We hebben heel lang moeten aandringen en hebben onze cv’s moeten doorsturen. Na een lang mailverkeer kregen we dan toch de bevestiging van ons bezoek.

Ook de weg erheen verliep niet zo vlot als verwacht: Afstappen aan de verkeerde halte (Nee Sara, Ketty en Kennedy is NIET hetzelfde 🙂 ) Al bij al een geluk, want we vonden er een supergezellig marktje. Dat zouden we onthouden voor onze vrije dag. Na een overstap met de tram en een korte wandeling, bereikten we al gauw het ziekenhuisdomein –> ons gevoel: dit lijkt de perfecte set voor een horrorfilm.. Er was niemand op het domein en de verf bladderde van de muren… Geen gezellige welkom, maar oké. We volgenden het plan richtingen de kinder- en jeugdpsychiatrische afdeling, waar ons bezoek zou doorgaan.

Eenmaal aangekomen, namen we plaats in de wachtzaal. Er was afgesproken dat onze contactpersoon (laten we zeggen dat haar naam prima in de horrorcontext paste) ons zou opwachten. Waarom we haar naam niet vermelden, zal je hier later nog lezen. Toen kwam er een vrouw de wachtzaal binnen die nogal kwaad aan het rondkijken was. Ze zei aan de bewaker (ja er was strengbeveiligde bewaking) dat ze wachtte op twee Belgische studenten. We sprongen recht en zeiden hallo. Ze zei dat we moeste volgen (oké geen hallo dan). Ze nam ons mee naar de ergotherapieruimte. Dit was een kamer van 3m op 4m, met witte muren en een bureau. Veel therapiemateriaal was er niet te zien, op twee assessments na. We moesten plaatsnemen en kregen een Duitstalig en Engelstalig contract voor onze neus geduwd. We moesten dit lezen en ondertekenen. Hierin stond dat we niets mochten vertellen over wat we hier gezien en gehoord hebben. Deden we dat wel, werd er aangifte gedaan bij de politie. (Vandaar dus de geheime naam). We mochten geen foto’s nemen, alleen van de buitenkant, we mochten geen namen van de patiënten weten en we mochten niet weten wat hun problematiek was. We mochten zelf ook geen patiënten aanspreken. Het laatste punt in het contract was dat ze niet verantwoordelijk waren voor ongevallen of verwondingen die zouden plaatsvinden in het gebouw. We voelden ons niet op ons gemak, maar we hadden weinig keuze. Daarna kregen we een rondleiding door het gebouw. We mochten verschillende kamers niet in en mochten geen therapiesessies bijwonen. Het enige wat we zagen, was de afname van een assessment. Hierbij moesten we zwijgend in een hoekje plaatsnemen.

Toen we buitenkwamen, hadden we gemengde gevoelens: we waren blij dat we buiten waren, maar we hadden ook een verslagen gevoel. We konden niet begrijpen dat zulke situaties in deze hedendaagse, moderne maatschappij nog bestaan. Zwijgend reden we terug naar huis met de tram, blij dat we ons volgende bezoek konden plannen…

Onze eerste echte dag in Oostenrijk was al meteen goed gevuld. Allereerst gingen we op zoek naar een metrostation, want we hadden een pasje nodig voor de hele week. Toen we deze gevonden hadden gingen we boodschappen doen. Gelukkig voor ons is de Spar hier  overaanwezig (in elk dorp heb je er wel 5) dus was ook dat snel gepiept.

Na het middageten gingen we op pad. De eerste bezoekplaats was amper 25 minuten rijden met de metro, dus dat viel heel goed mee. We bereikten al snel de plaats Seestadt. Eenmaal daar aangekomen, konden we onze ogen en oren niet geloven: keek je voor je, dan zag je een groot meer met een aantal grote gebouwen, keek je achter je, dan zag je alleen maar een kant en klare bouwgrond. Maar het vreemdste van al: je hoorde helemaal niets, alleen de wind die (vrij hard) floot. Zeestad is een vrij nieuwe stad. Ze is nog volop in de aanbouw, vandaar de vele kranen en bouwgronden op de foto’s. Ze willen er ook een duurzame stad van maken. Ze hebben de weggebruikers verdeeld in verschillende percentages: 40% van de weggebruikers mogen voetgangers of fietsers zijn, 40% openbaar vervoer en 20% procent automobilisten. Je kan er dus op je gemak oversteken. Tijdens onze wandeling naar de bezoekplaats zijn er met moeite 10 auto’s langsgereden. Een echte cultuurshock!

Na 20 minuten stappen (we waren het gebouw voorbij gelopen en een verkeerde straat ingeslagen) waren we aangekomen op onze bestemming. De therapieruimte was gevestigd in een gewone appartementsblok. We werden er hartelijk ontvangen en waren zeer benieuwd naar wat er ons allemaal te wachten stond. De ruimte zag er alvast veelbelovend uit!

Alle therapiesessies werden opgebouwd rond de  sensorische integratietheorie van Ayres. We kregen een korte uitleg over de problematieken van de kinderen die op therapie kwamen (autisme, organisatieproblematieken, het opbouwen van een vertrouwensrelatie, selectief mutisme, evenwichtsproblematieken,…) en mochten rondkijken naar het materiaal. Het is teveel om op te noemen en te beschrijven, maar de foto’s zeggen meer dan genoeg. Kijk zelf maar mee 😉

Toen we terug thuis kwamen waren we uitgehongerd en heel moe. Onze avondmaaltijd (kip met appelmoes en gebakken patatjes) smaakte meer dan goed! We bereidden ons volgende bezoek nog even voor en kropen nadien snel onder de wol. Tot morgen iedereen!!

Een ervaring in het werkveld