Zondagavond waren we best zenuwachtig want morgen was het zover, onze eerste stagedag in het ziekenhuis Valdegour te Nîmes. (SPANNEND !) Yolien had al wat info van de ergotherapeut gekregen via mail, maar ikzelf had enkel contact gehad met het hoofd kinesitherapie. Ik had vooral angst dat ze ons niet zouden verwachten. Met een bang hartje gingen we slapen.
Onze wekker ging veel te vroeg af, 6u30. Met onze slaapoogjes maakten we ons klaar voor onze eerste stagedag. We zochten ons stagepak en pakten een lekkere lunch in. We stapten naar de bushalte en hadden vrij onmiddellijk een bus. We kwamen uiteraard véél te vroeg aan op onze stageplaats (beter te vroeg dan te laat 😉 ). We wachtten een half uurtje aan de inkom en gingen dan op zoek naar Mr. Salmon, het hoofd van de kinesitherapie waarmee we contact hadden via mail. Hij was echter niet aanwezig, maar we werden goed ontvangen door een andere kinesist. We kleedden ons om en de dag kon van start gaan.
De ergotherapeuten op de dienst leken minder op de hoogte te zijn van het doel van onze stage. Zo wisten ze bijvoorbeeld niet dat we van België kwamen en dat we niet Franstalig waren. We merkten al snel op dat het Zuiderse Frans best moeilijk te verstaan was. Ook waren er zeer veel termen die we niet kenden. Het was allemaal zeer medisch.
Ook naarmate de dagen van onze eerste week vorderden merkten we dat we qua ergotherapeutisch denken niet op het zelfde niveau zaten. In Frankrijk denken ze zeer medisch en in onze ogen lijkt het voornamelijk veel op kinesitherapie. Gelukkig heeft Vicky nog 3 jaar kiné gestudeerd, waardoor de overgang iets makkelijker is. Toch vinden we de ergotherapie van België veel leuker.
Maandag moesten we een thorax mitella plaatsen, iets wat we nog nooit gedaan noch gezien hadden. (STRESSY) Dit hadden we nog nooit gezien. Het is een enorme constructie waarbij de arm in 90° abductie wordt geplaatst (voor de familie onder de lezers: arm geplooid in de lucht aan de zijkant van het lichaam). Erg handig om te stappen leek het ons niet.
Dinsdag was het een rustige dag. Woensdag mochten we mee naar de kamers van het ziekenhuis waar de patiënten residentieel verblijven. Die dag hebben we een hoop problemen opgelost zoals een bed dat te klein was voor een patiënt, een bed waarbij het voeteinde naar boven geblokkeerd stond, met als gevolg dat de patiënt met zijn benen omhoog lag en tenslotte een mevrouw dat slecht sliep ten gevolge van haar schouderprothese. Dit gaf ons voldoening als ergotherapeut. Donderdag kregen we de kans om een duimorthese te maken.
Kort samengevat, ergotherapie in Frankrijk is zeer verschillend dan met die van België. De termen zijn zeer ingewikkeld. Ook is er zeer veel anatomische kennis bij nodig. Eveneens wordt er met veel hetzelfde materiaal gewerkt, waardoor in onze ogen de oefeningen eentonig overkomen bij de patiënten. Onze creativiteit kan hier misschien wel de oplossing zijn 😀 We maken er alvast het beste van, op naar een volgende week !
