Vandaag mocht ik meer zelfstandig werken met de patiënt met de handprothese. Eerst hebben we enkele oefeningen gedaan waarbij de patiënt een dop van tafel moest nemen. Hij gebruikte zijn handprothese en moest zorgen om de dop niet te verliezen. Ik had de patiënt zo gepositioneerd dat er geen lichtinval was en er geen andere patiënten op de achtergrond waren. Toen ik wou filmen was de batterij van de camera leeg en ondertussen kwam ook de orthopedist langs. Zonder zich voor te stellen, onderbrak hij het filmpje dat ik aan het maken was en vertelde de patiënt dat hij nu de handprothese terug wou. De patiënt evenals mezelf waren verschoten van zijn plotse verschijning en wat hij vroeg. Ik zei tegen de orthopedist dat we nog bezig waren met het laatste filmpje voor de argumentatie en dat ik dit graag af wou maken. De orthopedist maakte duidelijk dat hij weinig tijd had en dat we verder moesten doen. Onder de blik en de druk van de man hebben we het filmpje verder afgemaakt, maar de patiënt was nu minder geconcentreerd waardoor de oefening, die hij daarvoor minstens 20 keer goed had gedaan, nu niet meer lukte. Ondertussen kwam ook de stagementor er bij. Zij probeerde de orthopedist af te leiden, zodat hij niet aan de tafel bleef staan waar we het filmpje maakten, om zo de druk te verminderen. Uiteindelijk is het ons gelukt om een goed filmpje te maken. De orthopedist heeft de prothese meegenomen. Ook al was de interventie nog niet gedaan en had de patiënt nog een therapiesessie in de namiddag voorzien. De patiënt zou die dag ontslagen worden uit het ziekenhuis omdat er niet meer verder geoefend kon worden.  Ondertussen had een verpleegster ook een andere patiënt, achter de cliënt geplaatst in het beeld van de camera. Ik had dit pas achteraf gezien maar hier door zou het filmpje geweigerd worden, want er mogen geen derden gefilmd worden. Dit vond ik natuurlijk jammer, want het filmpje was een goed gelukt. Tijdens de bimanuele handeling had de patiënt de juiste krachtdosering gebruikt. Uiteindelijk heb ik het filmpje mogen meenemen naar mijn studio en in het weekend heb ik dit herwerkt, zodat de patiënten op de achtergrond niet zichtbaar meer waren en het filmpje alsnog gebruikt kon worden.

Anekdote van VRIJDAG 13^de. Ik ben normaal gezien niet bijgelovig, maar na die dag toch een beetje. Ik ben opgestaan met minstens 8 muggenbeten, alleen al in mijn gezicht. Het jammere is dat ik hierop een allergische reactie krijg met grote rode gezwollen vlekken tot gevolg. De ergotherapeuten in het ziekenhuis adviseerden mij een product aan te brengen, dat ik moest gaan halen bij de apotheker.

Na mijn stage ben ik dus direct naar de apotheker gegaan, maar onderweg verloor ik mijn metrokaart (maandelijks abonnement). Ik heb minstens 5 keer al mijn zakken leeggemaakt en opgeruimd, maar zonder resultaat: mijn kaart was echt kwijt. Ik wou mijn mama bellen om haar op de hoogte te brengen, maar toen zag ik dat ik een berichtje op facebook had gekregen van een onbekende persoon, die mijn kaart had gevonden. Super blij, stuurde ik dat we ergens moesten afspreken zodat ik mijn kaart zou kunnen recupereren. Gelukkig was het niet te ver weg en als het meisje me zag toekomen, kwam ze zelf naar me toe en zei: alstublieft en ze ging weer verder. Verbaasd over wat er allemaal op korte tijd was gebeurd, had ik haar niks aangeboden om haar te bedanken. Dit vind ik achteraf gezien wel jammer want dit was echt lief van haar.

Aangekomen in mijn studio, begon ik met het eten te maken. Iets in mijn pan is blijkbaar beginnen branden en heel mijn studio was gevuld met rook. Zo erg zelf dat mijn brandalarm er door afging. Snel op een stoel gesprongen heb ik de batterij er uitgehaald zodat de buren zich geen zorgen hoefden te maken.

En zo zag mijn vrijdag de 13^de eruit, veel opwindingen maar uiteindelijk is alles op zijn pootjes terecht gekomen.