Mijn stage begint pas volgende maandag, dus ik heb – en neem ook – ruimschoots de tijd om alles rustig voor te bereiden. Ik krijg een rondleiding op de University College, neem cursusmateriaal door, tref voorbereidingen voor het eerste gesprek met mijn stagementor, neem een kijkje in de omgeving en schaf een SIM-kaart en een internetverbinding aan. Ondanks deze gemoedelijke periode, moet ik ergens diep vanbinnen toch erg onrustig zijn, want al sedert mijn aankomst zes dagen   geleden, kan ik de slaap niet vatten ’s nachts. Bijna onmogelijk zou je denken met mijn levensstijl, maar het overkomt me toch. Met een paar oordopjes en valeriaansupplementen, eenvoudig verkrijgbaar bij de apotheker, val ik uiteindelijk toch in slaap. Oef.

Tijdens een voorbereidingsweek heb je van die onverwachtse ‘dode momenten’, die je dan best nuttig invult. Bijvoorbeeld met een uitstapje naar de wasserij of een wandeling naar de stageplek. Zo weet je tenminste om welk uur je de deur uit moet ’s ochtends en welke schoenen je best aantrekt, om een al te beschamende eerste indruk te voorkomen. Mijn jarenlange ervaring bij de scouts & gidsen, heeft me met een gewoonte achtergelaten om op een kaartje te kijken voordat ik onbekende wegen bewandel. Dus ik weet van tevoren dat ik een kleine voetweg kan nemen om de grote autowegen te vermijden. Maar deze pracht had ik niet verwacht. De natuur heeft me in haar greep en voor ik het weet, ben ik meer dan een uur op stap (de rechtstreekse route neemt slechts 10 minuten in beslag). Ik moet mijn euforie uitwandelen, maar het wordt steeds beter en ik word steeds euforischer. Er komt zelfs een vijver met eenden, zwanen en een reiger op mijn pad. Ik kan me gewoon geen betere route voorstellen om te reflecteren over een stagedag op weg naar ‘huis’. In al mijn euforie, begroet ik een opa die de eenden aan het voederen is. Zijn kleinkind naast hem in de poussette op een voetgangersbrugje: het perfecte plaatje. Maar hij zegt niets terug, kijkt me zelfs verbijsterd aan. Oké, ik heb het begrepen, dit doe je dus niet in Denemarken: een onbekende begroeten op een publieke plaats. Glimlach zo breed als je wil, desnoods een knikje, maar houd die mond dicht.