Medische toegankelijkheid is hier niet zo vanzelfsprekend. In het binnenland (zie post Jaw Jaw) hebben ze soms, niet altijd, een verpleegpost. Maar indien er ernstige medische zaken zijn, is het vaak te ver of te moeilijk om deze zorgen te verkrijgen. Opletten is de boodschap!
Voor Belgen die bijvoorbeeld gebeten zijn door een vleermuis, moeten voor rabiës naar de ambassade van Nederland om daar een vaccinatie te halen. Daarna moet men dit meenemen naar het AZP (Academisch Ziekenhuis Paramaribo) om de vaccinatie daar te laten zetten. Soms duurt dit zo lang, dat de hulp te laat komt. Suriname doet dan ook niet mee aan preventie van rabiës.
Ziekenhuizen zijn voornamelijk gecentreerd in de hoofdstad en de kuststrook. Voor oogproblemen bv. moet men naar Paramaribo. Dit team is wel mobiel en gaat soms op missie naar andere districten.
Alles lijkt hier trager te gaan dan bij ons. Terwijl wij bij een beroerte meteen therapie opstarten, moeten ze hier soms 3-6 maanden wachten. Dan is de ‘revalidatiefase’ bij ons al voorbij. Hier starten ze dan net. Zo hebben we wel al gemerkt dat hier veel blijvende problematieken zijn door een tekort aan therapie en een te late opstart van therapie. Mensen komen ook niet wekelijks of bijna dagelijks zoals bij ons, maar om de 2 weken. Therapie is hier ook geen ’therapie’. Het lijkt dat men hier voornamelijk met adviestrajecten werkt in plaats van echte behandeltrajecten.
Terwijl we in België soms met 5 patiënten tegelijk bezig zijn, kan het zijn dat men hier 3 patiënten op 1 dag behandeld. Nu ja zoals ik al zei, adviseert. Mensen zijn hier minder therapietrouw. We hebben al een paar keer gehad dat er niemand kwam opdagen. Het kost dan ook wel ‘veel’ ten opzichte van het loon dat men hier krijgt. Alles wordt hier duurder, maar de mensen krijgen niet meer loon. Dit leidt tot meer criminaliteit, maar ook minder therapiegetrouwheid. Zeer spijtig als je het ons vraagt!
Kinderen met een beperking kunnen in onze school (Mytylschool) gratis terecht. Dit omdat er net zoveel nood is aan een goede begeleiding en de meeste mensen dit niet kunnen betalen. Het is dan wel weer spijtig dat de juffen niet opgeleid zijn om deze kinderen correct te begeleiden. Geen enkele juf of meester bijna in Suriname! Het is niet zo als bij ons dat je voor iets specifiek studeert. Dat maakt ook dat sommige informatie die de kinderen krijgen, niet stroken met wat wij leren. Maakt therapie soms heel moeilijk! Ook de informatie die men gebruikt om therapie op te baseren is verouderd (boeken van vóór het jaar 2000). Spijtig dat er geen studie ergotherapie hier aanwezig is!
Er is duidelijk nood aan meer en beter medische zorg als je het ons vraagt!
CharEva