Hallo iedereen,
Net zoals elke student die aan de richting Ergotherapie begint bij Odisee kreeg ik in het eerste jaar te horen dat er een verplichte internationale ervaring bij de studie hoorde. Meteen begon ik te fantaseren over mogelijke bestemmingen en stageplaatsen. Ik zou het nooit geloofd hebben als iemand mij in dat eerste jaar had verteld dat er een dodelijke pandemie zou uitbreken en al mijn wilde plannen gereduceerd zouden worden tot een online project vanaf mijn bureautje. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat dit een tegenslag was, maar zeker geen onbegrijpelijke wijziging gezien de situatie.
Samen met vijf andere studenten zijn we, in de plaats van de buitenlandse stage, aan een online project in ‘Klein Kasteeltje’ (Fedasil) begonnen. Dit is een aanmeldcentrum voor vluchtelingen in het hartje van Brussel. Voor het project hebben wij in duo’s activiteiten uitgewerkt voor de kinderen in het centrum. De begeleiders van het animatieteam, Buro Bizzi, rekenden ook op onze hulp in deze periode. Samen met Nina vormde ik een duo en wij besloten, in samenspraak met Buro Bizzi, om een wandelzoektocht uit te werken in Brussel. Het afgelopen jaar is online contact de norm geworden. Lessen, vergaderingen en zelfs ‘afspreken’ met vrienden gebeurt door middel van videobellen. Nog een extra online taak was dus zeker geen leuk nieuws maar, Nina en ik besloten om voor onze wandelzoektocht effectief naar Brussel te trekken. Samen zochten we een geschikte locatie, maakten we foto’s voor de zoektocht en bedachten we opdrachten die de kinderen zouden moeten uitvoeren tijdens de wandeling. Daarnaast hebben we ook tijd gemaakt om volop te genieten van ‘live’ sociaal contact, de schoonheid van Brussel en het goede weer. We namen een middagpauze en gingen iets eten op de Oude markt. Terwijl we daar in het zonnetje zaten te genieten van ons broodje, voelde ik mij toch even alsof we op een tropische bestemming waren. Inclusief de zonnebrand achteraf! Op dat moment beseften we ook dat het voor de mensen in ‘Klein Kasteeltje’ een heel moeilijke tijd moet zijn. Vluchten naar een ander land is sowieso al een traumatische gebeurtenis maar om het in deze omstandigheden te moeten doen … Het deed ons beseffen dat we het zo slecht nog niet hebben. Ook al konden we nu fysiek geen verschil gaan maken, we konden wel ons uiterste best doen om de kinderen daar een zorgeloze en plezierige dag te bezorgen. Na een productieve namiddag zijn we Brussel nog een beetje gaan verkennen, net zoals we in eender welk land zouden doen na een stagedag.
Je hoeft niet naar de andere kant van de wereld reizen om een verschil te maken. En de buitenlandse ervaring? Die halen we later wel in!
Zonnige groetjes vanuit Brussel,
Marie