De laatste week stage is voorbij. Ik heb nog erg genoten van mijn laatste dagen hier. De patiënten zeggen dat ze mij gaan mij missen, maar ik hen zeker en vast ook. Tijdens één van de laatste interventies was er een mevrouw van 95 jaar die voor een laatste keer piano gespeeld heeft  voor mij. Dit was een onderdeel van de training om haar handfuncties te trainen. Dit zijn mooie herinneringen.

Ik mag besluiten dat ik tijdens mijn verblijf in Denemarken op verschillende vlakken veel heb bijgeleerd; mijn engels is erop vooruit gegaan, ik heb zelfstandig leren werken tijdens mijn stageperiode, ik heb gezien dat men in Denemarken tijd neemt voor elke patiënt, wat het zowel voor de patiënt als de ergotherapeut aangenaam werken maakt.  In Denemarken kent men minder stress. Het was een grote uitdaging die ik zeker ga missen.

Om thuis te geraken moest ik een negatieve COVID test kunnen voorleggen. Maandag heb ik de test gedaan zodat ik dinsdag zeker resultaat had om zonder problemen woensdag te vertrekken. Aangezien ik geen CPR nummer heb weigerde men in Denemarken om het resultaat mee te geven en dit te ondertekenen. Men ging mij enkel bellen indien ik positief was. Nog enkele stressmomenten dus…

Uiteindelijk heb ik een papier meegekregen van de universiteit waar in stond in welke regio ik verbleven ben, wat volstond om de grens over te steken.

De terugreis is vlot verlopen. Ik heb de trein genomen van Esbjerg naar Düsseldorf, via Kolding en Hamburg. Op de grens tussen Denemarken en Duitsland stapte de politie op de trein en controleerde mijn paspoort en vroeg hoe lang ik in Denemarken ben geweest. Toegekomen in Düsseldorf Bahnhof, was het nog 2 uurtjes rijden met auto.  Het was een blij weerzien.

hjem kære hjem!