WZC Hogar Virgen Poderosa (Thuis van de krachtige maagd)
Ik heb mij aangemeld bij Hogar Virgen Poderosa met de vraag of ik een observationele stage mocht doen bij hen, liefst…vandaag of morgen! De directrice was erg toegankelijk en zei dat het geen probleem was. Ze vroeg me morgen terug te komen, dan was Marie-José er (sociocultureel animator). Hieronder informatie en reflecties van mijn dag in het WZC.
Dit is een klein WZC in de stad San Cristobal de la Laguna, gelegen in het noorden van Tenerife. Mensen horen ‘Tenerife’ en denken toeristeneiland – dat klopt wat betreft het zuiden. Het noorden echter, is de local area.
In dit huis is ruimte voor 26 bewoonsters + twee bedden voor respijt.
Het huis wordt gerund door zusters. Ze dragen een habijt en zijn zelf allen op zekere leeftijd… De gemiddelde leeftijd van de bewoonsters is 84 jaar.
Vroeger, toen Tenerife gekoloniseerd werd door de Spanjaarden en nadien bewoond werd door rijke families, werden huishoudelijke werksters ingehuurd om het reilen en zeilen van een huis te doen. Deze vrouwen, na jarenlange trouwe dienst, werden na hun pensioen niet goed verzorgd. Helaas werden ze aan hun lot overgelaten op hun oude dag… Deze orde van zusters is sinds 400 jaar een plek voor oudere vrouwen die hun leven lang gewerkt hebben als huishoudster. Bij Hogar Virgen Poderosa vonden ze de nodige rust en verzorging.
Er is een kappersdienst, keuken, wasruimte, fysiotherapiezaal, apotheek, crea-zaal, twee tv- en activiteitenzalen, kleine kapel en een ruimte waar de zusters wonen in zeer bescheiden kamers. Gelijkaardig aan wat wij in België aanbieden.
Verder werken er verpleegkundigen, kinésisten, verzorgers, schoonmaaksters en de sociocultureel animator die mij op sleeptouw nam; Marie José. Marie José is geen ergotherapeut. De taken van de sociocultureel animator zitten tussen animator en ergotherapeut in.
Tot zover de details van het huis.
Wat mij opviel was de prachtige buiten cour (tropische bloemen en bomen) inclusief (!) hondenvertrek! De zeer sociale pero de la casa heette Keyson. Hij liep vrij rond en was telkens te vinden aan de voeten van de bewoonsters. Geweldig dat ze permanent een hond in huis hebben die duidelijk geliefd werd door iedereen.
Na de rondleiding was het tijd voor el periodico, voorlezen uit de krant. Dit ging eraan toe zoals dat ook in België gaat; iedereen brengen naar de activiteitenzaal en voorlezen. Tijdens de rondleiding en later gedurende de dag viel het mij op dat de medewerkers en de bewoonsters op een heel andere manier met elkaar omgaan dan dat wij dat in België doen… Wij zijn nogal formeel en zetten ‘professioneel correct’ gedrag hoog in het vaandel, door professionele afstand-nabijheid goed af te bakenen.
Hier is er niks te merken van die ‘regels’. En zo zie je maar, ik ben niet meer in België, ik ben in Spanje! De mensen hier zijn warm, vrijgevig en spontaan. Marie-José en de zusters geven elkaar en de bewoonsters constant knuffels en kusjes, aaitjes.
Ik ben nog nooit in een rusthuis geweest waar mensen elkaar zoveel aanraakte puur uit liefde en genegenheid voor elkaar. De oxytocine was voelbaar door mij, ‘koude noorderling’. Ik was oprecht geraakt door hun warme uitwisselingen en voelde me super op mijn gemak.
Daarover reflecteerde ik nadien. Als het zou kunnen worden onderzocht ben ik er van overtuigd dat zou worden vastgesteld dat er in dit WZC meer oxytocine (+ endorfine en dopamine?) wordt aangemaakt door bewoonsters en medewerkers dan in een vergelijkbaar rusthuis in België.
En als we ervan uit kunnen gaan deze warme manier van relaten aan elkaar (aanraking, veel lachen, dansen, elkaar cadeaus doen) iets typische Spaans is, dan zou dat iets kunnen zeggen over hoe Spanjaarden oud worden, hoe ze WZC ervaren, kwaliteit van leven van ouderen ++, geluk…?