Na een dikke week op stage begin je je weg een beetje te vinden. Je weet wat ze van jou verwachten en je kan ondertussen perfect uitleggen wat de inhoud van ergotherapie juist is. Wanneer ze begrijpen wat je doet en wat je voor kinderen kan betekenen verwachten ze enorm veel van jou. Ze verwachten dat je problemen bij kinderen kan oplossen met een vingerknip. Wat natuurlijk heel erg fijn zou zijn als dat zou kunnen.

Maar je merkt na een week ook duidelijk de barrières. De kinderen hier worden vanaf jongs af aan in het Frans onderwezen. Ze verstaan dus meestal wel wat je wil zeggen of bedoelt. Toch is Frans spreken nog heel erg moeilijk. Zeker bij de kinderen die al leermoeilijkheden ondervinden. Ik daarentegen versta meestal niet wat ze mij willen vertellen als ze het in het Arabisch uitleggen, wat soms best frustrerend kan zijn. Ergotherapie geven is hier vaak behelpen, met handen en tanden en de paar woordjes Arabisch die ik ondertussen ken.

Langs de andere kan levert dit soms wel grappige taferelen op. Zo was ik vandaag therapie aan het geven met de begeleider (psychomotor noemen ze dat hier). Een kindje met het Syndroom van Down was tegen mij aan het vertellen in het Arabisch. Ik knik vol enthousiasme om hem te laten merken dat ik aan het luisteren ben. Na een minuutje komt de psychomotor tussenbeide en geeft de jongen naar zijn voeten. Ik vraag heel verbaast waarom ze dat doet. De jongen was blijkbaar aan het schelden omdat hij de oefening die hij moest doen niet zo leuk vond.

Communiceren met de kinderen is niet zo makkelijk. Gelukkig zijn er genoeg educatrices die wel een woordje Frans willen vertalen als het echt niet lukt.