We zijn ondertussen over de helft en de stage is echt de moeite waard. De band die je na een maand met deze kinderen ontwikkelt is fenomenaal. Je hebt steeds minder woorden nodig om duidelijk te maken wat je verwacht. Er zijn al enkele zeer boeiende gesprekken geweest tussen mij en de Marokkaanse educatrices over de verschillen in onze cultuur en ons geloof.

Wat ondertussen ook erg duidelijk is, is dat je hier niet enkel voor de kinderen bent. De meeste educatrices hebben geen opleiding gehad. Ze verwachten van jou dan ook dat je hen tips geeft over hoe je kan omgaan met de kinderen en hoe ze hun werk kunnen verbeteren. Hoewel de taalbarrière het ons moeilijk maakt, zie je hen toch gretig de tips gebruiken die je hen geeft. Prachtig om te zien!

Als ik nu terug kijk op de voorbije maand zie je ook de kinderen enorme vorderingen maken en dat is natuurlijk altijd leuk. Omdat je het meeste met je volgkindje werkt zie je hier natuurlijk ook de vorderingen het hardst. Ik werk met mijn volgkindje voornamelijk rond de cijfers en getallen. De reden hiervoor is dat de educatrices hier weinig ervaring mee hebben. Maar als je ziet wat er mogelijk is geeft je dat meteen zin om hier nog een maand te blijven!

Na een dikke week op stage begin je je weg een beetje te vinden. Je weet wat ze van jou verwachten en je kan ondertussen perfect uitleggen wat de inhoud van ergotherapie juist is. Wanneer ze begrijpen wat je doet en wat je voor kinderen kan betekenen verwachten ze enorm veel van jou. Ze verwachten dat je problemen bij kinderen kan oplossen met een vingerknip. Wat natuurlijk heel erg fijn zou zijn als dat zou kunnen.

Maar je merkt na een week ook duidelijk de barrières. De kinderen hier worden vanaf jongs af aan in het Frans onderwezen. Ze verstaan dus meestal wel wat je wil zeggen of bedoelt. Toch is Frans spreken nog heel erg moeilijk. Zeker bij de kinderen die al leermoeilijkheden ondervinden. Ik daarentegen versta meestal niet wat ze mij willen vertellen als ze het in het Arabisch uitleggen, wat soms best frustrerend kan zijn. Ergotherapie geven is hier vaak behelpen, met handen en tanden en de paar woordjes Arabisch die ik ondertussen ken.

Langs de andere kan levert dit soms wel grappige taferelen op. Zo was ik vandaag therapie aan het geven met de begeleider (psychomotor noemen ze dat hier). Een kindje met het Syndroom van Down was tegen mij aan het vertellen in het Arabisch. Ik knik vol enthousiasme om hem te laten merken dat ik aan het luisteren ben. Na een minuutje komt de psychomotor tussenbeide en geeft de jongen naar zijn voeten. Ik vraag heel verbaast waarom ze dat doet. De jongen was blijkbaar aan het schelden omdat hij de oefening die hij moest doen niet zo leuk vond.

Communiceren met de kinderen is niet zo makkelijk. Gelukkig zijn er genoeg educatrices die wel een woordje Frans willen vertalen als het echt niet lukt.