Dag iedereen,

De laatste dagen waren er hier veel problemen met het internet en de elektriciteit, dus vandaar dat we wat minder hebben kunnen posten op onze blog.

In het weekend stond er een dayhike op het programma in Nagarkot. We hebben deze hike gedaan met 5 andere personen die we hebben leren kennen door de organisatie waarbij we stage lopen. Sofie, die jullie zeker kennen vanuit onze andere blogs, was ook weer van de partij.

Voor deze dayhike zijn we zaterdagmiddag vertrokken met de bus (we moesten drie openbare bussen nemen om er te geraken!). Het was ongeveer 3 uur rijden in totaal. Eenmaal aangekomen in Nagarkot hebben we met de hele groep lekker gegeten in het hotel om daarna een wandeling te maken waarbij we een mooi uitzicht hadden op de zonsondergang. Na de wandeling hebben we nog even in het hotel iets gedronken om vervolgens te gaan slapen, aangezien we de volgende ochtend al om half 6 moesten opstaan voor de zonsopgang.

Zondag hebben we een hele dag gewandeld. Het was een zware wandeling, maar we werden beloond met een prachtig uitzicht op de bergen. We konden zelfs de Mount Everest spotten!

Ten slotte zijn we zondagnamiddag (na een heerlijke spaghetti mét view) weer vertrokken met de bus naar ons gastgezin. Maandag hebben we dan een hele dag voor school gewerkt.

Verder verloopt op stage alles zijn gangetje. Zo zijn we net begonnen aan week 7! De tijd vliegt…

Sheridan en Margot geven vaste therapieën aan hun patiënten om hen enige vorm van structuur aan te bieden, maar we proberen vaak ook nieuwe dingen uit. Zo organiseerden we vorige week een groepsactiviteit. De meeste activiteiten worden individueel georganiseerd, aangezien de verschillende problematieken nogal uiteenlopend zijn.

De groepsactiviteit was een ‘bean bag twister’. Deze was geschikt voor zowel personen met een mentale en/of fysieke problematiek. Op de grond tekenden we met krijt verschillende rijen die bestonden uit bollen. In elke bol stond een cijfer geschreven. Ook maakten we zelf pittenzakjes (dit door middel van rijst in handschoenen te doen). Iedere patiënt kreeg een pittenzakje en diende dit te werpen op een cijfer. Door kaartjes te trekken bepaalden wij op welk cijfer zij dit moesten werpen en met welke hand. Deze activiteit was dus goed voor het trainen van de oog-hand coördinatie, sociale vaardigheden, het herkennen van cijfers en concentratie.

Ook aan het positioneren besteden we aandacht. Het meisje op de foto heeft een cerebrale parese. Een goede positionering is dus heel belangrijk voor haar. Op deze manier kan ze de verschillende prikkels die we haar aanbieden goed waarnemen en hiernaar proberen te reiken.

Daarnaast heeft de kinesiste aan ons gevraagd om volgende week in het centrum een presentatie te geven die we vrij mogen invullen. De bedoeling is wel dat we tips geven aan het personeel. Zo zullen we advies geven in verband met maaltijdbegeleiding, fixatie, positionering, hygiëne, hoe we ergotherapie integreren in het centrum… Ze vroeg ons om wel te werken met verschillende casussen. Hiermee wordt bedoeld dat we verschillende patiënten en hun problematieken zullen bespreken en de informatie hierop zullen toepassen. We denken er aan om de slides af te drukken en hier een klein boekje van te maken, zodat ze deze informatie eveneens op papier ter beschikking hebben. Deze presentatie is heel interessant voor het centrum, aangezien de verzorging niet altijd correct verloopt.

Ook ik (Niki) begin aan mijn voorlaatste week stage. De afgelopen weken heb ik verschillende activiteiten ondernomen. Zo danste ik met enkele kinderen om te oefenen op hun grove motoriek. Voor andere was dit dan eerder een activiteit waarin ze konden participeren (Sommige kinderen zijn minder sterk in de schoolse vaardigheden waardoor ze minder deelnemen aan deze momenten.). Daarnaast maakte ik zelf tangrams in de vorm van dieren. Deze oefening is goed voor de fijne motoriek alsook voor het ruimtelijk inzicht. De kinderen moeten de stukjes op de juiste plaats en in de juiste positie leggen. Het onderscheiden van verschillende vormen en kleuren komt hierbij ook aan bod.

Naast de zelfgemaakte therapieën, voeg ik me ook in de werking van het centrum. Zo leerde ik bloemen maken uit crêpepapier tijdens een knutselactiviteit. Ik werd al snel de assistente van één van de kinderen en samen oefende we op zijn fijn motorische vaardigheden. Doordat ik de structuur tijdens de lesmomenten van de kinderen niet wil verstoren, waarin het kopiëren van cijfers en letters centraal staat, probeer ik mijn ergotherapeutische skills op een andere manier naar voor te brengen. Ik geef ze gelijkaardige oefeningen in het schriftje zodat ze niet te hard in de war zijn. Bij kinderen waarbij de verandering in de structuur minder erg is, probeer ik te werken met concreet materiaal.

Ik probeerde een zelfgemaakte “potloodhouder” uit bij een kind met CP, dit omdat hij tijdens schoolse vaardigheden vaak zijn pen verliest door het maken van onwillekeurige bewegingen. Het kind verliest zijn potlood nu niet meer maar aan de pengreep is nog wat werk. Ik heb ook besloten om met hem nog wat te oefenen op verschillende grepen, zo gaf ik hem verschillende materialen. Het kind moest een draad rijgen, verschillende zaken stapelen en dergelijke.

Vorige weken kreeg ik de vraag van één van de ouders van één kind waarvan de problematiek volgens de dokters nog niet helder is, om met het kind therapie te geven. Ze ging al naar verschillende landen en verschillende dokters en ontdekte zo ook ergotherapie. Eens in eigen land merkte ze dat het heel moeilijk is om een ergotherapeut te vinden. Ze was dan ook enthousiast om me te ontmoeten en vroeg me om het kind (dat kenmerken van CP vertoont) te trainen op de fijne motoriek en op het evenwicht. Op deze vraag ging ik met veel enthousiasme in.

Doordat het begin van de lente hier uitgebreid gevierd wordt met een festival genaamd Holi, is het een beetje een speciale week op stage. Het centrum zal hierdoor twee dagen dicht zijn. Voordat het festival echt begint, kon ik me al wat opwarmen en wat oefenen op mijn smijtkunsten samen met de kinderen op stage.

Binnenkort staat het maken van een bananenmilkshake op het programma. Hierbij moeten de kinderen een stappenplan volgen en de verschillende benodigdheden kunnen klaarnemen.

Tot de volgende!

PS: “There is no greater disability in society, than the inability to see a person as more.” #WorldDownSyndromeDay