Hallo daar

Na onze 2^de stagedag merkten we dat er te weinig kinderen waren die aan onze doelgroep ontwikkelingsdysfuncties voldeden om met drie op dezelfde plek te blijven. Hierdoor besloot Niki om van stageplaats te veranderen. Dit zodat we allemaal voldoende werk- en groeimogelijkheden hebben.

Gisterennacht ging ik (Niki) met een bang hartje gaan slapen. Ik zou de volgende dag met het openbaar vervoer naar mijn stageplaats vertrekken. Gelukkig stelde onze gastpapa voor om me de eerste keer te vergezellen. Hij legde me goed uit hoe ik het best gebruik maakte van het openbaar vervoer. Ik zal elke dag ongeveer 20 minuten stappen naar de “halte” waar ik vervolgens met een klein busje genaamd ‘van’ een 40 minuten naar de stageplaats reis. Ondanks dat het busje niet zo groot is, telde ik deze ochtend 17 medereizigers. Het was dus gezellig op de bus.

Aangekomen op mijn stageplaats krijg ik een warm onthaal. Ik loop stage in het Center for Children with Intellectual Disabilities (CCID). Bij een koffie leg ik uit wat ik als studente ergotherapie kan doen en peil ik naar hun verwachtingen. Het dagcentrum voorziet op dit moment opvang voor 28 kinderen waarvan er ongeveer 14 per dag aanwezig zijn. De kinderen hebben hoofdzakelijk autisme en het syndroom van down. Ze hebben een vast weekprogramma dat bestaat uit rekenen, lezen, schrijven, alledaagse vaardigheden, Engelse en Nepalese les. Daarnaast is er ook nog ruimte voor creatieve activiteiten, dans en spelletjes.

Vandaag was het een speciale dag in het centrum. Het was namelijk de dag van de educatie. De kinderen trokken typische Nepalese kledij aan en dansten op muziek. Na de dans kreeg ik net zoals de kinderen een tikka op mijn voorhoofd. Deze was gemaakt van rijst en rood poeder. Vervolgens werd er Nepalese zoetigheid, vlees en fruit gegeten. De kinderen kregen allemaal een nieuw schriftje om in te schrijven. Ook in het Khagendra center werd de dag gevierd. Het center werd versierd met bloemen. Vanaf morgen zal ik het verloop van de dag beter kunnen waarnemen. Daarnaast zal ik me verder verdiepen in de verschillende noden en zo bekijken wat mijn meerwaarde kan zijn in het centrum.

Mijn eerste rit met het openbaar vervoer zonder hulp, verliep verbazend goed. Ik ondervond geen problemen.

Op dit moment hebben er veel kinderen de griep in Nepal. Dit komt omdat er de laatste dagen veel regen is gevallen. Voor de volgende dagen zal het zonnetje terug schijnen.

Margot en Sheridan hebben ondertussen hun 4^de stagedag achter de rug. Morgen genieten ze van een welverdiend dagje vrij. Ze hebben al wat meer in interactie kunnen treden met de kinderen en al eens gehoord naar hun wensen. Daarnaast steken ze hun handen al uit de mouwen en helpen ze de kinesist soms met haar oefeningen.

Nepalese groetjes

PS: In de bus moet je kloppen want de bel is er niet.