De reis

Vandaag zijn we Laguuna de Apoyo gaan bezoeken. Dit is een grote krater in Granada die gevuld is met water waar je in kan zwemmen. Met enkele andere reizigers van het Hostel zijn we met een shuttle bus richting dit prachtige plekje getrokken, heel gezellig en mooi. Dit was echt een heel relaxerende dag. In de avond hebben we met een meisje van Zwitserland, guacamolé gemaakt, super lekker! 😀 Zeker voor herhaling vatbaar. Vanaf morgen zijn we onderweg richting Ometepe, weer een nieuwe plek om te ontdekken. De tijd blijft maar voorbij vliegen…

Hieronder zie je een foto van hoe onze vriendschap ondertussen al is gevorderd… Haha, geen stress, we kunnen het nog zeer goed met elkaar vinden maar wilde eens een originelere foto! 😀

Zaterdag en zondag zijn we teruggekeerd naar het mooie Léon. Na een nachtje van heel weinig slapen doordat we waren uitgegaan, vertrokken we heel erg moe richting deze stad. Eens we daar waren hebben we de kathedraal opgeklommen. Het dak is zooooo wit, dat je een zonnebril moet dragen zodat je iets kan zien. Je moet ook je schoenen uitdoen zodat je het dak niet vuil maakt. Een prachtig, reflecterend uitzicht als resultaat!

Hierna zijn we terug richting het strand getrokken voor een beetje uit te rusten. We hebben ons deze keer heel goed ingesmeerd. De vorige keer waren we zo verbrand dat we zelfs begonnen af te vellen, super vies, pijnlijk en zonde van het kleureke 😀 Wat nu wel weer het nadeel was, was dat we extra begonnen te plakken van al die zonnecrème en die warmte #luxeproblemendeel2, haha!

Die zelfde avond zijn we naar het hostel BIG FOOT getrokken voor te overnachten. Dit hostel organiseert de tocht naar Cerro de Negro voor het vulcano boarding. We hebben daar in de avond een lekkere mojito gedronken en zijn snel in slaap gevallen zodat we goed uitgerust waren voor deze spannende trip. We vertrokken we om 09:00 naar Cerro de Negro met heel veel andere jongeren. Cerro de Negro een grote actieve vulkaan in Nicaragua. & de naam spreekt voor zich, de vulkaan is langs de buitenkant helemaal zwart. Hierdoor kan je er goed op boarden! 😀 Dit was een zalige ervaring en gaf me zoveel kriebeltjes achteraf 😀 Vulkaan surfen staat zelfs op de tweede plek van ‘gekke dingen die je moet gedaan hebben voordat je dood gaat’. Dus ik denk dat wij al zeer goed bezig zijn! Dikke pluim voor ons zelf!

Achteraf waren we wel helemaal zwart en moesten we nog terugkeren naar Esteli. Zo konden we aan onze laatste dagen stage beginnen!

Vrijdag vertrokken we richting Léon voor een ontspannend weekendje. Na lang rijden en bij een temperatuur van 40 graden kwamen we aan in Las Piñitas, één van de stranden van Léon. Daar vonden we al snel een leuk hostel vlak aan het strand met een dakterras, uitzicht op het strand/zee. Hier aten we onze maaltijden en in de avond kijken we naar een prachtige sterrenhemel. Ik heb nog nooit zoveel sterren aan de hemel gezien. Gwen vertelde me dat dit kwam omdat Léon bijna niet verlicht is en dat dit een soort sterrenhemel was zoals in de woestijn. Ik heb zelfs enkele vallende sterren gezien waardoor ik een wens kon doen, spannend hé 😀

We hebben ons ook gewaagd op een surfplank. We krijgen een half uurtje ‘les’, eerder snelle instructies omdat we beginnelingen zijn en doken in het water. Ik heb wel 2 keer rechtop kunnen staan wanneer er een golf aanbrak. Ik was best wel fier op mezelf. Dit gaan we waarschijnlijk wel nog een keertje proberen gedurende ons verblijf. Zo worden we echte surfers (in ons hoofd lijkt dit toch zo 😀 )

Zondag zijn we de stad Léon een beetje gaan verkennen want volgend weekend komen we nog eens terug. Er valt hier zoveel te beleven. In Léon zijn er trouwens erg veel toeristen. Wij denken soms zelf al niet meer dat we een toerist zijn omdat we hier al zolang verblijven maar we zien er zeker nog zo uit: rood, zwetend, zonnebril en rugzakje = TOERIST!

Met een hele hoop zijn we naar Salto de la Estanzuela getrokken. Dit zijn de watervallen in Esteli. De vorige keer hebben we de kleine waterval bezocht en deze keer was het de beurt aan de grote waterval, echt indrukwekkend om te zien. Het gaf ons een beetje een ‘Pocahontas’ gevoel. Zelfs Heather begon op dat moment het liedje ‘colors of the wind’ te zingen, boven op de rots van de waterval, perfect timing!

Als je trouwens bij het ziekenhuis bent, is het te voet nog een dik uur wandelen, berg op/ berg af. Er komen normaal gezien veel pick-up’s langs, zowel in heen als terug weg die je meenemen. Deze keer zat het ons niet mee en hebben we zowel heen als terug gewandeld… Ik voel het nog steeds aan m’n billetjes! 😀