Nog een hlrnet.net blogs site
Inpakken en wegwezen!
Momenteel ben ik volop aan het inpakken, super spannend! Iedereen in huis heeft wel een beetje stress voor het vertrek. Maandag 19 januari om 11:26 stijg ik in Schiphol op richting Nicaragua. Om 22:04 zou ik Managua (hoofdstad van Nicaragua) landen. Daar gaat de taxichauffeur die verbonden is met het schooltje waar ik stage ga lopen, op mij wachten met een bordje zoals in ‘Hello, Goodbye’. Vanuit daar moet ik nog 2 uur rijden en dan kom ik eindelijk aan in mijn gastgezin! De eerste 2 weken ga ik voornamelijk acclimatiseren en veel Spaans leren. Vanaf 1 februari begin ik mijn stage in ‘la escuela de Cristal’ (voor kindjes met een mentale beperking).
Als ik ginder ben en jullie willen graag met mij skypen, houd er rekening mee dat je 7 uur terug in de tijd moet tellen. Ik hoop dat jullie blijven volgen en reacties plaatsen !
Kimmie, niet alleen uw ouders hebben stress. Ik heb dat ook. Van de eerste moment dat je zei dat je naar Nicaragua ging (ongeveer een jaar geleden? Misschien iets langer) was ik super blij voor jou. Nog altijd trouwens hoor. Zo enthousiast en gemotiveerd je altijd bent, ik denk niet dat iemand deze ervaring meer “verdiende” dan dat jij dat doet. Nicaragua, een ver en prachtig schiereiland, de landengte tussen het grote Amerika en het culturele Zuid-Amerika. Ik moet ook toegeven, ik was altijd een beetje jaloers. Maar begrijp me niet verkeerd, nooit in die mate dat ik deze reis, deze ervaring jou niet gunde. Vol enthousiasme telde ik mee met jou af, inpakken, vaccins, weerberichten checken enzoverder… Ik wilde je zelfs mee wegbrengen, zonde van die stomme examens waar ik nog mee zit.
Maar vanochtend sloeg het in als een bom, ik werd wakker en het eerste waar ik aan dacht was jij. Drie maanden aan de andere kant van de aardbol, 3 maanden.
Geen buddy om spontaan mee te joggen om het daarna te compenseren met ijs en aardbeien, geen buddy om een heel buffet te maken, of desserts of al wat maar lekker is. Geen buddy om de laatste solden mee op te kopen, geen buddy met wie ik kan lachen omdat we toch toevallig alletwee op hetzelfde moment dezelfde stommiteit begaan of hetzelfde meemaken of hetzelfde gekocht hebben of wat dan ook. Ook geen buddy met wie ik over 2 maanden mijn rijbewijs kan vieren, of bij wie ik kan uithuilen als het toch allemaal niet zo meezit als ik hoopte.
Drie maanden, het gaat zo voorbij zijn, maar deze ochtend voelt het toch vooral als een brok in mijn keel, en het sloeg in als een bom: ik ga je zo verschrikkelijk hard missen.
Wij zijn nichtjes, familie. Maar dat is nooit een garantie om beste vriendinnen te worden. En toch ben jij de vriendin die er heel mijn leven is geweest, de vriendin bij wie ik kan uithuilen op elke moment van de dag, die er altijd voor mij zal staan, die mij nooit zal veroordelen, met wie ik plezier kan maken, bij wie ik mijzelf kan zijn.
En ik ga je missen.
Maar vooral wens ik je veel plezier, veel ervaring en een bruin tintje van die stralende zon. Al geloof ik dat Nicaragua er vanaf morgen pas het échte zonnetje bij zal krijgen: jij!
Kim, doet da goed daar, ik wéét da je da zal kunnen. Gij bent een geboren ergotherapeute!
Veel liefs,
Lynn
Hey Kim,
Jihaaaaaaa, ik plaats de eerste reactie!!
Leuk om te lezen…en wees gerust, ik blijf je volgen via deze blog!
Het zal zeker een leuke ervaring zijn en jij…jij gaat dat super goed doen!!!!
Alvast heel veel succes daar en amuseer je meid!
Dikke kus, Luc en Sandy xxx
Geniet er van Kim! ’t Is zo’n bijzondere ervaring! Ga je Spaanse les volgen in Los Pipitos? En wie is je gastgezin? Ik zou het zo nog eens opnieuw doen!
Vééél succes en plezier,
Kato
Ja ik heb er super veel zin in! Ik ga de eerste 2 weken, 4 uur Spaans per dag krijgen van het gastgezin denk ik 🙂 Veerle heeft haar gastgezin kunnen regelen, Nelly Sanabrie is de ‘mama’ van het gezin.
Dankuuuu!!!
Oh, danku wel !
Maandagochtend, 19/01/2015 om 8u30. Ik kijk door het raam en wat zie ik ….. sneeuw! Niet verwonderlijk toch? ons zonnetje uit de familie zal nu 3 maanden schijnen in Nicarague door haar glimlach, maar vooral ook haar inzet en motivatie om daar nu het beste van zichzelf te geven als ergo-therapeute aan kinderen die dit meer dan nodig hebben.
Kim, je bent nu nog onderweg, waarschijnlijk al in Nederland en wanneer je dit leest is je grote reis al meer dan begonnen. Laat ze zien wie je bent, zet België daar op de landkaart met je glimlach, enthousiasme en veel liefde voor je vak. Geniet van je tijd ginder. Wij houden je wel op de hoogte van het reilen en zeilen in België. veel groeten en dikke kussen van ons allen. tot binnenkort
Haa, super! Dat is hetzelfde gastgezin als dat van mij! Doe hen héél veel groeten! Je zal je daar zeker niet vervelen, super toffe mensen :-)!