Guten Morgen!
Onze stage is ten einde en we vinden het moeilijk om het gebouw te verlaten en het hier verder los te laten. Het is een ervaring dat ons beiden voor de rest van ons leven zal bijblijven. Het was uitdagend, spannend, leerrijk, boeiend en interessant! Bedankt aan iedereen van en in de St. Mauritius Therapieklinik.
Kari: Op de laatste twee dagen heb ik de verdere werking van de afdeling leren kennen. Naast het geven van therapie is er ruimte voorzien voor het aanvullen en bijwerken van patiëntendossiers, multidisciplinaire overlegmomenten, studies met het interdisciplinair team, documentatie (= het opzoeken van wetenschappelijke artikels, nieuwe methoden, problematieken, hulpmiddelen,…) en korte overlegmomenten tussen één of meer personen. Al deze items staan telkens individueel in de planning van de therapeut, aangegeven met een code, bijvoorbeeld: 028.
Daarnaast mocht ik ook een sessie, met een andere fysiotherapeut uit het ziekenhuis, Lokomat volgen. Het is een apparaat dat gebruikt bij patiënten met een ernstige neurologische stoornis. De patiënt wordt in een harnas gehesen en kan hierdoor stappen. Het is de eerste stap in de gangrevalidatie van dit soort patiënten. Er wordt gebruik gemaakt van vier robots, twee aan de heupen en twee aan de knieën. Deze zorgen ervoor dat de beweging mee geïnitieerd wordt en dat deze verloopt volgens de mogelijke range of motion. Het apparaat wordt individueel op de patiënt afgesteld zodat het gangpatroon zo optimaal mogelijk verloopt, zowel in de heupen, als in de knieën, als in de voeten. (De Lokomat is zichtbaar in het midden van de foto, in de hoek van het gebouw).
Op de laatste dag moesten we uiteindelijk afscheid nemen van de therapeuten, het team, de patiënten, het gebouw en meer. Om hen te bedanken nam ik Belgische chocolade en koekjes mee. Hier waren ze zeer tevreden mee, want volgens hen staat België bekend om zijn lekkere chocolade. Ik bedankte de therapeuten voor hun begeleiding, hun inzet en hun toewijding naar mij en de patiënten toe. Ik ging er met een klein hartje, maar met een lach op mijn gezicht weg.
Sophie: Donderdag is het kookdag op de afdeling. Daar kijken de kinderen altijd erg hard naar uit. Aangezien iedereen wil koken verloopt het met een beurtrol. Er kunnen telkens maar drie kinderen komen. Er wordt ook gekeken naar wie in aanmerking komt en wie niet. De kinderen kiezen op voorhand wat ze willen koken. Vandaag stond Schnitzel, Kartoffeln und Gurkensalat (kip, aardappelen en komkommersalade) op het menu. Als dessert maakten we ook nog een lekkere Apfelstreusel. De aardappelen en appels kwamen vers uit de tuin van de therapeut. Iedereen koos een eigen taak om de kooktherapie tot een goed einde te brengen. De therapeut en ik hielpen waar nodig was. Achteraf aten we alles samen op, hmmm!
Vandaag had ik ook nog de sensomotoriek groep. Hierbij komt het kind met zijn mama of papa naar de groep. Er zijn verschillende senso-motorische dozen met verschillende materialen, zoals: een elektrische tandenborstel, verschillende soorten balletjes met stekels, massage voorwerpen,… De ouder masseert dan het kind met de verschillende voorwerpen.
Vrijdag was een rustige dag om af te sluiten. Er stonde enkele intakes op de planning. Hierbij vraagt de ergotherapeut enkel belangrijke vragen om een goed beeld te krijgen van de mogelijkheden en beperkingen van het kind. Deze vragen worden aan de ouder gesteld, maar het kind is tijdens dit gesprek ook aanwezig. De intakes die ik meevolgde waren bij kleine kinderen van arabische ouders. De ouder van het kind sprak niet voldoende Duits of Engels waardoor de communicatie moeizaam verliep. Aangezien er veel Arabische kinderen zijn en de communicatie vaak moeizamer verloopt, kunnen veel therapeuten enkele basiswoorden Arabisch Elke dag is er ook ‘een handtherapie groep’ waarbij er echte handarbeid wordt gedaan: zagen, boren, schuren, manden weven, raamschilderingen,… De hele week heb ik niet enkel geobserveerd maar ik ook vaak mee geholpen met het ondersteunen van de therapeut. Maar de laatste dag, de laatste therapie had ik een groep die zeer zelfstandig was. De therapeut stelde hierdoor voor om zelf iets te maken wat ik mocht meenemen. Met als gevolg dat ik een souvenir mee naar huis kon nemen. Gezien ik maar een uurtje had koos ik voor een makkelijke raamschildering. Normaal werken kinderen verschillende dagen aan hun projectje. Het was een boeiende stage waar ik veel bijleerde doordat ik niet alleen observeerde, maar ook veel meedeed.
Om onze laatste avond in Duitsland af te sluiten gingen we nogmaals naar Düsseldorf, waar we genoten van Mexicaans eten. Moe, maar voldaan gingen we hierna terug naar ons appartement en kropen we ons bed in.
Het einde van ons Duitsland-avontuur.
We zijn dankbaar dat dit mogelijk was, we hebben genoten van elke minuut en nu kunnen we nagenieten!
Tschüss und auf Wiederhören!
Kari en Sophie
