Er is een verhaal van een jongeman dat ik maar niet kan loslaten. Daarom vond ik de tijd rijp om hierover iets neer te schrijven.

Vorige week donderdag heb ik een jongeman ontmoet. Hij zag er netjes en verzorgd uit en spreekt goed Engels. Hij lachte de hele tijd naar mij maar achter die glimlach schuilt een vreselijk verhaal.

Zijn verhaal:

Hij is afkomstig uit Irak en kind van een welgestelde familie. Ze hebben een mooi groot huis en iedereen woont vredig samen. Op een dag vinden er bombardementen plaats en wordt zijn huis van de kaart geveegd. Hij probeert mij duidelijk te maken dat de slechte mannen die wij kennen uit Syrië ook in Irak vertoeven. Zijn moeder laat bij deze vreselijke, onrechtvaardige aanval het leven, zijn broer is al geruime tijd vermist. Hij heeft mij foto’s getoond van zijn huis of moet ik zeggen: van wat daar nog van overschiet? Het enige dat je ziet is een hoop stenen en veel huilende mensen. Exact dezelfde beelden die wij dagelijks te zien krijgen op TV of in de krant. Hij kwam alleen naar België, zonder familie of vrienden. Als je vraagt waarom zijn familie nog in Irak zit, is het antwoord duidelijk. Vluchten kost handenvol geld en na de bombardementen was er geen geld meer om iedereen in veiligheid te kunnen brengen. Hij hoopt in België asiel te kunnen verkrijgen, geld te verdienen en met dat geld zijn familie naar België te halen. Het liep echter niet zoals gehoopt. Zijn asielaanvraag werd twee keer geweigerd..

Ik heb me laten vertellen dat er een verdrag van Dublin werd opgesteld voor de Europese landen. In dit verdrag staat dat alle Europese landen hetzelfde asielbeleid moeten hanteren. Iemand die in België twee keer geweigerd wordt, zal in principe ook geweigerd worden in Frankrijk, Spanje of Italië. Het is ook zo dat je na die twee weigeringen niet meer opnieuw asiel kan aanvragen.

Deze goedlachse man staat dus voor de moeilijkste beslissing in zijn leven: teruggaan naar Irak waar het gevaarlijk is of in België op straat gaan leven… Het is namelijk zo dat je 10 dagen na de tweede weigering het opvangcentrum moet verlaten. Indien je weigert terug te gaan, kom je dus op straat terecht. Hij ziet het leven niet meer zitten en weet niet meer wat hij moet doen. Hij zegt dat teruggaan absoluut geen optie is omdat het daar te gevaarlijk is en alles verwoest is. Anderzijds heeft hij het ook erg moeilijk met het gegeven dat hij dan op straat moet gaan wonen.

Ik vind deze situatie ronduit afschuwelijk. Ik begrijp volkomen dat je niet iedereen asiel kunt verlenen maar er moeten toch andere opties bestaan? Moet er niet gezocht worden naar een menswaardig bestaan voor iedereen? Iemand die ooit een goed en rijkgevuld leven had, vliegt weldra in België op straat.

Beste Meneer Theo, hoe zou u zich voelen op zo’n moment? Wat als iedereen plots uit België zou moeten vluchten? Wat als u zou vluchten, geweigerd zou worden en op straat gezet zou worden? Ik neem aan dat u dat ook niet zomaar zou aanvaarden..
Hoe kan u ingodsnaam nog in de spiegel kijken wetende dat honderden mensen in de vergetelheid van het straatleven terechtkomen dankzij uw miserabel asielbeleid?
Heeft niet iedereen recht op een veilig en gezond bestaan? Op een goede toekomst? Op een zorgeloze jeugd?

Ik nodig u uit om één week te komen meedraaien in een opvangcentrum. Misschien opent dat u de ogen en krijgt u een meer realistische kijk op het échte leven. Deze mensen zijn evenveel waard als iedere Belg dat hier rond loopt. Ik hoop dat u dat ooit eens zal beseffen.

Lana X

Zoals gewoonlijk draait de eerste dag voornamelijk rond het regelen van de praktische zaken. Enkele documenten werden ingevuld en we kregen een rondleiding. Tijdens die rondleiding ben ik enkele leuke dingen te weten gekomen die ik graag met jullie wil delen.

Op bovenstaande foto zijn muurschilderingen te zien. Deze werden aangebracht door een Peruviaan die, zoals je kan zien, heel creatief is. De man deed er maar liefst 6 jaar over en heeft alle muren van de trappenhal van felle kleuren voorzien. Na zijn verblijf in België trok de man naar Spanje waarna hij terug ging naar zijn land van herkomst, Peru.

Tijdens één van de sessies met de bewoners werd er gevraagd naar wat ze leuk vinden en wat niet aan de hand van foto’s. De medewerkers van het Klein Kasteeltje hadden onder andere een foto van een hoop duiven. Er zitten namelijk heel wat duiven in het opvangcentrum, zowel binnen als buiten. Vanuit het opvangcentrum worden de duiven aanzien als een overlast. Tot hun grote verbazing reageerden de asielzoekers echter heel positief op deze beestjes. Ik heb me laten vertellen dat de duif een belangrijke rol speelt in de Islam en vaak gelinkt wordt aan Mekka, Mohammed en Allah. Daarnaast is één van de asielzoekers gek op de duiven op de binnenplaats, vandaar deze foto. Iedere dag maakt hij speciale geluiden waardoor hij kan “communiceren” met de duiven.

Ik wil afsluiten met enkele percentages. Ik vroeg me namelijk af hoeveel asielzoekers effectief in België worden toegelaten en hoeveel mensen terugkeren, al dan niet gedwongen. Voor de vluchtelingencrisis werd bij een kleine 10 procent de asielaanvraag goedgekeurd. Sinds de vluchtelingencrisis is dit cijfer echter opgetrokken naar 50 procent. Op dit moment verblijven er 705 asielzoekers in het Klein Kasteeltje. Allen wachten zij in spanning af op een (positief) antwoord!

Als ik leuke weetjes heb, post ik deze zeker!

Tot gauw,
Lana

Mijn eerste blog bericht, spannend! Het is de eerste keer dat ik een blog beheer, dus dat wordt even zoeken.

Maandag is het zover. Maandag start mijn stage in het Klein Kasteeltje. Ik vind het echt spannend om kennis te maken met andere culturen zo dicht bij huis want in tegenstelling tot anderen hoef ik enkel mijn valies te maken om naar mijn kot te gaan.

De laatste tijd kreeg ik vaak de vraag waarom ik niet naar een ander land ga of naar de andere kant van de wereld. Ze vragen zich af waarom ik naar het Klein Kasteeltje wou gaan en niet naar het buitenland. Wel, ik heb bewust voor een internationale ervaring dicht bij huis gekozen. De laatste maanden komen vluchtelingen en asielzoekers vaak in het nieuws. In mijn ogen zijn deze mensen een vergeten doelgroep. Zij hebben heel veel meegemaakt en hebben dringend nood aan ondersteuning. Ik vind het dan ook fantastisch dat ik kan bijdragen aan deze ondersteuning. Ik wil tonen aan zij die zoveel vooroordelen hebben dat deze mensen wel goed zijn en dat zij absoluut een meerwaarde zijn aan onze maatschappij. Ik hoop dat ik veel kan leren van deze mensen en zij van mij.

Ik geloof in diversiteit en multiculturaliteit en kijk ontzettend uit naar deze stage.