Hallo 😀

Na een het ‘overweldigende’ weekend begon mijn stage. Ik had al een aantal dagen meegelopen met de ergo’s, dus ik kende al een beetje het reilen en zeilen.

Het eerste ding op de planning van maandag was Ronell (supervisor) vertellen wat er was gebeurd! Toen ik binnenkwam in haar kantoor bleek iedereen al op de hoogte te zijn. Pamela had al een bericht gestuurd. Ronell was super ongerust, daarom dat ze voor mij een gesprek wou regelen bij een psycholoog. Maar aangezien deze het te druk had op maandag ging ze iets anders voor me regelen. Ik had daar eigenlijk allemaal niet zoveel over te zeggen. Ze beslisten in mijn plaats. Maar eigenlijk vond ik dat niet erg. Een gesprek kan immers niet kwaad, dacht ik zo! En alle beetjes helpen. Uiteindelijk bleek dat gesprek door te gaan bij de CEO! Ideaal moment om ook de problemen (toilet kon niet meer doorspoelen, geen douchekop in het bad, geen vuurtjes om te koken) in onze flat aan te kaarten! Uiteraard pas nadat ik het hele verhaal had gedaan. Uiteindelijk is mijn eerste dag stage heel vlot verlopen! De kinderen leiden me een beetje af.

Ik kwam ook te weten dat ik de Belgische ambassade moest bellen om mijn identiteitskaart te blokkeren, aangezien die ook gestolen was. Maar ik was net te laat met bellen. Ik belde om iets na vier uur en ze werken maar tot vier uur. Dikke pech, maar wel een serieuze opdoffer. Door dit feit had ik ’s avonds een moeilijk moment. Gelukkig was Janina er om mij op te vangen. Zij is echt super. Daarna hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt!

De volgende dag! Jippie, eindelijk de ambassade kunnen bereiken. En mijn identiteitskaart is geblokkeerd!! Wat een pak van mijn hart. Nu kan ik met nieuwe moed beginnen aan dag twee. Wat een heerlijk dagje! De kinderen zijn geweldig. Ze doen zo hun best in de sessies. Op dinsdag hebben we ’s morgens een groep van drie baby’s. Twee van hen hebben HIV, daardoor zijn de voetjes onderontwikkeld. Deze kinderen worden gestimuleerd om te rollen, tot zit te komen en dan te spelen. Eén van hen kan zelfs al ‘kruipen’. Later die dag heb ik mogen helpen bij het maken van splints voor een meisje met brandwonden. Dat verliep niet van een leie dakje, want zij was heel te tijd aan het wenen en schreeuwen. Dit komt door haar angst, aangezien de splints warm zijn om ze te vormen. Mijn mentor vertelde me ook dat ik vijf patiënten moet volgen. Ik heb er ondertussen al twee gekregen. Eén heeft het foetaal alcohol syndroom en de andere heeft HIV stadium 4 en spastische diplegie (hij kan enkel stappen met hulp). Ik heb hen al af en toe kunnen observeren tijdens het spelen. Op het einde van de dag had ik weer even een moeilijk moment, aangezien ik sinds zondag niet zo goed sliep. De ergo’s waren heel bezorgt over mij. Ze gaven mij knuffels en een peptalk. Aangezien ze hier heel gelovig zijn ‘adviseerden’ ze mij om de dienst in de kapel mee te volgen. Want ‘God kan de wonden helen, die medicijnen niet kunnen helen’. Ik was vooral eigenlijk bezorgt over de invloed die heel het gebeuren heeft op mijn stage. Ik wil gewoon mijn best doen. En dat begrepen ze heel goed. Maar ze zeiden dat ze wel beseffen dat het tijd kost om alles te verwerken en dat altijd voor me klaar staan. Uiteindelijk heeft mijn mentor me naar de kapel gebracht. Ik ben nu niet zo gelovig, maar het heeft me wel wat tot rust gebracht!

Wat heb ik nog eens goed geslapen!! Eén van de ergo’s had gisteren voor mij een homeopathisch middel gekocht om te slapen, ze zijn zo lief voor mij. Dat ga ik vanavond eens uittesten. Deze ochtend heb ik één van mijn patiënten naar het ergolokaal gebracht om te spelen. Daar heeft hij enorm van genoten. En ik heb ook weer bijgeleerd. Toen ik hem terug naar de leefgroep bracht, werd hij een beetje droevig. Hij wou niet dat ik wegging… Ik heb het toch altijd moeilijk met traantjes, maar soms moet je hard zijn. Ik moet ook andere dingen doen. Toen ik terug in het ergolokaal kwam, merkten we op dat de splints die we hadden gemaakt in het bureau lagen. Maar het is de bedoeling dat ze deze overdag draagt. De splint voor overdag zorgt ervoor dat haar pols in extensie (gestrekt) blijft, om zo een contractuur te vermijden. Deze splint is dus zeer belangrijk. Daarom zijn we deze gaan brengen. Ideale kans ook om de school van St Joseph’s te bezoeken. In de namiddag heb ik meegeholpen in de leefgroepen ‘sweet basil’ en ‘sunflower’ waar mijn twee patiënten verblijven. Daarna hebben we de splints nog wat aangepast, want doordat ze vorige keer zo tegenspartelde bleken ze niet goed te passen. Vandaag had ze een heel goede dag en hebben we de splints kunnen verbeteren. Ahja voor alle duidelijkheid, een splint is een soort spalk. En nog eens goed nieuws, deze patiënt met de brandwonden wordt mijn volgpatiënt! Gedurende de voorbije dagen heb ik al een band met haar kunnen opbouwen. Ik kijk er al naar uit om met haar te werken en me te verdiepen in haar situatie.

Oh en ik zo graag foto’s plaatsen op mijn blog… Maar mijn gsm is ook gestolen, dus ik kan geen foto’s nemen. Maar geen nood de sociale werker hier heeft een fototoestel dat ik kan gebruiken… Blijkt dat toch wel kapot te zijn zeker! 😀 Enfin ik heb wel al het papier ondertekend om foto’s te mogen publiceren, dus van zodra ik een nieuwe gsm heb, kan ik jullie tonen hoe alles hier aan toe gaat!

Tot later! 😀