Hey iedereen

Deze week kende ups maar ook downs…

Maar op vlak van therapie gaat alles goed! Ondertussen ben ik het hier goed gewoon op mijn stageplaats! Mijn tijdschema is helemaal up to date. Ik kan goed samenwerken met mijn collega’s. Allez ik ben hier heel content!

Wat ik zo enorm leuk vind aan mijn werk is dat ik de kinderen echt vooruit zie gaan! Ze doen zo hun best tijdens mijn sessies en telkens merk ik een verbetering ten opzichte van de laatste keer en dat maakt me zo blij! They are my sweeties!!!

Een grappig moment was toen ik ’s morgens aankwam in het ergo lokaal en er was een groepssessie met een aantal kinderen uit Sweet Basil. Eén van hen zag mij en riep naar mij. Maar het grappige was dat ze niet mijn naam zei maar één van de namen van de vijf kinderen die ik volg! Ze associeerde me dus met één van mijn patiëntjes.

Ook heb ik complimenten gekregen van mijn mentor. Ze vroeg aan mij of ik een patiënt van haar kon over nemen omdat ze op dat moment naar de school moest met een andere patiënt. Ze had dus eigenlijk een dubbele boeking. Ik was een beetje geschrokken door de vraag en zei ‘ja’ (ook omdat ik niet anders durfde). Ze zei me dat ik eerst een aantal balspelletjes moest doen (gooien en vangen) en daarna fijn-motorische activiteiten! Een 40-tal minuten later kwam mijn mentor terug en ondertussen waren we al bezig met een derde fijn-motorische activiteit. Ik vertelde haar kort wat ik allemaal had gedaan en welke observaties ik daarbij had. Ze zag ook dat ik iets op de grond onder de tafel had gelegd zodanig dat de patiënt haar voeten ondersteund werden (ze kon nog niet met haar voeten op de grond). Dat vond mijn mentor bijzonder positief omdat de meeste studenten die ze al heeft gehad dat altijd vergeten. Toen ze hoorde wat ik allemaal had gedaan vond ze het super dat ik gradaties had toegepast. Een zeer tevreden mentor dus! En ik heel fier!! 😀

Aan Janina vertel ik vaak wat ik doe met de patiënten en welke vorderingen ik al op merkte! Ze vertelt met dan hoe twee van mijn patiënten in Sweet Basil zijn. En deze week merkte ze toch wel vooruitgang bij hen. En dat is heel fijn om te horen! Zeker omdat ik nu weet dat mijn patiënten ook in de leefgroep vooruitgang maken en niet alleen tijdens mijn individuele sessies!

Grootste dieptepunt deze week was dat we enkel een brok kaas kregen voor avondeten… Tja daar hebben wij niet mee gegeten hoor! Diezelfde dag heb ik dan even alles eruit gegooid bij mijn collega ergo’s… Zij waren lichtjes geshockt over wat we kregen voor avondeten. Mijn mentor belde dan meteen naar de coördinator van de vrijwilligers. Janina en ik hebben het opgegeven om bij haar langs te gaan als we een probleem hadden, aangezien ze ons toch nooit helpt… Nu mijn mentor lichtjes kwaad belde, schoot ze wel meteen in actie! We kregen blijkbaar enkel een stukje kaas, omdat we nu een oven hebben met twee platen om te koken. Maar nu moet je mij eens vertellen hoe je moet koken zonder potten en pannen… Mijn mentor heeft haar dat dan ook eens goed duidelijk gemaakt. Gevolg van deze telefoon was dat ze de volgende dag eens ging langskomen in de flat om te checken wat er wel, maar vooral niet aanwezig was. Wij zitten daar nu al drie weken te kamperen!!! En ze wist van in het begin dat we niets hadden, want we hebben dat meerdere malen gezegd! Oh en ook onze wasmachine is kapot. Voor het telefoontje van mijn mentor stuurde ze ons van het kastje naar de muur. Dan kregen we te horen dat we met onze handen moesten wassen. Maar na dat telefoontje ging ze alles doen om een alternatief te zoeken… Tja ondertussen is er nog geen alternatief, maar we leven op goede hoop!!!

Zo, het belangrijkste dat je van deze blog moet onthouden: my children are hero’s!!!

Vele zonnige groetjes!

Liesbet (of Elisabeth, want dat zeggen ze hier altijd tegen mij)