Dag allemaal,

Ik loop negen weken stage in het National Medical and Surgical Center named after N.I. Pirogov (Национальный медико-хирургический Центр имени Н.И. Пирогова). Dit is een federaal ziekenhuis, gekozen als een van de beste ziekenhuizen in het land. De geschiedenis van deze muren begint meer dan 100 jaar terug! Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen, allemaal gelegen op één terrein. In het gebouw revalidatie verblijven de patiënten 1 à 2 weken, zoals voorzien door de overheid. Langer blijven is op eigen kosten.

Maandagochtend kwam ik aan in Moskou. Dinsdagochtend (25.01) om 6.30h ging mijn wekker. Eerst de metro, dan de taxi en om 9.00h was ik op mijn stageplek.

“Ik heb mijn leven gewijd aan de waarheid en het dienen van het vaderland” N.I.Pirogov

Om te beginnen moest ik een badge hebben om het ziekenhuis binnen te mogen, wat niet zo vlot verliep. Eens voorbij de bewaking begon het labyrint en na een lange zoektocht vond ik mijn weg. De volgende stap was het zoeken naar een kleedkamer. Het is éénvan de beste ziekenhuizen in het land, maar kleedkamers zijn er niet. Het personeel zoekt een bureau of kamer waar ze kunnen omkleden. Dit is de norm in Rusland. Ook is er geen uniform. Je moet zelf een verpleegpak of doktersjas kopen, dus iedereen ziet er anders uit. De ochtend begon in de vergaderzaal met een multidisciplinair overleg waar de directeur mij voorstelde aan het personeel van de dienst revalidatie. Het was overduidelijk dat hier een hiërarchie heerst. Ik kreeg een revalidatiearts en een kinesist-ergotherapeut toegewezen die mij zouden begeleiden gedurende mijn stage. Er hing een aangename sfeer en het personeel was vriendelijk. Iedereen was geïnteresseerd in het leven en de zorgverlening in België. Er waren veel vragen. Verder kreeg ik ook veel informatie over de werking van de gezondheidszorg in Rusland, wat ik heel interessant vond. Ik werd gevraagd om de volgende dag een presentatie te geven over de gezondheidszorg en ergotherapie in België.

Daarna kreeg ik een rondleiding door het gebouw en veel uitleg. Wat mij deed verschieten was dat patiënten zelf hun lakens, dekens, kussens en eetgerei meebrachten van thuis. Dit is de norm in Rusland. Een ander verschil met België is dat er bij elke patiënt een familielid mee logeert in de kamer die voor de patiënt zorgt. Voor het familielid is een klein inklapbaar bedje voorzien in de kamer. Bijna alles wat de zorgkundigen bij ons doen (wassen, helpen, verversen van lakens), maar ook de patiënt begeleiden naar de juiste verdieping en lokaal voor therapie wordt gedaan door een familielid. Er is hier geen personeel voor voorzien. Wat als je geen familielid hebt?! Hopen dat je goed je plan kan trekken en het ziekenhuispersoneel of de buur in jouw kamer tijd heeft om jouw te helpen. Familiale relaties zijn in Rusland enorm belangrijk.

Tijdens deze rondleiding kreeg ik zoveel nieuwe informatie (medische termen, namen, pathologieën,…).
Ik had het gevoel dat ik niets onthield. Ook kreeg ik dingen te zien zoals patiënten die niet goed lagen in bed enzovoort. In de voormiddag dacht ik “Waar ben ik beland?!”

Al snel was het tijd voor middageten (rond 14:30). Hier had ik wat tijd om al het geziene te verwerken. Er is geen vast uur voor het middageten. Het personeel probeert samen te eten, maar dit lukt niet altijd. Soms is er gewoon te weinig tijd en eten ze niet. Per verdieping eten de artsen op het bureau. Er is een klein tafeltje waar iedereen wat eten meebrengt en samen eet. Soms al staande. Niet handig, maar wel gezellig.

Wat mij opviel is dat de mensen in dit ziekenhuis meer relaxed zijn dan bij ons en van niets een probleem maken. Ze roeien met de riemen die ze hebben. Wanneer men tussendoor wat tijd heeft kan men altijd zelf thee/koffie gaan halen of iets eten. Soms nemen ze meerdere pauzes. Ook dit is oké. Bekers, borden en bestek is niet voorzien. Dit moet je zelf meebrengen van thuis. Er is wel een cafetaria waar je kan eten. Deze bevind zich aan de andere kant van het territorium. Je moet eerst het gebouw verlaten, wat maakt dat je je ook moet omkleden. Tegen dat je inde cafetaria aankomt ben je 20 minuten verder. Ook vertelt iedereen dat het eten er afschuwelijk is dus brengt iedereen zelf wat mee. Na de middag had ik nog tijd om kennis te maken met twee CVA-patiënten en de patiëntendossiers door te lezen.
Tegen 18h stond ik buiten, zo moe als een hond. Na een uurtje was ik in mijn appartement, doodmoe en mocht ik beginnen aan een presentatie waarvoor de volgende dag één uur voor voorzien zou worden om te presenteren. Een presentatie voor 50 mensen en dit allemaal in het Russisch?! Hier kwam mijn uitstel gedrag naar boven. Ik stelde dit zoveel mogelijk uit, omdat ik doodop was van mijn dag. Dit maakte dat ik pas tegen middernacht aan mijn PowerPoint begon (met achteraf heeeeel veel spijt😬).