Dag allemaal,

Ik weet dat ik ondertussen in mijn 6de week zit, maar ik zal nog even wat vertellen over de voorbije twee weken. Ik weet niet hoe het met de tijd in België zit, maar hier vliegt de tijd razendsnel! Ik had twee drukke weken en kon geen rustig moment vinden voor het schrijven van mijn blog. Ondertussen zit ik over de helft van mijn stage en heb ik het hier nog altijd naar mijn zin!☺️

De afgelopen twee weken waren intensief werken. Ik gaf verschillende therapieën (fijne motoriek, grove motoriek, adviseren van loophulpmiddelen, aanmeten van rolstoelen, …
Ook had ik de voorbije week mijn tussentijdse evaluatie waar ik toch wel wat stress voor had, maar het verliep beter dan verwacht. 🙃

Ik merkte in de afgelopen weken dat ik toch wel enkele methodieken miste die ik op mijn stages in België gebruikte in het revalidatieproces van CVA-patiënten. Ik besloot even de handige harry uit te hangen en spiegeltherapie te integreren in het ziekenhuis. Ik kocht een spiegel in de Ikea, ging naar de werkwinkel achter een plank en vijzen en het werk kon beginnen. Hieronder zien jullie een spiegel die ik knutselde om te gebruiken op mijn stageplaats.

Op vrijdagavond na stage ging ik naar huis door de enorm lange ondergrondse doorgang in het ziekenhuis. Daar zag ik oude planken (parket) liggen. Plots kreeg ik het idee dat er hiermee geknutseld zou kunnen worden. Snel liep ik terug naar boven en vroeg ik aan mijn mentor of ik enkele planken kon meenemen. Ik werd wat raar aangekeken, maar het mocht! Ik besloot een klein alternatief te bedenken voor de Johnstonespalken want deze werden hier toch wel gemist. In het weekend ging ik naar een vriendin. Haar vader heeft een kleine werkruimte in zijn achtertuin. Hier maakte ik verschillende vormen van een hand na in de stukjes parket. Zowel een korte als een lange versies net zoals bij een Johnstonespalk. hieronder zien jullie een foto van het eindresultaat. De hand van de patiënt wordt op de plank gelegd en met een elastisch verband vastgemaakt rond de plank. De volledige hand ligt in een mooie open positie en de patiënt kan op deze manier verschillende oefeningen uitvoeren uit de elleboog. Op stage vonden de artsen en therapeuten het zeer handig en besloten ze dit ook zelf na te maken en voor elke patiënt zo een plankje te voorzien.

Verder wil ik jullie nog iets vertellen over het eten voor de patiënten in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis is er gratis eten voor de patiënten, maar het eten wordt niet zoals bij ons in België geleverd op mooie gesloten plateaus volgens naam en nummer. De persoon die voor het eten zorgt gaat alle kamers, gangen af met een grote ijzeren kar waar verschillende potten met eten op staan. Ook heeft ze verschillende schaaltjes en bestek mee. Ze geeft in elke kamer de patiënt het eten en gaat op deze manier alle kamers af. Er wordt geen rekening gehouden of de patiënten grote brokken kan eten en/of de patiënt zich kan verslikken. Zoals het indikken van water kennen ze hier niet. Het is heel apart, maar ik moet eerlijk zeggen dat het eten altijd lekker ruikt in de gangen. De patiënten krijgen bezoek en het bezoek brengt ook dikwijls eten mee van thuis. Dit is ook wel de gewoonte.

Verder staat er in elke gang één machine waar je zowel warm (kokend) als koud water kan halen. Er worden geen flessen water verdeelt zoals bij ons. De patiënt of familielid die op de patiënt past gaat met zijn eigen beker (deze wordt ook meegebracht van thuis) water halen in de gang. De artsen zelf drinken niet van dit water. Het is kraantjeswater en deze is niet even proper als bij ons als ik even eerlijk ben. Op een middag had ik heel veel dorst en dronk ik het water uit dit machine (soort van filter) met misselijkheid als gevolg.

Het lijkt misschien dat ik enkel de negatieve punten bovenhaal, maar hoe de artsen zich onder elkaar gedragen en de gastvrijheid van de collega’s in het ziekenhuis overwint alles!
Het is hier heel fijn om te werken.

Tot snel

Dag allemaal
Nu ook week drie van de stage voorbij is, is het weer tijd voor een berichtje. Ondertussen is het al woensdag, het was opnieuw een interessante, maar intensieve week.

Maandagochtend na de teamvergadering vloog ik er meteen in met een hele lijst van nieuwe patiënten. Het opzoeken van diagnoses, kennismaken met patiënten, opstellen van doelen en therapieën…Ondertussen is het al een gewoonte geworden, maar af en toe blijft het werk hier toch chaotisch.

Zoals ik al vertelde in mijn eerdere berichtjes werk ik vooral met CVA-patiënten en patiënten met ruggenmergletsels. Ik gaf verschillende therapieën, maar er werd vooral gewerkt op fijne motoriek en het zelfstandig aan-en uitkleden. Ook de keuken in het ergotherapielokaal heb ik deze week goed kunnen gebruiken. Zo had ik een patiënt die terug wilt kunnen koken, maar het snijden van groenten lukt niet goed door haar aangedane hand. Na een aantal sessies te werken op fijne motoriek met speelgoedmateriaal voor in de keuken werd het al snel saai.
Ik nam wat groenten, fruit, messen en twee snijplanken mee van thuis en we hebben soep gemaakt. Voor het personeel in het ziekenhuis was dit de eerste keer dat ze zoiets zagen, maar ook zij waren enthousiast. Het was een Russische soep (Borsjt). Ook wel rode bietensoep genoemd. Deze wordt voornamelijk uit rode bieten, kool en aardappelen gemaakt. Het heeft gesmaakt!

Ik gaf de ene therapie na de andere en voor ik het wist was het al 19h. Ja ja zoals ik al zei de tijd vliegt! Maandagen en dinsdagen zijn zware dagen omdat er nieuwe patiënten zijn, wat maakt dat het programma goed gevuld is. Tussen de therapieën door moet er tijd gemaakt worden voor het invullen van allerlei documenten en dit in het Russisch. Als er geen tijd is wordt dit na de therapieën gedaan, dus in de avonden. Van serieuze overuren gesproken! Hier haalde ik dan ook mijn beste Russisch naar boven! 😬

Woensdag, donderdag en vrijdag was het iets rustiger. Deze drie dagen had ik stage tot 18h30. Woensdagnamiddag ging ik terug een dagje naar de intensive care. Hier zette ik samen met de kinesist en de arts de patiënten voor een eerste keer recht op bed, we mobiliseerden de bovenste en onderste ledematen en observeerden bij sommige patiënten ook in hoeverre ze zelf konden eten. Deze patiënten zullen over enkele dagen overgeplaatst worden naar de revalidatieafdeling waar we verder mee zullen revalideren.

Donderdag en vrijdag na stage ging ik de stad in met enkele vrienden, we hebben geschaatst en wat rondgehangen op het rode plein.

Het weekend hield ik wat rustiger, omdat ik echt wel nood had aan rust. Rust van de stad, van stage, van alles. Samen met vrienden ging ik een weekendje buiten de stad. We gingen naar het vakantiehuisje van een vriendin. Deze is gelegen in een klein dorpje net buiten de ring van Moskou. Het was er zo stil en rustgevend. De straten waren leeg en er was geen kat te zien. De meeste vakantiehuisjes zijn gemaakt uit hout. Ieder huisje heeft een grote tuin.
In Rusland hebben veel mensen een vakantiehuisje buiten de stad waar ze in de weekends (vooral in de zomer) en vakanties tijd doorbrengen. Uiteraard hoort hier ook een typisch Russische sauna bij. Eerst en vooral begonnen we wat sneeuw weg te halen van de oprit. Daarna gingen we het dorp verkennen. We gingen ook op bezoek bij twee oudere dames. Verder maakten we wandelingen, ontspanden ons in de sauna en keken films in de avond.
Dit had ik echt wel nodig na drie drukke weken. Het was wennen dat de internetverbinding zo slecht was in het dorp. Er was in ons huisje maar één hoekje waar ik goede bereik had.
Om te whatsappen stond ik dan op de hoek van de zetel met mijn gsm hoog in de lucht.🙃

Dit is een klein winkeltje in het dorp. Het is ook de enige winkel.

wanneer ik in de kelder ging kijken, kon ik mijn ogen niet geloven! Dit is een voorraad voor de winters. In Rusland eten veel mensen zelfgemaakte jam, compote, tomaten en augurken. Het proces hoe deze gemaakt worden werd me helemaal uitgelegd. Het is iets meer werk dan naar de Delhaize gaan 🙂 en veel lekkerder dan die bij ons!

een oudere dame van de straat die middageten maakte voor ons. We aten een soort van brood met speciale kaas ertussen. Heerlijk!

Zelf water gaan halen want er was geen kraanwater.

Rechts op de foto zie je een haardkachel waar men meestal ook op kookt.

De buurvrouw bakte speciaal pannenkoeken voor ons en nodigde ons uit om samen thee te drinken.

ontbijtje

We hadden vanalles mee zowel eten als kopjes, slaapzakken en een beamer voor het zien van films. We zaten in een huisje met iets meer voorzieningen, omdat dit huisje ook echt als vakantiewoning gebruikt wordt.

Ik had een beeld van de dorpjes in Rusland, maar deze was toch iets anders dan wat ik zag. Op een bepaald moment had ik echt het gevoel dat ik terug in de tijd ben gegaan. Alles was zo oud en anders. De meeste dorpen in Rusland zien er ook zo uit. Dit is dan een dorpje niet zo heel ver weg van de gigantische hoofdstad Moskou. Er leven mensen die nooit in hun leven in de stad geweest zijn, dus voor hun is er ook geen ander leven, enkel op tv. Als je een oude tv hebt is het al luxe. Alle buren kunnen komen meekijken. In vergelijking met de stad was het gewoon een andere wereld. Om dan even stil te staan dat de meerderheid van de patiënten die ik op stage krijg, mensen zijn die van verschillende verre regio’s komen. Voor hun is een ziekenhuis waar ik stage loop echt een luxe terwijl het in mijn ogen ook geen topzorg is.

Het was gewoonweg fantastisch om dit dorpsleven te mogen meemaken!

Er even helemaal tussenuit en de frisse berglucht opsnuiven

Vrijdagavond nam ik samen met 3 vriendinnen het vliegtuig naar Sotsji voor een weekendje snowboarding. Dit is een stad in het zuiden krasnodarskiy kraj. Het was iets meer dan twee uurtjes vliegen. Omdat het een last minute beslissing was hadden we geluk met de prijzen. We hadden een heen-en weer ticket voor slechts 67 euro kunnen boeken. Omstreeks 22.00h landde we in het vliegveld van Sotsji. Hiervan namen we de taxi tot Rosa Khutor. Dit is één van de bekendste skigebieden in Rusland. In 2014 vonden hier de Olympische winterspelen plaats. Na een uurtje rijden door de prachtige natuur kwamen we eindelijk in onze chalet, aten we snel iets en gingen we slapen.

Zaterdagochtend huurden we skikleren en gingen we skiën en snowboarden. Er waren amper regels, weinig mensen en immens mooie natuur!
Zondag stonden we alweer vroeg op en gingen we achter een skipak om nog een voormiddag te kunnen genieten. We besloten enkele uurtjes rond te rijden met sneeuwscooters. Het minder leuke hier vind ik dat je op het einde van de dag je skikleren moet inleveren en de dag erop weer nieuwe moet zoeken in jouw maat. Ik zou het logischer vinden als je het voor meerdere dagen zou kunnen huren.

Rond 12.00 kwam de taxi ons halen en vertrokken we terug richting de luchthaven in Sotsji. Met veel stress haalden we juist onze vlucht naar Moskou (14.00h) en tegen 18.00 landde we terug in Moskou. We zijn heel teruggeraakt op enkele blessures na.🙃

Het was kort, maar we hebben er echt van genoten!

Tot snel;)

Net als week 1 vloog ook week 2 razendsnel voorbij. Het was een enorm drukke week met amper tijd voor pauzes, maar wel een echte uitdaging. Net als vorige week gaf ik zelfstandig therapieën en kreeg ik steeds meer en meer patiënten op mijn lijst. Deze week vroegen enkele patiënten meer dan één sessie ergotherapie per dag aan bij de dokter waardoor ik meer uren kreeg.

Zoals altijd begonnen mijn dagen met een tasje thee en een multidisciplinaire teamvergadering. Mijn mentor had het deze week vrij druk, omdat er bezoek en controle kwam van hogeruit. Ik kreeg dus nog meer zelfstandigheid. Ik kreeg een lijst met namen en kamernummers. Ik zocht de dossiers van de patiënten op en ging kennis maken op de kamer. Hierna gaf ik ieder patiënt een bepaald tijdstip om bij mij te komen voor therapie. Omdat mijn uurrooster volledig vol stond heb ik deze week ook langere dagen stage gelopen.

Maandag heb ik een ganse dag zelfstandig gewerkt en verschillende soorten therapieën gegeven in het ergotherapielokaal. Op vrije momenten ging ik helpen bij de kinesitherapie en zag ik dikwijls nieuwe dingen.

Op woensdag en donderdag gingen we naar de afdeling intensive care om met enkele patiënten te werken. Er was een soort fiets die je aan het bed van de patiënt schuift (MOTOmed movement therapy). Deze kon zowel passief als actief ingezet worden. De benen en de armen werden op deze manier getraind. Ook hebben we enkele patiënten rechtgezet op bed en ademhalingsoefeningen gedaan. Verder gaven we advies aan het personeel van intensive care welke positief aangeraden zijn om bijkomende letsels te voorkomen. Hier kon ik zeker mijn kennis gebruiken! Deze afdeling was volledig nieuw en uitgerust met luxe apparaten. Helaas heb ik geen foto kunnen nemen, omdat alles steriel moest blijven en we speciale pakken droegen.

vrijdag voormiddag had ik een vrij moment omdat er een patiënt wegviel. Ik mocht nog eens de virtuele realiteit uittesten. Het was gewoonweg fantastisch! Mijn stagementor en ik zijn bezig met het uitwerken van een nieuwe programma in virtuele realiteit. Ik zet de virtuele bril op en voer de opdrachten van het spel uit. Ondertussen doet mijn mentor verschillende aanpassingen en stelt ze mij vragen. Op deze manier passen we het programma aan en maken we verschillende graderingen in het spel zodat we dit kunnen inzetten voor therapieën.

Vrijdag namiddag heb ik een sessie bijgewoond bij de psycholoog. De werking leek me helemaal anders dan bij ons. De mensen zijn niet gemakkelijk te overhalen en vertellen ook niet alles eerlijk. Dit viel echt op. Ook is er een enorm verschil over prognose van het ziektebeeld in Rusland. Het is hier niet de norm om tegen een patiënt (bv dwarslaesie) te zeggen dat hij nooit meer zal kunnen stappen. Er zijn meer en meer artsen die dit proberen uit te leggen, maar dan gaat de patiënt gewoonweg naar een andere kliniek en je zal altijd wel ziekenhuizen vinden waar ze herstel beloven en veel geld vragen. De patiënten leven jaren in afwachting van iets en geven enorm veel geld uit. Ze nemen hiervoor verschillende leningen en schulden, omdat ze blijven geloven dat ze gaan verbeteren. Zo hadden we vrijdag een patiënt die in de laatste twee jaar maar 2 maanden thuis is geweest, omdat ze van het ene ziekenhuis naar het andere gaat, in de hoop dat ze beter wordt. Het leek wel alsof ze in een soort illusie leefde…
Investeren in huisaanpassingen of hulpmiddelen wil ze niet, omdat ze niet kan aannemen dat ze nooit meer zal kunnen stappen. Gelijkaardige situaties komen veel voor.

In het algemeen heb ik al veel bijgeleerd en ook verschillende methodes en therapieën hier kunnen aanbrengen wat me zeker een gevoel van voldoening geeft☺️.

Dit is een Johnstone spalk die ik zelf heb gemaakt, omdat de echte Johnstone spalken er niet zijn. Het is de bedoeling dat de hand van de patiënt plat op het stukje hout word gelegd en stevig wordt vastgebonden. Deze heb ik gemaakt in verschillende afmetingen in mijn vrije tijd. Zowel voor de hand als lange arm.

Verder waren mijn stagedagen goed gevuld met grove-en fijne motoriek.

Dit toestel neemt onze ‘mobilisaties van de arm’ volledig over en biedt nog veel meer.

Hier werd de patiënt geblinddoekt. Ze moest alle voorwerpen uit het zand vinden en in een doosje leggen.

Op dit toestel worden de hand en de vingers zowel passief als actief bewogen. Het is een soort spel op je scherm. Er kunnen verschillende gradaties ingesteld worden, maar ook meer trainen van bepaalde vingers is mogelijk.

Tot slot vind ik het hier nog steeds geweldig, ben ik positief ingesteld en bevroren van de kou!

groetjes en tot snel!

Voor alles een eerste keer. Eerste keer families zien huilen omdat ze dringende hulp moeten uitstellen door financiële problemen, overlijdens waar je bijstaat, verkeerde amputaties, patiënten met ruggenmergletsels zonder rolstoelen, mensen die niet aanvaard worden in het ziekenhuis; willen helpen, maar niet kunnen helpen, in slaap vallen in de bus en verkeerd rijden… , thermisch ondergoed (dank u wel mam, ik zal u in het vervolg niet meer uitlachen als je nog zo’n geniaal idee hebt 🥶), thuiskomen in een appartement zonder licht, omdat de rekening niet betaald was (Henk, ook een dank u wel aan jou voor het idee met de zaklamp).

Vanaf dag twee kon het echte werk beginnen. Ik maakte een lijst met patiënten, zocht hun medische dossiers op en begon met het geven van therapieën. De meeste patiënten die ik zie zijn CVA-patiënten en patiënten met ruggenmergletsels. Ik merk dat de kinesisten veel taken op zich nemen en aan doelstellingen werken die eerder toebehoren aan ergotherapeuten. Ook het geven van advies wordt dikwijls gedaan door artsen waar mogelijk. Ik kom tot de conclusie dat alle disciplines verschillende taken overnemen van de ergotherapeut. Ergotherapie is vrij nieuw in Rusland en staat nog in zijn beginfase.

In het ziekenhuis is er een nieuw lokaal, speciaal gemaakt voor ergotherapie. Methodes zoals het gebruiken van Johnstonespalken, affolter-concept en mental practive kennen ze hier niet. Spiegeltherapie kennen ze wel, maar er zijn geen spiegels voorzien in het ziekenhuis. Men werkt meer aan de medische kant. Om een kinesist te worden moet je ook altijd eerst geneeskunde studeren in dit land. Ze zijn wel erg geïnteresseerd in deze methodieken.

Ik gaf verschillende therapieën zoals balanstraining, rolstoeltraining, éénhandigheidstraining, werken op grove-en fijne motoriek, cognitieve oefeningen,… Ook mocht ik virtuele realiteit, verschillende robotica en het stappen met een exoskelet uitproberen. Dit was fantastisch!

Verder werd ik gevraagd om ergotherapeutische adviezen te geven over hulpmiddelen en woningaanpassingen. Dit deel vond ik toch wel emotioneel. De eerste patiënt aan wie ik advies gaf was een jongedame van 19 jaar met een ruggenmergletsel. Het eerste wat ze mij vroeg was om maatnames te doen voor een gepaste rolstoel. Ze had tranen van geluk omdat ze wist welke rolstoel ze moest aanvragen. Dit was even verschieten. De overheid schenkt een rolstoel aan volledig rolstoelafhankelijken als de burger dit juist aanvraagt. Het krijgen van een rolstoel kan tot anderhalf jaar in beslag nemen. Op maat gemaakte rolstoelen zie je zo goed als nooit. De prijzen bedragen 300.000 roebel (ongeveer 3500 euro) en hoger. Enkel de rijken kunnen dit betalen. Wanneer ze haar moeilijkheden thuis aanhaalde gaf ik advies, maar in dit land wordt bijna niets gefinancierd. Zo goed als alles is op eigen kosten van de patiënt. Ik vroeg aan haar mama voor foto’s van de badkamer of een kleine schets om een beter beeld te krijgen van de thuisomgeving. N. Woont op de derde verdieping van een klein appartement (en de appartementen in Moskou zijn enorm klein!). Er is geen lift. Haar moeder kan haar geen drie verdiepingen naar beneden dragen. Resultaat? Ze zit maanden binnen! Ze kan zich niet wassen, omdat ze niet met de rolstoel in de badkamer geraakt. Zelfs als ze er zou geraken kan de rolstoel niet draaien in de badkamer (te klein). Ze zou zich deels kunnen wassen in de keuken, maar ze krijgt de kraan niet zelfstandig open omdat haar vingers niet werken. Het plaatsen van een mengkraan die ze wel zelfstandig zou kunnen openen is voorlopig geen optie, omdat er geen financiële middelen zijn. Ik had het gevoel dat al wat ik voorstelde en aanbood zinloos was… Nochtans was er sprake van simpele hulpmiddelen, maar de meesten z  ijn zelfs niet te vinden in dit land. Gedurende de komende dagen gingen we samen op zoek naar goedkope hulpmiddelen die eventueel zelf geknutseld kunnen worden uit goedkoop materiaal.

In de avonden na mijn stage heb ik veel moeten voorbereiden zoals het nadenken over low-budget hulpmiddelen, aanpassingen, voorbereiden van therapieën en lezen van patiëntendossiers. De medische termen en moeilijk geformuleerde zinnen in een andere taal dan het Nederlands maakte de opdracht toch wel moeilijk.

Zelf koken zat er niet in deze week, maar de diepvriespizza’s en fastfood scoorden zeker niet slecht!😋 Donderdagavond werd ik uitgenodigd om te eten bij een Nederlandse vriendin. We kennen elkaar van de basisschool. Na groep 8 verhuisde ze met haar ouders naar Moskou. Ook van hen kreeg ik veel informatie over Moskou. Ik ben wel vaker in Moskou geweest, maar enkel voor vakanties en nooit echt stilgestaan bij de manier van leven hier.

Na een drukke week werd het tijd om tot rust te komen. Vrijdagavond ging ik met een vriendin naar het rode plein in het hartje van Moskou. Hier vind je het Kremlin, Basiliuskathedraal en musea. Deze zijn in de 13^de eeuw gebouwd. Binnen de muren van het Kremlin vindt men een reeks meesterwerken qua architectuur, maar ook beeldende kunst en religieuze monumenten. Ook de residentie van President Poetin bevindt zich hier. Op alle officiële feestdagen zijn er verschillende parades op het rode plein.

Deze periode van het jaar zijn hier verschillende activiteiten en kerstmarkten. Hier hebben we dan ook van kunnen genieten. Door al de lekkernijen die daar werden aangeboden, konden we het niet weerstaan en hebben we onszelf goed getrakteerd. Moskou is een 24 uursstad, wat maakt dat alles tot laat in de nacht open is. Tegen 3u30 was ik thuis en om 4u00 kroop ik in mijn bed.

Zaterdag begon met uitslapen. Ik stond op met een enorme honger en ik besefte dat ik ondertussen een week verder ben en het tijd is eten te halen. Ik heb online eten besteld met de hoop dat ik de komende week zelf ga koken. Het online thuis laten leveren is superhandig en gratis! In de namiddag ging ik met mijn vriendin en haar vrienden wat rondhangen in de stad. Hierna zijn we naar het winkelcentrum Afimall city gegaan. Hier zijn we naar de cinema geweest, hebben we gegeten en wat bijgepraat.

Zondagnamiddag zijn we naar de wijk Arbatskaja geweest. Dit is een autovrije wijk met muzikanten en andere artiesten. Er wordt vanalles verkocht zoals schilderijen en beeldhouwwerkjes. Er zijn verschillende restaurantjes waar je iets kan eten en drinken. Dit hebben we natuurlijk ook gedaan.

Tot slot merk ik dat het Russisch spreken tegen het einde van de week al beter gaat dan in het begin 🙂.

Tot snel 🙂

Dag allemaal,

Ik loop negen weken stage in het National Medical and Surgical Center named after N.I. Pirogov (Национальный медико-хирургический Центр имени Н.И. Пирогова). Dit is een federaal ziekenhuis, gekozen als een van de beste ziekenhuizen in het land. De geschiedenis van deze muren begint meer dan 100 jaar terug! Het ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen, allemaal gelegen op één terrein. In het gebouw revalidatie verblijven de patiënten 1 à 2 weken, zoals voorzien door de overheid. Langer blijven is op eigen kosten.

Maandagochtend kwam ik aan in Moskou. Dinsdagochtend (25.01) om 6.30h ging mijn wekker. Eerst de metro, dan de taxi en om 9.00h was ik op mijn stageplek.

“Ik heb mijn leven gewijd aan de waarheid en het dienen van het vaderland” N.I.Pirogov

Om te beginnen moest ik een badge hebben om het ziekenhuis binnen te mogen, wat niet zo vlot verliep. Eens voorbij de bewaking begon het labyrint en na een lange zoektocht vond ik mijn weg. De volgende stap was het zoeken naar een kleedkamer. Het is éénvan de beste ziekenhuizen in het land, maar kleedkamers zijn er niet. Het personeel zoekt een bureau of kamer waar ze kunnen omkleden. Dit is de norm in Rusland. Ook is er geen uniform. Je moet zelf een verpleegpak of doktersjas kopen, dus iedereen ziet er anders uit. De ochtend begon in de vergaderzaal met een multidisciplinair overleg waar de directeur mij voorstelde aan het personeel van de dienst revalidatie. Het was overduidelijk dat hier een hiërarchie heerst. Ik kreeg een revalidatiearts en een kinesist-ergotherapeut toegewezen die mij zouden begeleiden gedurende mijn stage. Er hing een aangename sfeer en het personeel was vriendelijk. Iedereen was geïnteresseerd in het leven en de zorgverlening in België. Er waren veel vragen. Verder kreeg ik ook veel informatie over de werking van de gezondheidszorg in Rusland, wat ik heel interessant vond. Ik werd gevraagd om de volgende dag een presentatie te geven over de gezondheidszorg en ergotherapie in België.

Daarna kreeg ik een rondleiding door het gebouw en veel uitleg. Wat mij deed verschieten was dat patiënten zelf hun lakens, dekens, kussens en eetgerei meebrachten van thuis. Dit is de norm in Rusland. Een ander verschil met België is dat er bij elke patiënt een familielid mee logeert in de kamer die voor de patiënt zorgt. Voor het familielid is een klein inklapbaar bedje voorzien in de kamer. Bijna alles wat de zorgkundigen bij ons doen (wassen, helpen, verversen van lakens), maar ook de patiënt begeleiden naar de juiste verdieping en lokaal voor therapie wordt gedaan door een familielid. Er is hier geen personeel voor voorzien. Wat als je geen familielid hebt?! Hopen dat je goed je plan kan trekken en het ziekenhuispersoneel of de buur in jouw kamer tijd heeft om jouw te helpen. Familiale relaties zijn in Rusland enorm belangrijk.

Tijdens deze rondleiding kreeg ik zoveel nieuwe informatie (medische termen, namen, pathologieën,…).
Ik had het gevoel dat ik niets onthield. Ook kreeg ik dingen te zien zoals patiënten die niet goed lagen in bed enzovoort. In de voormiddag dacht ik “Waar ben ik beland?!”

Al snel was het tijd voor middageten (rond 14:30). Hier had ik wat tijd om al het geziene te verwerken. Er is geen vast uur voor het middageten. Het personeel probeert samen te eten, maar dit lukt niet altijd. Soms is er gewoon te weinig tijd en eten ze niet. Per verdieping eten de artsen op het bureau. Er is een klein tafeltje waar iedereen wat eten meebrengt en samen eet. Soms al staande. Niet handig, maar wel gezellig.

Wat mij opviel is dat de mensen in dit ziekenhuis meer relaxed zijn dan bij ons en van niets een probleem maken. Ze roeien met de riemen die ze hebben. Wanneer men tussendoor wat tijd heeft kan men altijd zelf thee/koffie gaan halen of iets eten. Soms nemen ze meerdere pauzes. Ook dit is oké. Bekers, borden en bestek is niet voorzien. Dit moet je zelf meebrengen van thuis. Er is wel een cafetaria waar je kan eten. Deze bevind zich aan de andere kant van het territorium. Je moet eerst het gebouw verlaten, wat maakt dat je je ook moet omkleden. Tegen dat je inde cafetaria aankomt ben je 20 minuten verder. Ook vertelt iedereen dat het eten er afschuwelijk is dus brengt iedereen zelf wat mee. Na de middag had ik nog tijd om kennis te maken met twee CVA-patiënten en de patiëntendossiers door te lezen.
Tegen 18h stond ik buiten, zo moe als een hond. Na een uurtje was ik in mijn appartement, doodmoe en mocht ik beginnen aan een presentatie waarvoor de volgende dag één uur voor voorzien zou worden om te presenteren. Een presentatie voor 50 mensen en dit allemaal in het Russisch?! Hier kwam mijn uitstel gedrag naar boven. Ik stelde dit zoveel mogelijk uit, omdat ik doodop was van mijn dag. Dit maakte dat ik pas tegen middernacht aan mijn PowerPoint begon (met achteraf heeeeel veel spijt😬).