Voor alles een eerste keer. Eerste keer families zien huilen omdat ze dringende hulp moeten uitstellen door financiële problemen, overlijdens waar je bijstaat, verkeerde amputaties, patiënten met ruggenmergletsels zonder rolstoelen, mensen die niet aanvaard worden in het ziekenhuis; willen helpen, maar niet kunnen helpen, in slaap vallen in de bus en verkeerd rijden… , thermisch ondergoed (dank u wel mam, ik zal u in het vervolg niet meer uitlachen als je nog zo’n geniaal idee hebt 🥶), thuiskomen in een appartement zonder licht, omdat de rekening niet betaald was (Henk, ook een dank u wel aan jou voor het idee met de zaklamp).

Vanaf dag twee kon het echte werk beginnen. Ik maakte een lijst met patiënten, zocht hun medische dossiers op en begon met het geven van therapieën. De meeste patiënten die ik zie zijn CVA-patiënten en patiënten met ruggenmergletsels. Ik merk dat de kinesisten veel taken op zich nemen en aan doelstellingen werken die eerder toebehoren aan ergotherapeuten. Ook het geven van advies wordt dikwijls gedaan door artsen waar mogelijk. Ik kom tot de conclusie dat alle disciplines verschillende taken overnemen van de ergotherapeut. Ergotherapie is vrij nieuw in Rusland en staat nog in zijn beginfase.

In het ziekenhuis is er een nieuw lokaal, speciaal gemaakt voor ergotherapie. Methodes zoals het gebruiken van Johnstonespalken, affolter-concept en mental practive kennen ze hier niet. Spiegeltherapie kennen ze wel, maar er zijn geen spiegels voorzien in het ziekenhuis. Men werkt meer aan de medische kant. Om een kinesist te worden moet je ook altijd eerst geneeskunde studeren in dit land. Ze zijn wel erg geïnteresseerd in deze methodieken.

Ik gaf verschillende therapieën zoals balanstraining, rolstoeltraining, éénhandigheidstraining, werken op grove-en fijne motoriek, cognitieve oefeningen,… Ook mocht ik virtuele realiteit, verschillende robotica en het stappen met een exoskelet uitproberen. Dit was fantastisch!

Verder werd ik gevraagd om ergotherapeutische adviezen te geven over hulpmiddelen en woningaanpassingen. Dit deel vond ik toch wel emotioneel. De eerste patiënt aan wie ik advies gaf was een jongedame van 19 jaar met een ruggenmergletsel. Het eerste wat ze mij vroeg was om maatnames te doen voor een gepaste rolstoel. Ze had tranen van geluk omdat ze wist welke rolstoel ze moest aanvragen. Dit was even verschieten. De overheid schenkt een rolstoel aan volledig rolstoelafhankelijken als de burger dit juist aanvraagt. Het krijgen van een rolstoel kan tot anderhalf jaar in beslag nemen. Op maat gemaakte rolstoelen zie je zo goed als nooit. De prijzen bedragen 300.000 roebel (ongeveer 3500 euro) en hoger. Enkel de rijken kunnen dit betalen. Wanneer ze haar moeilijkheden thuis aanhaalde gaf ik advies, maar in dit land wordt bijna niets gefinancierd. Zo goed als alles is op eigen kosten van de patiënt. Ik vroeg aan haar mama voor foto’s van de badkamer of een kleine schets om een beter beeld te krijgen van de thuisomgeving. N. Woont op de derde verdieping van een klein appartement (en de appartementen in Moskou zijn enorm klein!). Er is geen lift. Haar moeder kan haar geen drie verdiepingen naar beneden dragen. Resultaat? Ze zit maanden binnen! Ze kan zich niet wassen, omdat ze niet met de rolstoel in de badkamer geraakt. Zelfs als ze er zou geraken kan de rolstoel niet draaien in de badkamer (te klein). Ze zou zich deels kunnen wassen in de keuken, maar ze krijgt de kraan niet zelfstandig open omdat haar vingers niet werken. Het plaatsen van een mengkraan die ze wel zelfstandig zou kunnen openen is voorlopig geen optie, omdat er geen financiële middelen zijn. Ik had het gevoel dat al wat ik voorstelde en aanbood zinloos was… Nochtans was er sprake van simpele hulpmiddelen, maar de meesten z  ijn zelfs niet te vinden in dit land. Gedurende de komende dagen gingen we samen op zoek naar goedkope hulpmiddelen die eventueel zelf geknutseld kunnen worden uit goedkoop materiaal.

In de avonden na mijn stage heb ik veel moeten voorbereiden zoals het nadenken over low-budget hulpmiddelen, aanpassingen, voorbereiden van therapieën en lezen van patiëntendossiers. De medische termen en moeilijk geformuleerde zinnen in een andere taal dan het Nederlands maakte de opdracht toch wel moeilijk.

Zelf koken zat er niet in deze week, maar de diepvriespizza’s en fastfood scoorden zeker niet slecht!😋 Donderdagavond werd ik uitgenodigd om te eten bij een Nederlandse vriendin. We kennen elkaar van de basisschool. Na groep 8 verhuisde ze met haar ouders naar Moskou. Ook van hen kreeg ik veel informatie over Moskou. Ik ben wel vaker in Moskou geweest, maar enkel voor vakanties en nooit echt stilgestaan bij de manier van leven hier.

Na een drukke week werd het tijd om tot rust te komen. Vrijdagavond ging ik met een vriendin naar het rode plein in het hartje van Moskou. Hier vind je het Kremlin, Basiliuskathedraal en musea. Deze zijn in de 13^de eeuw gebouwd. Binnen de muren van het Kremlin vindt men een reeks meesterwerken qua architectuur, maar ook beeldende kunst en religieuze monumenten. Ook de residentie van President Poetin bevindt zich hier. Op alle officiële feestdagen zijn er verschillende parades op het rode plein.

Deze periode van het jaar zijn hier verschillende activiteiten en kerstmarkten. Hier hebben we dan ook van kunnen genieten. Door al de lekkernijen die daar werden aangeboden, konden we het niet weerstaan en hebben we onszelf goed getrakteerd. Moskou is een 24 uursstad, wat maakt dat alles tot laat in de nacht open is. Tegen 3u30 was ik thuis en om 4u00 kroop ik in mijn bed.

Zaterdag begon met uitslapen. Ik stond op met een enorme honger en ik besefte dat ik ondertussen een week verder ben en het tijd is eten te halen. Ik heb online eten besteld met de hoop dat ik de komende week zelf ga koken. Het online thuis laten leveren is superhandig en gratis! In de namiddag ging ik met mijn vriendin en haar vrienden wat rondhangen in de stad. Hierna zijn we naar het winkelcentrum Afimall city gegaan. Hier zijn we naar de cinema geweest, hebben we gegeten en wat bijgepraat.

Zondagnamiddag zijn we naar de wijk Arbatskaja geweest. Dit is een autovrije wijk met muzikanten en andere artiesten. Er wordt vanalles verkocht zoals schilderijen en beeldhouwwerkjes. Er zijn verschillende restaurantjes waar je iets kan eten en drinken. Dit hebben we natuurlijk ook gedaan.

Tot slot merk ik dat het Russisch spreken tegen het einde van de week al beter gaat dan in het begin 🙂.

Tot snel 🙂