Witay lieve lezers,

Maandag begonnen we aan onze eerste stagedag, we wachtte Agnieszka en Justyna op in ’the dining room’. Na de eerste kennismaking kregen we uitleg over onze volgcliëntjes en praktische zaken, we werden rondgeleid in het opvangtehuis.
Dan was het tijd om ook met de kinderen kennis te maken, ze kwamen meteen naar ons toe en wouden meteen spelen. We zagen heel veel schattige gezichtjes en al snel werd duidelijk hoe hun beperkingen een invloed hebben op hun ontwikkeling.  We speelden een hele dag samen met hen om een vertrouwensband te creëren. ’s Avonds maakten we een wandeling in de grote stad Jaszkotle, deze is letterlijk 3 straten groot.
Aan de instelling zelf is een parkje en een grote speeltuin waar de kinderen kunnen spelen, ook wij werden even kinds en testten enkele speeltuigen uit. We vonden ook outdoor fitnesstoestellen om aan onze conditie te werken. 🙂 Samen met onze nieuwe vriend ‘Fatty de dikke kat’ gingen we op pad en ontdekten we dat er een pizzeria om de hoek was. (jeeeej!)
Na een dubbele aflevering van Blind getrouwd kropen we in ons bedje om de volgende dag paraat te staan voor de kindjes.

De volgende dag wachtte Agnieszka ons op in de kinézaal waar we ondergedompeld werden in de wereld van Shantala massage en Sherbourne. Al snel leerden we dat Poolse liedjes niet zo makkelijk zijn, dus brabbelden we maar wat mee.
We hebben al veel tijd doorgebracht met onze volgcliëntjes waarbij we ze goed observeerden. Ook gaven we ze voor de eerste keer eten, wat moeilijker bleek dan gedacht. Ze zijn heel hevig en snel afgeleid.
Deze avond kropen we iets vroeger in ons bed na een lachrijke avond, bedankt X-factor!

Woensdag begonnen we met het begeleiden van het ontbijt en ADL’s. Nadien mochten we zelf ontbijten en ons klaarstomen voor onze eerste sessies alleen. We startten met de Shantala massage, nadien deden we ook een sessie Sherborne en probeerden we al enkele Poolse liedjes zelf uit. Lachen verzekerd, zowel voor de kindjes als voor ons. Oefenen is nog aangeraden. Het plan was om meerdere kindjes therapie te geven maar wegens ziekte, lukte dit niet. Als middagmaal kregen de kinderen (en wij) pannenkoeken, wat iets makkelijker binnen ging dan rodebietensoep, die een paar keer op de grond landde.

Bij onze volgcliëntjes ’the twins’ namen we een assessment af: Bayley Scales of Infant Development. We bereidden de test voor gebaseerd op de leeftijd van de kinderen, al snel bleek dat dit veel te hoog gegrepen was. Er was weinig concentratie en uitleg geven aan de kinderen was heel moeilijk, ook al vroegen we hulp aan een zorgkundige die Pools en Engels sprak. Morgen ondernemen we een nieuwe poging.

Nu is het tijd om te gaan eten,
Smaczne!