Onze eerste week stage zit erop. Onze eerste dag verliep een beetje stroef. We waren overdonderd aangezien we geplaatst werden bij fysiotherapeuten. Dit leunt heel erg aan bij kinesitherapie. Ze voerden handelingen uit waar we niets van afwisten. Ook de communicatie verliep niet zo vlot omwille van de Spaanse taal, iedereen sprak snel en met een onduidelijk accent.
De volgende dag stapten we naar de coördinator om te vragen of er andere mogelijkheden waren. Hij vroeg wat meer uitleg over ergotherapie (niet gemakkelijk om in het Spaans uit te leggen!) en samen besloten we om naar de afdeling psychomotoriek te gaan. Hier verliep alles veel vlotter. De therapieën leunen meer aan tegen ergotherapie. Onze mentor is heel vriendelijk, maar praat heel snel en met een sterk accent, waardoor het soms wat moeizamer verloopt. Maar we trekken goed onze plan. Al vanaf dag 2 kregen we elk zelfstandig kindjes om therapie aan te geven. In het begin wat onwennig, maar nu we de kindjes beter en beter leren kennen gaat het heel vlot. We krijgen veel verantwoordelijkheid. Onze mentor vertrouwt ons ook en ziet ons als experten in ons vak. Zij is fysiotherapeute en deed slechts een opleiding van 1 maand betreffende sensorische stimulatie, deeltjes ergotherapie, fijne motoriek… etc. Ze wilt graag dat wij bijleren van haar en ook omgekeerd.
We geven therapie aan zowel kindjes die van buitenaf komen als aan de kindjes die gehospitaliseerd zijn. Elk kindje krijgt een half uur therapie voor een klein prijsje. De problematieken van de kindjes zijn erg divers. Veel kindjes met CP, Spina Bifida, ataxie, mentale retardatie, algemene ontwikkelingsachterstand, hyperactiviteit, autisme, down syndroom,…
Onze therapieën zijn erg uiteenlopend. We geven zowel fijnmotorische therapie als grofmotorische therapie. Ook zijn er enkele kindjes die de mogelijkheid niet hebben om naar school te gaan waardoor we soms ook schrijftherapie, voorbereidend rekenen, knippen, enz. aanleren.
We stapten ook eens buiten onze therapiezaal om een algemene blik te krijgen op de leefomstandigheden van de kinderen. Vanuit onze ergo-visie shockeerde ons het maaltijdgebeuren. De kinderen krijgen eten op metalen servies. Het eten wordt niet gesneden door gebrek aan helpende handen en de kinderen krijgen enkel een lepel. Hierdoor leren ze niet hun twee handen gebruiken, of eten ze gewoonweg zonder bestek en met de handen. Alles moest ook heel snel gaan. We praatten na het maaltijdgebeuren met een verpleegster en stelden wat vragen. Ze eten enkel met een lepel aangezien het vlees gemakkelijk te doorbreken is met een lepel. De verpleegsters staan recht (slecht voor hun rug !!ergonomie!!) omdat ze zo snel mogelijk eten willen geven en aan meerdere personen tegelijk. Onze hulp was meer dan nodig en we zullen de komende dagen helpen. We willen graag onze visie wat meegeven en toch vorken en messen aanraden, of eventueel kleinere lepeltjes. We moeten natuurlijk zien hoe dit loopt en op een respectvolle manier overbrengen.
Hasta luego!
Maya y Soektin
