Onze derde week stage zit erop. Bij deze willen we jullie nog eens updaten over ons werk.
Update van vorige post: de snoezelruimte wordt jammer genoeg niks. Ze hebben de materialen wel maar gebruiken ze niet echt op de correcte manier. Ook werd er eigenlijk wat hetzelfde gedaan als op onze afdeling (psychomotoriek), het verschil is enkel dat hier een psychologe werkt. Na overleg met onze coördinator bleek ook dat wij deze ruimte niet mogen gebruiken aangezien de materialen veel te duur zijn. Heel jammer, maar ook wel begrijpelijk, een snoezelruimte in Peru is niet vanzelfsprekend. Er zijn er blijkbaar maar 2 in heel Peru.
Onze groepsactiviteit ging heel goed! De kindjes hebben er erg van genoten en de fijne motoriek werd geoefend. Ook de zwakkere kinderen konden mee rond de tafel zitten en via guiding hielpen we ze met een eigen maskertje te maken. Iedereen was super trots en de maskertjes hangen boven hun bed. Morgen plannen we een groepsactiviteit met grove motoriek.
Verder zijn er ook wat opmerkelijke puntjes over stage ‘cultuurshock’:
-Onze stagementor is vaak met heel andere dingen bezig en kijkt heel zelden toe. Eigenlijk al vanaf dag 2 moesten wij therapieën helemaal alleen geven. Zij heeft dan vaak geen patiënten en houdt zich met andere dingen bezig. Echte feedback is er niet. Ook onze tussentijdse evaluatie was niet zo heel leerrijk, ze vindt alles wat wij doen prima (we doen natuurlijk wel ons best ;))! Het is belangrijk dat we beiden een kritische houding aannemen ten opzichte van onszelf en elkaar. Zo gebeurt het dat we ook aan elkaar feedback geven over een therapie. We leren bij van de ervaring en van elkaar.
-Heel veel kinderen zeggen de therapie af. Anders zoals in België hoeven de kinderen niet af te bellen, en hoeven ze ook niet te betalen wanneer ze niet komen. Heel veel kinderen komen dus niet opdagen. Dit vormt wel een probleem. Een therapie duurt maar 30 minuten, en we willen toch steeds ongeveer 7 minuten wachten om zeker te zijn dat het kindje niet gewoon te laat is. Na 7 minuten een intern kindje halen en binnen het halfuur terug brengen is heel krap. Als we even geen kinderen op therapie hebben spenderen we tijd met de kinderen in de kliniek, bereiden we therapieën voor of maken we nieuw therapiemateriaal. We vullen onze tijd nuttig op.
-Het begint ons heel hard op te vallen dat onze mentor geen ergo-visie heeft. Vooral bij autisme gaan wij helemaal anders te werk als haar. Wij proberen prikkels te minimaliseren en gradueel op te bouwen. Zij probeert de vaak afwezige, en verloren blikken van de kindjes met autisme op te vangen door heel luid te roepen en enorm veel prikkels door elkaar toe te voegen. We stellen hierover veel vragen aan haar en vertellen tijdens onze therapie ook waarom we precies zo te werk gaan. We proberen een wisselwerking van informatie te verkrijgen.
-Het eet gebeuren blijft heel moeilijk voor ons. Twee dagen in de week helpen we ‘ s middags mee om eten te geven. Zij doen alles, wat wij geleerd hebben om niet te doen in de les… Ze staan recht (geen oogcontact met de kinderen), laten geen tijd genoeg om te slikken, gebruiken veel te grote lepels, houden het hoofd heel dwingend stil en alles moet zo snel mogelijk gaan. Sommige verpleegsters zijn beter dan andere. Vandaag had ik (Soetkin) het hier heel moeilijk mee, ik vind het een redelijk onmenselijke manier. Na mezelf eventjes af te zonderen praatten we beiden met onze mentor. Volgende keer komt zij een kijkje nemen.
Dat was het voor vandaag! Elke dag is weer een nieuwe ervaring. Therapieën geven ligt ons beiden wel heel goed, en we doen het super graag. De kindjes hebben ook echt al onze hartjes gestolen en we hebben er een nauwe band mee!
Hasta pronto,
Maya y Soetkin
de moed erin houden he meisjes!
en vooral ook een beetje genieten ,
de kindjes zullen wel superblij zijn met jullie aandacht,
ook al is het maar tijdelijk.
jullie warme aandacht zal hen deugd doen;
lieve groetjes ,marie louise