Niet te geloven dat de vijfde week weeral voorbij is. We zitten wat achter met blogpost en zitten nu dus eigenlijk al in week 6! We willen het in deze blogpost hebben over de context en ambassadeurschap rond ergotherapie.
Ergotherapeutische context: op aanraden van onze leerkracht hebben we ons verdiept in de context van de kindjes die wij op therapie krijgen. Op deze manier kregen we zicht op de ‘bigger picture’. We vermeldden al eerder dat de kindjes soms niet komen opdagen, dit brengt ons natuurlijk in een lastige situatie. Wat meer achtergrondinformatie: de kinderen zijn vaak van heel arme gezinnen. Sommigen komen van heel ver, in de minder ontwikkelde gebieden van Peru is het haast onmogelijk om therapie te krijgen. De ouders werken vaak heel hard om hun kind met een handicap te onderhouden. Daarom krijgen wij vaak familie of vrienden op bezoek en niet de moeders zelf, die zijn namelijk hard aan het werk om genoeg geld binnen te halen. Moeders zonder een breed sociaal netwerk hebben het soms moeilijk om hun kind naar de therapie te brengen. Wij zien zelden vaders hun kindje afzetten. Dit kan deels te maken hebben met cultuur: de moeder zorgt voor het kind. Maar we hebben ook al enkele nare dingen gehoord: vaders die hun vrouw verlaten van zodra hij te weten komt dat het kind een handicap heeft, of vaders die in de drugshandel betrokken zijn, vaders die kinderen misbruikt hebben en dus in de gevangenis zitten… enz. Zowel voor de kinderen als voor de voogd is dit geen gemakkelijke situatie. We willen natuurlijk niet veralgemenen, er zijn hier ook goede papa’s! Aangezien er toch duidelijk sprake is van armoede worden de therapieën in de kliniek aan lage prijzen gegeven, en gelukkig. We zien ook vaak kindjes die niet goed gewassen zijn, een beetje ruiken en gaten in hun kleertjes hebben. We proberen met de moeders of familie contact te leggen en te praten over hun specifieke context. De moeders appreciëren deze babbels, onze therapieën en onze manier van omgaan met de kinderen heel hard. We krijgen vaak mama’s die ons uitgebreid bedanken en soms tranen in de ogen krijgen. Dit doet ons enerzijds enorm deugd, en anderzijds doet dit ons pijn in het hart. We weten nu al dat het afscheid heel moeilijk wordt.
Ambassadeurschap: we maakten in een vorige post duidelijk dat we het niet altijd eens zijn met de werkmethodieken van de zorgkundigen en de verpleegsters. We begrijpen de context ondertussen al een beetje beter. De verpleegsters hebben niet veel tijd, en hebben sommige dingen nu eenmaal op een andere manier aangeleerd dan ons. Met respect voor hun werkmethodiek als basis wouden we toch iets van actie ondernemen. Na samenspraak met de vrijwilligerscoördinator besloten we een soort van workshop te geven. We focussen ons op het belang van zelfredzaamheid bij de activiteiten van het dagelijks leven. We maakten een paper voor het hoofd van de afdeling (zodat hij onze gegeven informatie kon goedkeuren) en een brochure voor de verpleegsters (waarin alle informatie beknopt weergegeven wordt). Ook kan deze brochure aan de ouders worden meegegeven. We beschrijven het belang van zelfredzaamheid en hoe ze hierin een ondersteunende rol kunnen vervullen. De workshop zelf hebben we nog niet gegeven, die staat gepland voor volgende week. Hierin lopen we elk mee met een verschillende verpleegster om praktische tips mee te geven vanuit onze ergo-bril!
Hasta pronto,
Soetkin y Maya