Vandaag had ik mijn tweede bezoek. Ik had deze week nog niet echt het gevoel dat ik hier kwam voor school aangezien ik zoveel vrije tijd had.

Racheli heeft mij gebracht naar het WZC in Herzellya, aangezien dit op de weg was naar haar werk. Ik weet het is zondag, maar hier begint de week op zondag. Heel verwarrend voor mij, nu is mijn tijdsoriëntatie helemaal in de war.

Ik kwam daar ruim op tijd aan, dus was ik aan het wachten in de inkomhal. Kort nadien kwam de ergotherapeut aan. Ze was heel vriendelijk. Zij sprak helaas geen Nederlands, aangezien Beth Juliana een WZC is voor Nederlanders met Joodse afkomst.

Ze nam mij mee naar haar afdeling. Daar zijn de ouderen verdeeld in 4 groepen. In de eerste ruimte, naast de open gang, heb je ouderen die beginnende dementie hebben. In de tweede open ruimte heb je de ouderen met een gevorderde dementie en fysieke moeilijkheden. In de derde ruimte heb je de ouderen met ver gevorderde dementie en, in de vierde en laatste ruimte heb je de vergevorderde dementerende ouderen, maar die fysiek wel nog goed zijn. Die personen zaten in een gesloten ruimte om hun veiligheid te garanderen.

In de voormiddag hebben we met de eerste en de derde groep bewoners een kookactiviteit gedaan. We hebben koekjes gemaakt op Joodse manier. Veel teamleden waren verrast dat ik van België kwam. Ik heb dus in het Nederlands kunnen spreken aangezien veel van hen Nederlanders zijn.

Nadien heb ik nog een lang gesprek gehad met de ergotherapeut, over de werking in Israël. Ze vertelde mij dat geriatrische revalidatie nog maar 5 jaar echt aanwezig is in het werkveld van ergotherapeuten en dat ze alles heeft moeten opstarten in het WZC. Ze had ook maar een enkele les over geriatrie en heeft dus veel nadien moeten leren.
Waar ik vooral verbaasd van was, is dat er weinig faciliteiten zijn voor personen met een handicap. Er was een vrouw in Beth Juliana die nog maar 50 jaar was en zeer hulpbehoevend. Ze moest daar al verblijven aangezien ze nergens anders op hulp kon rekenen. Enkel de welstellende personen kunnen een persoonlijke hulp inschakelen in huis.
Ik vroeg ook aan de ergotherapeut hoe het komt dat ze zo weinig uren werkt. Dit komt niet omdat ze daarvoor zelf gekozen heeft, maar omdat de regering hiervoor weinig geld vrij geeft, om ergotherapie te geven. Het is niet in elke WZC of ziekenhuis zo, maar er zijn veel plaatsen waar het wel zo is.
In tegenstelling tot de werkuren wordt er wel veel verwacht van de ergotherapeuten. S. werkt 2 keer 7 uur per week in Beth Juliana. Er wordt van haar verwacht dat ze assessments afneemt, zowel  groeps- als individuele therapieën geeft, evenementen organiseert, ADL activiteiten geeft, rolstoel aanpassingen uitvoert,… Aangezien ze geen tijd heeft voor deze twee laatste moet de kinesitherapeut deze op zich nemen, omdat zij wel normale werkuren hebben.

Ik ben verbaasd dat ergotherapie in Israël minder ver staat dan bij ons, aangezien de technologie voor is op de onze. Maar dit komt omdat de regering niet veel geld vrij geeft voor gezondheidszorg. Ik hoop alleszins dat dit in de toekomst nog veranderd!