(Geschreven door Noemi Simoens)

Onze eerste werkweek zit er bijna op. Morgen nog een laatste dagje werken en dan is het weer zaterdag, onze vrije dag. Tegenover Lander en Jonas ging mijn eerste week wel snel voorbij. Ik stond bij de pediatrie en kreeg dus heel de dag door kindjes over de vloer met verschillende oogklachten. Lander en Jonas daarintegen kregen elke dag oude mensen over de vloer waarbij meestal enkel de refractie moest gedaan worden. Ik had ook wel het voordeel dat de optometrist die bij de kindjes stond, Nabin, onze stagebegeleider was. Hij betrok mij bij elke patiënt en ik mocht sommige testen ook uitvoeren. Jonas en Lander hadden dat geluk niet. Zij stonden bij optometristen die niet wisten wat we juist studeerden en wat we juist allemaal konden. Door deze onwetendheid vertrouwden de optometristen Lander en Jonas niet en hebben zij de eerste week meestal doorgebracht op een stoeltje naast de optometrist. Als de mannen het echt beu waren niets te doen kwamen ze naar de pediatrie omdat daar toch altijd iets te beleven viel.

Gisteren vertelde Nabin ons dat we mee mochten op screening in een basisschooltje in de buurt. We sprongen alle drie een gat en de lucht en dan vooral Jonas en Lander. “Eindelijk eens wat anders dan heel der dagen stilzitten en kijken hoe oude mensen passeerden”.
Om 9uur werden we normaal gezien opgehaald, uiteindelijk was het 10.20u toen we konden vertrekken. Tja, die Nepali-time hé. Ookal mochten we zelf de kindjes niet screenen was het toch een hele leuke dag. Niet alleen voor ons maar ook voor de kindjes. Toen we wilden vertrekken werd ons toch nog gevraagd om even te blijven. Alle kindjes gingen ons nog op de lokale manier bedanken. Dit gebeurde niet alleen met een luid applaus maar we kregen ook een sjaaltje en gekleurde stippen op ons gezicht.

Na het hartelijk afscheid stelden Dharma en Tsandra, de optometristen die de screening hadden uitgevoerd, voor of we met hen naar het International Mountain Museum wilden gaan. Deze kans konden we niet laten liggen. Echt veel was er niet te zien in het museum maar Lander wist zich natuurlijk weer goed te vermaken. Al snel had hij een klimmuur gevonde waarop hij het aapke kon uithangen. Echt hoog geraakte hij niet omdat er geen beveiliging was om aan te doen. Doch heeft hij de volle 3 meter gehaald, de lefgozer.

 
P.s. Vandaag hebben we ook ontdekt dat het hier niet 2015 is maar dat we al in 2071 leven.