Helaba dag iedereen, hier zijn we weer met onze wekelijkse blog.

We hebben deze week onze laatste stageweek afgerond op onze dienst in het regionaal ziekenhuis en zijn helemaal klaar voor het centre de santé waar we morgen beginnen. We zullen hier komende 3 weken staan en we wachten in volle spanning af wat dit ons van ervaringen zal meebrengen. Momenteel weten we nog niet op welke dienst we daar terecht zullen komen of wat we zullen doen daar. We houden jullie zeker op de hoogte.

Zoals gezegd was het onze laatste week op onze dienst waar we de voorbije maand stage gelopen hebben. We hebben dit mooi afgesloten met nog een aantal ervaringen. Zo is het Lino opgevallen dat er een opmerkelijk lage overlevingskans is als een patiënt geïntubeerd wordt op zijn dienst, namelijk 3 op de 4 patiënten overlijdt na de intubatie. Hoogstwaarschijnlijk te wijten aan de complicaties zoals pneumonie, deze ontstaan door een onsteriele verzorging van de beademde patiënt. Men aspireert met onsteriele sondes of drenkt ze eerst in isobethadine om vervolgens de patiënt via de canule te gaan aspireren. Lino had gevraagd aan de dokter of dit eerder een probleem was van gebrek aan middelen of onwetendheid bij de verpleegkundigen. Hij gaf hem het antwoord dat het vaak komt door een gebrek aan middelen maar dat er soms ook niet echt rekening mee wordt gehouden om zo steriel mogelijk te werken, hij vroeg Lino om de verpleegkundigen te stimuleren het wel op een steriele manier te doen. Hij gaf hem zelf de opdracht om de hele week de zorgen van de geïntubeerde patiënt op zich te nemen om zo te laten zien aan de verpleegkundigen hoe het wel moest. Het enige probleem was dat het toen al te laat was, wanneer Lino de volgende dag op de dienst toekwam bleek de patiënt al overleden te zijn. Het shockerende is dat men het hier niet heeft over oudere patiënten die overlijden aan pneumonie zoals in België ook vaak het geval is, hier gaat het om jonge mensen tussen de 20 en 40 jaar oud.

Op Nico zijn dienst verliep het wat apart. Hij heeft ook een spannend avontuur meegemaakt. Nico en zijn team waren de wonden op de dienst aan het verzorgen toen bleek dat er rook vanuit de verpleegruimte kwam. De airco had namelijk vuur gevat. Nico was blij dat hij zich niet meer in de ruimte bevond en er zijn gelukkig geen gewonden gevallen maar hij maakte zich wel zorgen om zijn spullen die nog binnen aanwezig waren. Lino vond dit uiteraard grappig en maakte grapjes dat Nico nu eens een geroosterd broodje ging hebben als middagmaal.

Verder was er ook nog een patiënt die we graag zouden bespreken, het gaat hier om een meisje met brandwonden over de beide benen (deze had ze opgelopen tijdens het koken). Sinds ze in het ziekenhuis was, ging haar gezondheid alleen nog maar achteruit. Haar brandwonden raakten geïnfecteerd, ze wou niet meer eten en was graatmager, bijkomend bleef ze hele dagen op haar rug liggen waardoor ze grote decubituswonden kreeg ter hoogte van de stuit. Dit meisje lag op Nico zijn dienst en tijdens de verzorging viel het hem op dat ze nog amper reageerde, ze reageerde niet meer op pijn terwijl ze anders tijdens de verzorging zat te schreeuwen. Vliegen zaten op haar gezicht tot in haar mond. Nico besefte dat ze zich in een kritieke toestand bevond (ze bevond zich in een shock toestand) en dat er dringend intensieve verzorging moest ingezet worden. Hij vreesde dat het meisje het einde van de week niet zou halen. het meisje zou getransfereerd worden naar Lino zijn dienst waar ze deze intensieve verzorging zou krijgen, Nico bracht Lino op de hoogte van de problematiek en vertelde hem het hele ziekteproces dat het meisje doorstaan had. Eens ze op Lino zijn dienst lag werd ze in de gaten gehouden via monitors maar niemand dat er aan dacht om wisselhouding toe te passen en de decubituswonde van het meisje verzorgde. Lino nam het hef in eigen handen, hij verteld zijn medeverpleegkundigen dat ze de verzorging moesten doen en de wisselhouding zouden moeten toepassen, dit deden ze dan ook samen. Een medestudent begon met de verzorging van de decubituswonde maar vroeg al snel aan Lino om over te nemen vermits deze voor haar te indrukwekkend was en ze er niet tegen kon. Na de verzorging hebben ze haar op haar zijde gelegd, het probleem is dat ze hier geen kussens hebben om de patiënt te ondersteunen en de drukpunten te verzachten. De volgende dag was Lino benieuwd of ze de wisselhouding verder toegepast zouden hebben maar bij aankomst op de dienst bleek dat ze de ochtend niet gehaald had. Nico zijn voorspelling klopte jammer genoeg. We wisten niet eens hoe oud het meisje was, op Nico zijn dienst zeiden ze 15jaar, op Lino zijn dienst werd dit plots verdubbeld en zou ze al 30jaar oud zijn.  Lino heeft zijn twijfels over bepaalde protocollen en zo ook over het feit of er wel reanimatie toegepast wordt wanneer een patiënt plots overlijd. Hij had dit ook nagevraagd, waarop zijn verpleegkundige zei van wel. Maar in welke mate gebeurt dit effectief is de vraag?

Bon dat waren de avontuurtjes van deze week.

Zonnige groetjes vanuit Tambacounda!

Nico & Lino