Vandaag, 5/04/2018, vond ons derde bezoek plaats. Voor aanvang van onze internationale bezoeken hadden we contact gehad met K. Zij verzorgde het onthaal van het Hope Rehabilitation Medical Centre. Zij ging in op onze mails en verzekerde ons dat we meer informatie gingen krijgen over de taak van de ergotherapeut binnen hun centrum. Vandaag was het dan zover, we hadden een afspraak geregeld gekregen via het onthaal met M. We werden verwacht tegen 10 uur. Aangezien Hope Rehabilitation Medical Centre niet zo ver gelegen was van ons appartement vertrokken we tegen kwart voor tien naar daar.

Eens daar aangekomen bleek dat Hope Rehabilitation Medical Centre zich in een gewoon rijhuis bevond. Wat al een vreemd en eigenaardig gevoel gaf nog voor we binnen waren. Eens aangebeld mochten we naar binnen en volgenden we de aanwijzingen om op onze eindbestemming te geraken. Eens daar aangekomen werden we begroet door (een nogal verraste) M. Zij wist namelijk niets van ons bezoek af. Eens we ons voorgesteld hadden en verduidelijkten wat de reden was voor ons bezoek werd M. enthousiast. Ze wilde zelf namelijk meer te weten komen over wat de opleiding ergotherapie in België inhoud en welke soorten therapieën bij ons toegepast worden. Naar onze verbazing toe was M. een fysiotherapeute die van Poolse origine is maar die als ergotherapeut in Hope Rehabilitation Medical Centre werkt. Zo past ze verschillende ergotherapeutische principes toe zoals: NDT, Bobath, mobilisaties, oefeningen voor de rompbalans te versterken, dissociatie van bekken en schoudergordel, aanleren van transfers, gangrevalidatie, etc. Deze principes worden toegepast binnen doelgroepen met verschillende problematieken (Niet aangeboren hersenletsel, Cerebrovasculair accident, Spina Bifida, Cerebral Palsy, etc.)Zo mochten we van M. ook een therapie meemaken van een 8-jarige jongen die op jongere leeftijd geopereerd moest worden door aanleiding van Spina Bifida. Hij droeg orthesen die net onder de knieholten stopten. Het eerste wat hij moest doen voordat de therapie van start ging was zijn schoenen op zelfstandige basis uitdoen. Mits de juiste motivatie van M. en het helpen losdoen van de stevige klittenband lukte het hem om zijn schoenen uit te doen. Vervolgens werden er activiteiten op de mat aangeboden om te werken rond rompstabiliteit, transfers, spierversterkende oefeningen.

De therapie duurt voor kinderen langer dan voor volwassenen. De kinderen krijgen binnen het private centrum anderhalf uur therapie. Waartegen volwassenen maar een uur aan therapie kunnen krijgen. Nadat de therapie voor de jongen afgelopen was konden wij als studenten ergotherapie een opmerkelijk verschil waarnemen in zijn gangpatroon. Waar hij in het begin eerder wankelend en stijf voortbewoog nam hij nu grotere passen met een betere afronding van zijn voeten.

Morgen staat ons laatste bezoek op de planning! Dan trekken we tegen 10u naar Saint John of God Hospital.

Codlata go bog! (Slaap zacht!)